Το Ασφαλιστικό των καλλιτεχνών ήταν το θέμα της συζήτησης που πραγματοποιήθηκε προχτές στο εκλογικό κέντρο του ΚΚΕ με πρωτοβουλία της Αχτίδας Καλλιτεχνών. Το χρόνιο πρόβλημα της συνταξιοδότησης των καλλιτεχνών - λογοτεχνών έρχεται στην επικαιρότητα επιτακτικά ζητώντας τη λύση του, μέσα στο γενικότερο τοπίο της πιο οξυμένης επίθεσης στα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων των εργαζομένων. Το ΚΚΕ επανέρχεται στο θέμα του Ασφαλιστικού των Καλλιτεχνών με μια πρόταση νόμου που προτίθεται σύντομα να καταθέσει στη Βουλή. Λαμβάνοντας υπόψη την κατάσταση που επικρατεί στους καλλιτεχνικούς κλάδους με εξαρτημένη σχέση εργασίας, π.χ. μουσικούς - ηθοποιούς - τραγουδιστές - χορευτές και στο χώρο των δημιουργών (εικαστικών - λογοτεχνών - χορογράφων - συνθετών - στιχουργών κλπ) το ΚΚΕ προτείνει ένα ενιαίο σύστημα ασφάλισης και συνταξιοδότησης για όλους τους καλλιτέχνες, επισήμανε στην εισηγητική της αναφορά η βουλευτής του ΚΚΕ και πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Εύα Μελά.

Το μεγάλο κενό στη συνταξιοδότηση και ασφάλιση των δημιουργών καλυπτόταν μερικά - αλλά πάντα με πολλά προβλήματα - με τη χορήγηση των λεγόμενων «τιμητικών συντάξεων» του ΥΠΠΟ. Με διεκδικήσεις το 1996 επιτεύχθηκε η τροποποίηση του νόμου που έδινε ικανό αριθμό τιμητικών συντάξεων (100 περίπου το χρόνο). Στις επιτροπές επιλογής κατά κλάδο μετείχαν και εκπρόσωποι των συλλογικών φορέων. Το 2002 ο νόμος τροποποιήθηκε ξανά, προς το χειρότερο, αφού είχε σαν αποτέλεσμα «ελάχιστοι δημιουργοί - καλλιτέχνες να μπορούν να στοιχειοθετήσουν συνταξιοδοτικό δικαίωμα, μιας και οι προϋποθέσεις του νόμου ήταν εκτός πραγματικότητας. Οι αιτήσεις που υποβλήθηκαν την περίοδο 2000- 2002 και έπρεπε να κριθούν με τον ισχύοντα τότε νόμο 2435/1996, κρατήθηκαν παράνομα στα συρτάρια του υπουργείου Πολιτισμού και κρίθηκαν με το νόμο 3075/2002, με αποτέλεσμα να απορριφθούν από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους.

Η λύση του Ασφαλιστικού - Συνταξιοδοτικού όλων των καλλιτεχνών αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας και ανθρώπινο δικαίωμα κάθε εργαζόμενου καλλιτέχνη. Η κυβέρνηση - όπως άλλωστε και οι προηγούμενες - αντιμετωπίζει την Τέχνη και τους ανθρώπους της, σαν αναλώσιμα, αδιαφορώντας για τους όρους και τις συνθήκες, μέσα στις οποίες ο καλλιτέχνης καλείται να δημιουργήσει. Συνθήκες που τελικά πολλές φορές τον παροπλίζουν και τον καταργούν.