ΠΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ενας ήρωας στη Ρώμη
Πέμπτη 19 Ιούνη 2008

Αν ο Πάνος Αγγελόπουλος έδινε λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο σενάριό του, κυρίως στην ψυχολογία των ηρώων του και στις αιτίες που τους σπρώχνουν να δρουν και να ενεργούν έτσι ή αλλιώς, αν έκανε τους ήρωές του να πονούν εσωτερικά, να γελάς μαζί τους, αλλά την ίδια στιγμή να πονάς, όπως συμβαίνει στις κλασικές κωμωδίες, αν απόφευγε κάποιες τετριμμένες και πολύ φορεμένες κινηματογραφικές «χοντράδες», χοντράδες που οδηγούν μια λεπτή κωμωδία στη χοντροκομμένη φάρσα, αν έμενε πιστός στον ονειρικό κινηματογράφο, στον κινηματογράφο της αφαίρεσης, της παλιάς σουρεαλιστικής ιταλικής σχολής, σε όλα αυτά τα καλά στοιχεία που υπάρχουν σε πολλές σκηνές της ταινίας του, θα είχε κάνει μια πράγματι πολύ καλή ταινία! Δυστυχώς, κάπου μπερδεύτηκε!

Ο «Ηρωας στη Ρώμη», τελικά, είναι δυο ταινίες! Η μια, η καλή, είναι οι θαυμάσιες εικόνες της. Εικόνες με άριστο εικαστικό αποτέλεσμα, αλλά και με εσωτερικότητα, καθώς παράγουν συναισθήματα. Η άλλη, η κακή, είναι οι χοντροκοπιές, οι ευκολίες, οι προχειρότητες. Ο θεατής, τελικά, μελαγχολεί με το αποτέλεσμα. Βλέπει πως υπήρχαν οι προϋποθέσεις για μια θαυμάσια ταινία και, σαν κάτι να πήγε στραβά, η μαγιά χάλασε! Η ταινία κόπηκε στη μέση, διχάστηκε!

Ενας νεαρός φτάνει στη Ρώμη για να ακούσει τον Παβαρότι. Εκεί πέφτει θύμα κλοπής και στη συνέχεια, μέχρι να επιστρέψει λαθραίος (μέσα σε ψυγείο) στην Ελλάδα, του συμβαίνουν πολλά πιθανά και απίθανα γεγονότα. Γεγονότα που δίνουν την ευκαιρία στον πολύ καλό διευθυντή φωτογραφίας (Τάκη Ζερβουλάκο) να φωτογραφίσει μια πανέμορφη, μια μοναδική Ρώμη (λίγες φορές βγήκε τόσο όμορφη η ιταλική πρωτεύουσα). Παράλληλα, αυτά τα γεγονότα δίνουν τη δυνατότητα στον νεαρό πρωταγωνιστή να δείξει πολλές πτυχές από το άφθονο και πηγαίο ταλέντο του.

Παίζουν: Τζιουζέπε Σουλφάρο, Μαριλίτα Λαμπροπούλου, Πασχάλης Τσαρούχας, Στεφανία Καπετανίδη, κ.ά.