«Για ειρηνευτικές προοπτικές...» θα συζητήσουν τη Δευτέρα στο Σαρμ ελ Σέικ της Αιγύπτου, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός. Οι Αμπάς - Ολμέρτ θα συναντηθούν υπό την αιγίδα του Αιγύπτιου Προέδρου και του Ιορδανού βασιλιά. Και όλοι συμμερίζονται την άποψη ότι «τις κρίσιμες αυτές στιγμές είναι εξαιρετικά σημαντικό να γίνουν βήματα προόδου»..

Οι στιγμές όντως είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Ιδιαίτερα για τον παλαιστινιακό λαό, που τις τελευταίες μέρες, βιώνει μια πρωτοφανή για την ιστορία του κατάσταση: ένα διχασμό των εδαφών του και μια διαίρεση της ηγεσίας του. Τις τελευταίες μέρες, η «Χαμάς» και οι ένοπλες δυνάμεις της ελέγχουν τη Λωρίδα της Γάζας, μετά από αιματηρές πολυήμερες συγκρούσεις με τις, προσκείμενες στον Αμπάς, δυνάμεις ασφαλείας και τη «Φατάχ». Κυβερνητικά κτίρια καταλήφθηκαν και λεηλατήθηκαν. Αξιωματούχοι συνελήφθησαν ή και εκτελέστηκαν. Την ίδια ώρα, στη Δυτική Οχθη, ο Αμπάς μιλούσε για «πραξικοπηματική» πράξη, καθαιρούσε την κυβέρνηση Χανίγια, όριζε νέο έκτακτο κυβερνητικό σχήμα, αρνιόταν το διάλογο.

Χιλιάδες Παλαιστίνιοι βρέθηκαν ανάμεσα στα πυρά των ενόπλων των δύο μεγαλύτερων οργανώσεων. Αλλοι διαδήλωσαν ζητώντας τερματισμό των μαχών και στοχοπροσήλωση στον έναν μοναδικό εχθρό: την ισραηλινή κατοχή. Αλλοι απλώς κλείστηκαν στα σπίτια τους. Αλλοι εγκαταλείπουν, με μύριες δυσκολίες και με ελάχιστα από τα υπάρχοντά τους, τη Λωρίδα της Γάζας και γίνονται πρόσφυγες, για άλλη μια φορά, μέσα στην ίδια τους τη γη πηγαίνοντας στη Δυτική Οχθη. Οι εκκλήσεις για ηρεμία, τερματισμό των μαχών πριν η κατάσταση εκτροχιαστεί σε αδιέξοδο, όπως μοιάζει να έχει συμβεί σήμερα, δεν είχαν αποτέλεσμα. Και ίσως το σημαντικότερο είναι ότι δεν έτυχαν προσοχής οι εκκλήσεις των πολιτικών ηγεσιών των 2 μεγαλύτερων παλαιστινιακών οργανώσεων από τα στρατιωτικά τους σκέλη.

Και αυτό, ιδιαίτερα για τη «Χαμάς» που δεν ταλανιζόταν από πολυδιάσπαση εξουσιών και αρμοδιοτήτων όπως η «Φατάχ», είναι ένα νέο ποιοτικό στοιχείο, που διαδραμάτισε το δικό του σημαντικό ρόλο και συνέτεινε στο να γεννηθούν ερωτήματα. Ελάχιστοι είναι πλέον εκείνοι που δεν πιστεύουν ότι μερίδα των ενόπλων των δύο οργανώσεων έχει αυτονομηθεί εξυπηρετώντας σε ένα πρώτο επίπεδο προσωπικές φιλοδοξίες και σε ένα δεύτερο πιθανότατα σκοτεινά εξωτερικά, των παλαιστινιακών εδαφών, κέντρα.

Αυτή η σκέψη είχε σχηματιστεί στο μυαλό πολλών, πολύ πριν οι δύο πλευρές αρχίσουν να ανταλλάσσουν κατηγορίες με τη «Χαμάς» να υποστηρίζει ότι «ορισμένοι κύκλοι της "Φατάχ" παίζουν το παιχνίδι της κατοχής» και τη «Φατάχ» να ανταπαντά ότι «η Χαμάς ενθαρρύνθηκε από το Ιράν». Αλληλοκατηγορίες που απλώς δυσχεραίνουν την, ήδη, άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στα παλαιστινιακά εδάφη, ενώ ταυτόχρονα ενισχύουν τον παρεμβατικό ρόλο και τους στόχους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και του Ισραήλ που καλλιέργησαν το έδαφος για την έκρηξη και σήμερα μοιάζουν, πραγματικά, να μη μπορούν να συγκρατήσουν την ικανοποίησή τους.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ένοχοι που σήμερα σπεύδουν να «σταθούν» στο πλευρό του ενός ή του άλλου ανακαλύπτοντας αίφνης τόσο την ανάγκη ανθρωπιστικής στήριξης όσο και επίτευξης προόδου στην «ειρηνευτική διαδικασία».

