Ηταν μία μάχη πολύ σκληρή και έντονη, που είχε γίνει και η προσωπική καμπάνια του Ράσμουσεν, που τόνισε ότι δε θα σταματήσει να προσπαθεί μέχρι τα μεσάνυχτα της 27ης Σεπτέμβρη. Εξάλλου, είχε την αμέριστη συμπαράσταση πολλών, αφού «το στρατόπεδο του ΝΑΙ», υποστηρίχτηκε από τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης και το 80% των βουλευτών, προβάλλοντας μακροοικονομικά επιχειρήματα για να στηρίξει τις θέσεις του. Οι σύμβουλοι του Ράσμουσεν παραδέχονται, όμως, ότι θα έπρεπε να έχει δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στην πολιτική διάσταση του θέματος, καθώς αυτή ήταν η ουσία.

Οσοι αντιτίθενται στην προοπτική της συμμετοχής της χώρας στο Ευρώ, είχαν τα επιχειρήματα, τα πολιτικά επιχειρήματα, για τις θυσίες όσον αφορά το εισόδημά τους, για τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού με τη διάλυση του «κοινωνικού κράτους», του Συστήματος Υγείας, της Δωρεάν Παιδείας και κυρίως το μείζον: μια σχετική οικονομική ανεξαρτησία... παρά τις διακηρύξεις πολλών αναλυτών ότι στην πραγματικότητα, η Δανία βρίσκεται στη ζώνη του Ευρώ χωρίς να το παραδέχεται. Η πραγματικότητα ήρθε να τους δικαιώσει ακόμη και στο «μακροοικονομικό» επίπεδο. Δύο οικονομικοί παράγοντες ενίσχυσαν αποφασιστικά το στρατόπεδο των αντιπάλων του Ευρώ. Ο πρώτος ήταν η άποψη την οποία εξέφρασε το έγκυρο «Συμβούλιο των Σοφών», σύμφωνα με το οποίο τα πλεονεκτήματα από την ένταξη στη ζώνη του Ευρώ είναι «ελάχιστα και ασαφή». Ο δεύτερος παράγων ήταν η κακή πορεία του Ευρώ. Πολλοί συνταξιούχοι, για παράδειγμα, πιστεύουν ακράδαντα και όχι άδικα φυσικά ότι αν η Δανία ενταχθεί στο Ευρώ, την κατρακύλα του τελευταίου θα ακολουθήσουν και οι συντάξεις τους.

Το δημοψήφισμα αυτό ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό δημοψήφισμα για το Ευρώ. Κατ' αρχήν, ήταν η έκτη φορά που οι Δανοί καλούνταν να συμμετάσχουν σε ένα δημοψήφισμα όσον αφορά ζητήματα που άπτονται της ΕΕ, αλλά και των σχέσεών τους με την ΕΕ. Για τρίτη φορά οι Δανοί έκφρασαν διά μέσου της ψήφου τους, ότι δεν επιθυμούν να είναι μέρος της ΕΕ. Το 1992, είπαν και πάλι «όχι» στη Συμφωνία του Μάαστριχτ, το οποίο ήταν «όχι» στη δομή της ΕΕ. Αν και τελικά την ενέκριναν με την εξαίρεση των τεσσάρων άρθρων, όσον αφορά τη χώρα τους, η τελευταία προσφυγή στην κάλπη, που ήταν για τις ευρωεκλογές, τον Ιούνη του 1999, κατέδειξε για άλλη μία φορά ότι τα κόμματα που εξέφραζαν την αντίθεσή τους στην πολιτική που εκπορευόταν από τις Βρυξέλλες, κατάφεραν να αποσπάσουν περισσότερο από το 50%.

Το ίδιο επανέλαβαν και την Πέμπτη παρά τις απειλές για «απομόνωση» από τον «παράδεισο» της ΟΝΕ, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη, παρά τη μαζική οικονομική, ιδεολογική προπαγάνδα ακόμη και κατατρομοκράτηση που εξαπέλυσαν από κοινού, κυβέρνηση, επιχειρήσεις και κύκλοι της ΕΕ.

Μετά το αποτέλεσμα ο Ράσμουσεν φάνηκε και πικραμένος και απογοητευμένος παίρνοντας όλη την ευθύνη της αρνητικής έκβασης του δημοψηφίσματος, αλλά υποσχόμενος ότι δε θα σταματήσει να προσπαθεί και η δανική κορόνα να είναι συνδεδεμένη με το Ευρώ.

«Κόλπο γκρόσο» θα επιχειρηθεί από τον Ράσμουσεν. Θα αναμένει για λίγο να περάσει ο αχός ώσπου να βρει την κατάλληλη στιγμή, να προωθήσει και πάλι τα σχέδια ένταξης της χώρας στη ζώνη του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος. Περνώντας τις εξετάσεις, που προχτές απέτυχε. Εξάλλου, η ΕΕ, ασκεί αφόρητες πιέσεις δεδομένου του αρνητικού κλίματος που διαμορφώθηκε σε μία πολύ δύσκολη στιγμή: το Ευρώ να κατρακυλά στις διεθνείς χρηματαγορές, τις έντονες διχογνωμίες στους κόλπους της ίδιας της ΕΕ (για ποια Ευρώπη και πόσων ταχυτήτων), για την επέκτασή της προς ανατολάς... Την ίδια στιγμή οι λαοί αμφισβητούν και ένα νέο κίνημα αναπτύσσεται συνεχώς κατά όλων αυτών των οργανισμών που γεννούν τη φτώχεια, την αδικία και την ανισότητα...