Δυο νέα παιδιά φεύγουν από το Μεξικό (τη φτώχεια) και περνάνε λαθραία στις ΗΠΑ (τον πλούτο). Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι διαφορετική. Το Μπρούκλιν, τελικά, για κάποιους ανθρώπους, για χιλιάδες ανθρώπους - και όχι μόνο Λατινοαμερικάνους - είναι και αυτό μια φτωχή και δυστυχισμένη παραγκούπολη. Μια προέκταση της Λατινικής Αμερικής μέσα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, δίπλα στην άλλη παραγκούπολη, το μαύρο, το άνεργο και το αναλφάβητο Χάρλεμ! (30 εκατ. Αμερικάνοι είναι αναλφάβητοι). Πίσω από τη βιτρίνα και τα φώτα. Στα σκοτεινά υπόγεια του καπιταλισμού! Στους χώρους που βασανίζονται εκατομμύρια άνθρωποι! (Κάθε Αμερικάνος πολίτης είναι χρεωμένος με 160.000 δολάρια)!

Οι μετανάστες στις ΗΠΑ, είτε λαθραίοι είναι είτε με «πράσινη κάρτα», βιώνουν την ίδια, αν όχι χειρότερη, ζωή από αυτή των καταπιεσμένων και εξαρτημένων χωρών της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας! Και εδώ άθλια σπίτια, υπόγεια, παρατημένα παραπήγματα, άθλιες σκεπασμένες από λαμαρίνες γωνιές για στέγαση και ύπνο. Και δουλειά μαύρη! Αλλοι στη λάντζα και άλλοι δουλειές του ποδαριού (οικοδομή, μεταφορές, κλπ.). Και, βέβαια, τα ναρκωτικά και η πορνεία. Και το έγκλημα! Ανεργοι, άστεγοι, παραβατικοί!..

Σε ένα τέτοιο θλιβερό και μολυσμένο περιβάλλον, ήρθαν τα δυο παιδιά από το Μεξικό για να αναζητήσουν αυτό που τους έλειπε στην πατρίδα τους. Ηρθαν να αναζητήσουν την ασφάλεια και την αγάπη! Σε τέτοια περιβάλλοντα, όμως, γεννιέται και τρέφεται ακριβώς το αντίθετο! Η ανασφάλεια, ο φόβος, η εγκατάλειψη, η παραβατικότητα. Το ταξίδι των δυο παιδιών θα καταλήξει σε τραγωδία.

Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Κρίστοφερ Ζάλα (ο οποίος έζησε για κάποιο διάστημα στη Βολιβία) βλέπεται με ...πολλά μάτια! Μπορείς να τη δεις σαν θρίλερ (είναι και τέτοια), μπορείς να τη δεις σαν μια κοινωνική καταγγελία (είναι και τέτοια) και μπορείς να τη δεις, επίσης, και σαν μια κοινωνική έρευνα για τις αιτίες του εγκλήματος. Ιδιαίτερα στο χώρο των λαθρομεταναστών! Με όποια μάτια, όμως, και αν την κοιτάξεις, στο τέλος θα γεμίσεις αγανάκτηση. Δεν μπορεί να λέγεται ζωή, η ζωή αυτών των ανθρώπων! Το «Πάτερ Ημών», από όποια σκοπιά και αν το δεις, είναι πολύ αποκαλυπτικό! Και πολύ διδακτικό!

Δυο παιδιά, λοιπόν, περνάνε λαθραία τα σύνορα. Ο Χουάν, το μεγαλύτερο παιδί, έχει ήδη μπολιαστεί με τα στοιχεία του εγκληματία. Κλέβει τον «φίλο» του (κατά τη διάρκεια του λαθραίου ταξιδιού) και παίρνει τη θέση του. Εμφανίζεται στον πατέρα του άλλου παιδιού, ο οποίος εργάζεται στη λάντζα ενός εστιατορίου στο Μπρούκλιν κουβαλώντας το δικό του δράμα, και προσποιείται ότι είναι ο γιος του. Αμέσως «χώνεται» στην παραβατικότητα του νέου περιβάλλοντος (το οποίο, βέβαια, γεννάει και διευκολύνει το έγκλημα).

Το άλλο παιδί, ο Πέδρο, είναι ακόμα καθαρός! Δεν πρόλαβε να μολυνθεί! Και στο νέο περιβάλλον, θα προσπαθήσει να διατηρήσει την καθαρότητά του. Αν τον αφήσουν να ζήσει! Φτάνει και αυτός στο Μπρούκλιν και, χωρίς στοιχεία πια, του τα έχει αφαιρέσει ο κλέφτης, αναζητεί τον πατέρα του. Προσπαθεί να επιβιώσει εργαζόμενος. Και αυτός, όμως, δε θα αποφύγει τελείως την παραβατικότητα. (Πώς θα γινόταν αυτό, όταν όλα γύρω του τον σπρώχνουν σ' αυτήν;) Γνωρίζει ένα κορίτσι βαποράκι - πόρνη. (Τι άλλο θα γνώριζε σε ένα τέτοιο περιβάλλον;). Η οποία, παρότι ερείπιο η ίδια, του συμπαραστέκεται!

Ο δρόμος του Πέδρο είναι δίπλα στο δρόμο του Χουάν. Κάποια στιγμή, τα δυο παιδιά θα διασταυρωθούν! Και θα ολοκληρωθεί το δράμα! Ενα δράμα, το οποίο δίνει τέλος μόνο σε μια προσωπική ιστορία. Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, μέχρι να αλλάξει το Μπρούκλιν, μέχρι να αλλάξει ο κόσμος, ένα άλλο δράμα, μια άλλη τραγωδία θα έρθει να προστεθεί δίπλα σε αυτή των δυο νεαρών λαθρομεταναστών!

Ωραία γραφή. Θυμίζει ταινίες του καλού ασπρόμαυρου αμερικάνικου κινηματογράφου. Του γαλλικού φιλμ νουάρ. Του ιταλικού κοινωνικού νεορεαλισμού. Νεορεαλισμός με τα όλα του. Με μια θαυμάσια μουσική, που βγαίνει από «αυτοσχέδια» όργανα (παλαμάκια, λαμαρίνες, κρουστά κλπ.). Με μια εξαιρετική φωτογραφία και με μοναδικά αληθινά ντεκόρ! Με άριστες ερμηνείες. Μια πλήρης ταινία!

Παίζουν: Τζέσους Οτσόα, Αρμάντο Χερνάντεζ, Χορχέ Αντριάν Εσπινδόλα, Πάολα Μεντόζα.