Την ώρα που οι αρχές της Αγ. Πετρούπολης (μετονομασία του Λένινγκραντ) δίνουν «γη» και «ύδωρ» στο ενεργειακό μονοπώλιο της «Γκάζπρομ» για να χτίσει ουρανοξύστη - τερατούργημα ακριβώς στο πανέμορφο κέντρο της πόλης, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων εντός και εκτός της Ρωσίας, το «συμβούλιο πολιτιστικής κληρονομιάς»(;) της κυβέρνησης της περιοχής του Λένινγκραντ αποχαρακτήρισε από το καθεστώς του στοιχείου της ιστορικής πολιτιστικής κληρονομιάς το σπίτι όπου έζησε και έγραψε ο μεγάλος Σοβιετικός συγγραφέας Αλεξέι Νικολάγιεβιτς Τολστόι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει με κατεδάφιση προς όφελος μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας!

Το κτίριο χτίστηκε τον 19ο αιώνα στην πόλη Πούσκιν (πρώην Τσάρσκοε Σελό) της περιοχής του Λένινγκραντ και ήταν η εξοχική κατοικία του κόμη Νικολάι Βούιτς, ο οποίος εγκατέλειψε τη Ρωσία μετά τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση. Αρχικά, έξι μπολσεβίκοι το μετέτρεψαν σε χώρο υποδοχής αστέγων και αργότερα έγινε αναρρωτήριο. Τη 10ετία του '30 φιλοξενήθηκε ο συγγραφέας και μέλος της Ακαδημίας της ΕΣΣΔ, Α. Ν. Τολστόι. Εκεί έζησε επί οκτώ χρόνια, στη διάρκεια των οποίων έγραψε τα δύο πρώτα μέρη του μυθιστορήματος «Πέτρος ο Α'» και το παιδικό διήγημα «Το χρυσό κλειδάκι». Η πολύχρονη παρουσία του λογοτέχνη στο σπίτι το μετέτρεψε σε ένα ιδιότυπο «σαλόνι» των διάσημων Σοβιετικών λογοτεχνών και πολιτιστικών παραγόντων της 10ετίας του '30. Να σημειωθεί ότι εκτός των άλλων ο Α. Ν. Τολστόι ήταν μέλος της Επιτροπής Ερευνας των θηριωδιών του ναζισμού που συστάθηκε ήδη το 1942, ενώ έχει τιμηθεί με τρία Βραβεία Στάλιν το 1941, 1943 και 1946 (μετά θάνατον).

Μετά τον πόλεμο, το κτίριο δόθηκε προς χρήση στους εργάτες που το μετέτρεψαν σε θερινό παιδικό σταθμό για τα παιδιά τους μέχρι και τα μέσα της 10ετίας του '90 οπότε και πετάχτηκαν έξω, οι αρχές έβαλαν λουκέτο και τοποθέτησαν φύλακα!

Από τότε ο λαός του Πούσκιν παλεύει να μετατραπεί το κτίριο σε μουσείο της λογοτεχνίας της 10ετίας του '30, χωρίς όμως φυσικά να υποστηρίζεται από το καθεστώς, το οποίο έδωσε και τη χαριστική βολή, παίρνοντας πίσω τον χαρακτηρισμό του ως μνημείου, με αποτέλεσμα να είναι θέμα χρόνου η κατεδάφισή του, δεδομένου του «ενδιαφέροντος» μεγάλου κατασκευαστικού ομίλου. Να σημειωθεί ότι οι κληρονόμοι του Α. Τολστόι, όχι μόνο δέχτηκαν την πρόταση των κατοίκων να μετατραπεί το σπίτι σε μουσείο, αλλά δεσμεύτηκαν να δωρίσουν και σημαντικά αντικείμενα για την πρώτη συλλογή του.

Το παράδειγμα αυτό δεν αποτελεί απλά μία περίπτωση καταστροφής μνημείου προς όφελος του καπιταλιστικού κέρδους, αλλά είναι χαρακτηριστικό και για την οργανωμένη προσπάθεια της αντεπανάστασης να «σβήσει» οτιδήποτε θυμίζει σοσιαλισμό. Η ελπίδα, ωστόσο, βρίσκεται έστω και σε αυτές τις αυθόρμητες αντιδράσεις του λαού που μένουν να μετατραπούν σε οργανωμένη πάλη.