Μια πρωτοβουλία που κανείς - όταν «γεννήθηκε» η ιδέα - δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα είχε τέτοια ανταπόκριση απ' τους νέους και ότι θα οδηγούσε σε τόσο χρήσιμα συμπεράσματα, πάρθηκε φέτος για πρώτη φορά στο 26ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η ιδέα ανήκει σε τέσσερα παιδιά, μέλη της ΚΝΕ, απ' το χώρο του Πολιτισμού: Στους Ερση Βιτάλη, Γιώργο Μητρόπουλο, Αλέξανδρο Κρασάκη και Ερη Πασαλιμανιώτη. Ελαβε χώρα στο συγκεκριμένο περίπτερο κι είχε ως θέμα το εξής: «Εδώ σκιτσάρετε: Ο,τι σας ανησυχεί, ό,τι ονειρεύεστε». Γιατί όπως οι τέσσερις νέοι δήλωσαν: «Δεν υπήρχε μόνο η ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με νέους ερασιτέχνες δημιουργούς. Υπήρχε κυρίως η επιθυμία να πάμε κόντρα στον ιλουστρασιόν "πολιτισμό", στα εισαγόμενα και εξαγόμενα υποπροϊόντα του, με την ομορφιά της συλλογικότητας, της δημιουργίας και της φαντασίας»...

Η ανταπόκριση σ' αυτή την πρωτοβουλία, όπως σημειώθηκε ήδη, ήταν πολύ μεγάλη. «Φάνηκε ακριβώς αυτό που περιμέναμε, ότι οι νέοι δηλαδή έχουν ανάγκη σήμερα να εκφραστούν. Και μεις τους δώσαμε την ευκαιρία», θα πει η Ερση. «Είναι ίσως ενδεικτικό ότι δεκάδες νέοι στέκονταν για ώρες στο περίπτερό μας, έρχονταν για συγκεκριμένες συναυλίες, τις οποίες τελικά δεν παρακολουθούσαν, γιατί προτιμούσαν να σκιτσάρουν. Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα», θα συμπληρώσει ο Αλέξανδρος. «Παράλληλα κρατήσαμε τηλέφωνα από νέους δημιουργούς, γιατί θα δείτε εκπληκτικά σκίτσα στον πίνακα (σ.σ.: και ήταν γεγονός) για να έρθουμε αργότερα σε επαφή μαζί τους, για να βοηθήσουν και να συμβάλουν σε καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες της ΚΝΕ», θα πει απ' την πλευρά του ο Γιώργος. Ωστόσο, αυτά που θα πουν τα περισσότερα, αυτά που θα μιλήσουν και θα προβληματίσουν είναι τα ίδια τα σκίτσα των παιδιών που συμμετείχαν «στην ομορφιά της συλλογικής δημιουργίας»...

Μέσα απ' τα σκίτσα που ενδεικτικά τοποθετήθηκαν το τελευταίο βράδυ σε δύο πίνακες αναρτήσεων, κατανοεί κανείς πως αυτό που σήμερα κυρίως ανησυχεί τους νέους είναι ο πόλεμος. Ενα σκίτσο έδειχνε έναν ΝΑΤΟικό στρατιώτη να είναι αραχτός, με κατεβασμένο το κράνος στα μάτια του, πάνω στην υδρόγειο σφαίρα και να αναρωτιέται: «Πολύ γυρίζει. Μήπως πρέπει να τη σκοτώσουμε κι αυτή;». Ενα άλλο έδειχνε έναν σύγχρονο νέο να στέκεται μετέωρος μέσα σ' ένα ναρκοπέδιο. Δεξιά του η επιγραφή «ΝΑΤΟ, Πόλεμος» κι αριστερά του η άλλη προειδοποιητική πινακίδα που έγραφε «Σχολεία και ναρκωτικά». Ενα τρίτο σκίτσο έδειχνε έναν απλό άνθρωπο να στέκεται αμήχανα πάνω στην υδρόγειο σφαίρα που ήταν γεμάτη με αγκυλωτούς σταυρούς, και τις λέξεις «ΝΑΤΟ και ΗΠΑ» και να αναρωτιέται: «Να σκοτώνονται όλοι για του αφέντη το φαΐ;».

Δεν ήταν όμως μόνο η ανησυχία και ο τρόμος του πολέμου. Ηταν κι άλλα προβλήματα που βγήκαν στο χαρτί απ' την ψυχή πρώτα και απ' τα χέρια μετέπειτα των νέων που συμμετείχαν σ' αυτή την πολιτιστική αντίσταση. Για παράδειγμα: Ενας τοίχος - μάντρα χωρίζει δύο τύπους. Ο ένας είναι σκαρφαλωμένος στην κορφή του, δείχνει λαχανιασμένος απ' την υπερπροσπάθεια και μονολογεί «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», ενώ ο άλλος την ίδια ώρα διαβαίνει δίπλα του καπνίζοντας αμέριμνος και αναρωτιέται: «Ακόμα προσπαθεί;». Το συγκεκριμένο σκίτσο το υπογράφει νέος απ' την Ελευσίνα και δείχνει ακριβώς τον προβληματισμό του για την κατάσταση που πάει να δημιουργηθεί στην περιοχή του απ' την επέκταση των διυλιστηρίων της «Πετρόλα». Ενα άλλο σκίτσο παρουσιάζει τον Κ. Σημίτη στην άκρη ενός γκρεμού κι ένα βήμα πριν το χάος να φωνάζει «Εμπρός για μια Ελλάδα νέα», ενώ ένα άλλο έχει ένα πελώριο «χι» πάνω σε μια τηλεοπτική συσκευή - άνθρωπο κι από κάτω την υποσημείωση: «Ξύπνα! Κλείσε την ΤV τώρα! Αρχισε να ζεις! Και θυμήσου: Στον άλλο κόσμο δε θα βλέπεις σίγουρα!».

Ενας νέος με το όνομα Φραγκούλης σκιτσάρει έναν ΜΑΤατζή να λέει προς δύο ανθρωποπίθηκους: «Εμπρός, άνδρες μου, πάμε για δουλιά». Από κάτω υπάρχει επίσης υποσημείωση: «Οι αστυπίθηκοι είναι εδώ και φρουρούν τις γειτονιές σας»... Υπήρχε επίσης ένα ακόμα σκίτσο, του Ανδρέα Βολιώτη απ' τη Θεραπευτική Κοινότητα «Παρέμβαση», που έδειχνε ένα ανθισμένο δέντρο και τριγύρω του νέοι να χορεύουν και να τραγουδούν. Τα λόγια από κάτω συγκινητικά: «Μη λυπάσαι για τη νύχτα που φεύγει, μη λυπάσαι για τη μέρα που έρχεται. Μόνο λυπήσου για τα νιάτα που φεύγουν και δε γυρίζουν πίσω. Ο,τι κι αν μπορείς να κάνεις, ό,τι κι αν μπορείς να ονειρευτείς, πρέπει να αρχίσεις τώρα».

Να σημειωθεί, τέλος, πως κάποιοι νέοι - αυτοί που δεν είχαν το χάρισμα και το ταλέντο να σκιτσάρουν - βρήκαν άλλον τρόπο να εκφράσουν ό,τι τους ανησυχεί, ό,τι ονειρεύονται. Εγραψαν. `Η «αντέγραψαν» αποφθεύγματα διάσημων συγγραφέων και στοχαστών.