Σύμφωνα με τον συγγραφέα Ταϊλάιντερ, ο Μπαλζάκ είχε το χάρισμα της άμεσης διαίσθησης, η οποία του αποκάλυπτε τα μυστικά των ανθρώπων και των πραγμάτων. Μέσα σ' αυτόν τον ορυμαγδό των γεγονότων, όπου ο κάθε κατεργάρης όχι μόνο δεν πάει στον πάγκο του αλλά φροντίζει να στέλνει άλλους εκεί, πρέπει η διαίσθηση του καθενός να αναλάβει το ρόλο του ανιχνευτή της ζωής του, έως ότου μπει ένα τέλος σ' αυτή τη φτηνή ταινία όπου όλοι παίζουμε.

Πίσω από την ελεεινή και τρισάθλια αυτή παραγωγή δεν κρύβεται μόνο ένα ατέλειωτο κουτσομπολιό, αλλά μια ολόκληρη κινηματογραφική σχολή. Στους κόλπους της, εξειδικευμένοι δημοσιογράφοι διδάσκουν στον θεατή πώς να εκβιάζει, να παγιδεύει τον συνάνθρωπό του χρησιμοποιώντας προσωπικά του στοιχεία. Πρόκειται για κόλπο αστυνομικής προέλευσης, όπου στο κέντρο του βρίσκεται σαν βαριεστημένος βασιλιάς-καταδότης ο θεατής, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παραμιλά από τον καναπέ του. Ο σκηνοθέτης Καραμανλής φροντίζει με όλα τα μέσα να λειτουργεί η σχολή. Ελπίζει σε μια γενικευμένη τυφλότητα, αυτή τη μόνιμη κατάσταση του πολίτη. Με την ελαφρότητα αυτή δικαιολογεί σαν συνεπής μαζοχιστής κάθε κυβερνητικό μέτρο σε βάρος του και οδηγείται στο κενό.

Η ταραχή που ξέσπασε μέσα στο Μαξίμου, αυτό το έμβλημα της γέρικης δημοκρατίας μας, φαίνεται να έχει διάρκεια. Αυτή τη φορά, είτε είναι οι πολίτες με το μέρος της είτε όχι, είναι τόσο μεγάλη η δύναμή της που θα φροντίσει η ίδια για τη διάδοσή της.