Οι ταινίες δεν είναι πουκάμισα για να «ράβεις» μία κάθε χρόνο! Ακόμα και αν είσαι καλός ράφτης, όπως είναι οι Γούντι Αλεν. Η ταχύτητα, είναι σίγουρο, θα σε σπρώξει στις στραβοβελονιές. Τρεις ταινίες μέσα σε τρία χρόνια! Δε γίνονται αυτά τα πράγματα! Η ποσότητα θα σε οδηγήσει σε τσαπατσουλιές, σε προχειρότητες! Ιδιαίτερα αν γράφεις ο ίδιος και το σενάριο. Είναι, πέρα από καθετί άλλο, και ζήτημα χρόνου. Δε γεμίζουν έτσι οι σελίδες, δε γεννιούνται έτσι εύκολα τα πλάνα, η επιλογή των ηθοποιών, οι πρόβες, οι μουσικές και πάει λέγοντας! Δεν είναι φαστ φουντ οι ταινίες! Είκοσι τέσσερις ώρες έχει η μέρα, δεν έχει τριακόσιες!

Τέλος πάντων! Ο κόσμος καίγεται, τι διάλεξε, λέτε, ο Γούντι Αλεν, ένας από τους πιο πνευματώδεις ανθρώπους της Αμερικής, να μας πει! Σε μια περίοδο που άλλοι συνάδελφοί του, με λιγότερο ταλέντο και λιγότερες πνευματικές ικανότητες, με την κριτική τους ματιά προσπαθούν να αφυπνίσουν τους πατριώτες τους, εκείνος μετακόμισε στο Λονδίνο και μας διηγείται μικρές και ασήμαντες ιστορίες. Δυο αδέρφια, λέει, το ένα επιπόλαιο και φαντασμένο και το άλλο, εργατικό μεν αλλά χαρτοπαίκτης, στριμώχνονται, όπως είναι φυσικό, οικονομικά. Πάνω στην ώρα έρχεται ένας πλούσιος θείος, ο οποίος συντηρεί την οικογένεια, και τους ζητάει να σκοτώσουν το λογιστή του, που τον εκβιάζει. Και αμέσως ξεκινάει η «κωμωδία», που έχει και «κοινωνικές προεκτάσεις»! Χαιρετίσματα!

Χαιρετίσματα, γιατί ακόμα και αυτό τα αδύνατο θέμα, αν είχε περισσότερο μόχθο, θα ήταν σίγουρα ένα κάποιο θέμα! Τώρα, όμως, μοιάζει με τις φτωχές μερίδες, «λίγο από γιουβέτσι». Κρίμα.

Κρίμα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε για ποιον άνθρωπο μιλάμε! Μιλάμε για τον άνθρωπο που σκόρπισε άφθονο γέλιο, αλλά και μεγάλο προβληματισμό. Που κάθε ταινία του ήταν και ένα καλλιτεχνικό γεγονός. Μιλάμε για τον άνθρωπο, ο οποίος ξεσκέπασε άριστα τον μικροαστισμό. Αλλά και έσκυψε βαθιά στην ανθρώπινη συνείδηση και «ψυχή», όταν πέρασε από τις κωμωδίες στις «σοβαρότερες» ταινίες!

Παίζουν: Γίουαν Μακ Γκρέγκορ, Κόλιν Φάρελ, Τόμι Γουίλκινσον.