Οι αρετές του είναι η καλή διδαχή των ηθοποιών, η ατμόσφαιρα, η μεστή (σίγουρη) σκηνοθεσία. Τα ελαττώματά του δεν είναι κινηματογραφικά, είναι ιδεολογικά. Εφτιαξε μια ταινία, μέσα σε ένα κοφτό πολιτικά και κοινωνικά χώρο (Βαλκάνιοι μετανάστες στη Γερμανία), πολιτικά άχρωμη. Αντί να ασχοληθεί με τις αιτίες, ασχολήθηκε με το αποτέλεσμα. Και αυτό χωρίς κριτική ματιά, αλλά με καθαρά ...αμερικάνικη διάθεση.

Τρία αγόρια, ένας Τούρκος, ένας Ελληνας και ένας Σέρβος, μετανάστες γεννημένοι στη Γερμανία, κατέληξαν μικροεγκληματίες (χωρίς ικανοποιητική δικαιολογία) στους δρόμους (όπως οι συμμορίες του Μάρτιν Σκοτσέζε). Εκεί τους βρίσκει ο μαφιόζος Αλβανός και τους διαλύει (προσπάθησε να τους εντάξει στο χοντρό έγκλημα).

Ολα τα παραπάνω, που αν υπήρχε άλλο πολιτικό υπόβαθρο θα είχαν άλλη διάσταση, έγιναν μια μικρή περιπέτεια. Μια προσωπική περιπέτεια χωρίς πραγματικό πόνο. Ο θεατής παρακολουθεί την ιστορία με κάποιο ενδιαφέρον, αλλά δεν ιδρώνει. Δεν ιδρώνει, γιατί οι ήρωες δε βασανίζονται! Γιατί δείχνουν να μην τους νοιάζει η - ας την πούμε - κατάντια τους. Δείχνουν να «παίζουν» σε κάποια ταινία και όχι να βιώνουν την ίδια τη ζωή. Κρίμα!

Παίζουν: Μεχμέτ Κουρτουλούς, Αλεξάνταρ Γιοβάνοβιτς, Αδάμ Μπουσδούκος.