Προφανώς, δεν είναι απλώς μια απονήρευτη αντίδραση η άμεση άρση του οικονομικού και πολιτικού εμπάργκο από ΗΠΑ, ΕΕ και Ισραήλ απέναντι στον Πρόεδρο Αμπάς, λίγες μόνο ώρες μετά τα δραματικά γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας. Και προφανώς δε συνειδητοποίησαν όλοι τώρα πόσο κοντά βρίσκεται η Λωρίδα της Γάζας στην ανθρωπιστική καταστροφή για να ανακοινώνουν, ο ένας μετά τον άλλον, την αποστολή σχετικής βοήθειας.

Βοήθεια που έρχεται τώρα, περισσότερο από 1,5 χρόνο μετά από την απόλυτα δημοκρατική εκλογή της «Χαμάς» στην εξουσία που οδήγησε στην επιβολή συλλογικής τιμωρίας στον παλαιστινιακό λαό ο οποίος υποβλήθηκε, ουσιαστικά, σε λιμοκτονία. Τώρα, μετά από δεκαετίες, όλοι μιλούν για την ανάγκη «επίτευξης ειρήνης». Αφού πρώτα, σιώπησαν όταν ο ισραηλινός στρατός ισοπέδωνε, κυριολεκτικά, παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, έχτιζε το διαχωριστικό τείχος, προσαρτούσε περισσότερη γη, σκότωνε γυναικόπαιδα είτε με σφαίρες είτε με αποκλεισμούς, έχτιζε εποικισμούς, εξευτέλιζε έναν ολόκληρο λαό στα εκατοντάδες σημεία ελέγχου που έχει διασπείρει στα εδάφη του καθιστώντας αδύνατη την καθημερινή επιβίωσή του.

Μιλούν για «ανάγκη ειρήνης», σήμερα, όλοι όσοι όχι μόνο υιοθέτησαν την ισραηλινή επιχειρηματολογία απαιτώντας από τον κατεχόμενο να «κάνει κινήσεις καλής θέλησης στον κατακτητή». Οχι μόνο όσοι αρνήθηκαν το αυτονόητο δικαίωμα αντίστασης στην κατοχή και στον αγώνα για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, αλλά έφτασαν να ποδοπατήσουν μαζί με τα ισραηλινά τανκς ακόμη και όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ και να διαγράψουν από το λεξιλόγιό τους την κομβική αλήθεια: την κατοχή.

Σήμερα, μιλούν για «ανάγκη στήριξης της Παλαιστινιακής Αρχής», εκείνοι που σιγοντάροντας το Ισραήλ, την υπονόμευσαν, τη διέλυσαν και την οδήγησαν στην πολυδιάσπαση και στην αναξιοπιστία απέναντι στα μάτια του παλαιστινιακού λαού. Εκείνοι που, μεθοδικά, υπέσκαψαν το κύρος όσων, σήμερα, ονομάζουν «σεβαστούς συνομιλητές», και έστρωσαν το έδαφος για την ανάδειξη πιο «ακραίων» απόψεων, τις οποίες στη συνέχεια αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν παρά τον απόλυτα δημοκρατικό τρόπο ανάδειξής τους. Σήμερα, στέλνουν «ανθρωπιστική βοήθεια» εκείνοι που επέβαλαν το εμπάργκο εξωθώντας τον παλαιστινιακό λαό στην απόλυτη μιζέρια.

Ανάμεσα σε αυτούς (ΗΠΑ, ΕΕ) και οι ελληνικές κυβερνήσεις, (και η τωρινή της ΝΔ και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ) δεν μπορούν να κρύψουν πίσω από τα ευχολόγιά τους και το όψιμο ενδιαφέρον τους για τους Παλαιστινίους, την ενοχή και τις ευθύνες τους. Συμμετείχαν όλοι, στο βαθμό που αναλογεί στον καθένα, στην προσπάθεια υποταγής του παλαιστινιακού λαού με κάθε τρόπο: ακολουθώντας πολιτική «ίσων αποστάσεων», ζητώντας γενικόλογα τερματισμό της βίας σαν να επρόκειτο για μια ισοδύναμη στρατιωτική αναμέτρηση, περιφρονώντας το διεθνές δίκαιο, αναφέροντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ μόνο ως κενό γράμμα, διαγράφοντας τη λέξη «κατοχή» και κλείνοντας τα μάτια στην ατελείωτη αιματοχυσία και τον εξευτελισμό έσπρωξαν με μαθηματική ακρίβεια την κατάσταση εκεί που βρίσκεται σήμερα.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το ότι ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ολοκληρώνοντας περιοδεία του στην περιοχή, πριν λίγο παραπάνω από μία διετία, εξέφρασε «στήριξη στο αίτημα για παλαιστινιακό κράτος», φρόντισε να ζητήσει γενικόλογα «τερματισμό της βίας» και έσπευσε να... ενημερώσει τηλεφωνικά την Αμερικανίδα υπουργό Εξωτερικών; Ή μήπως το ότι η νυν υπουργός Εξωτερικών, δεχόμενη τον Πρόεδρο Αμπάς πριν από δύο περίπου μήνες, παρέλειψε να κάνει την όποια αναφορά στις αποφάσεις του ΟΗΕ πλέκοντας ένα ευχολόγιο για το «διάλογο» ισοσκελίζοντας, έτσι, θύτη και θύμα;

Ολοι όσοι σήμερα σπεύδουν να «ενδιαφερθούν», είναι όσοι έχουν στα χέρια τους το αίμα του παλαιστινιακού λαού. Είναι όλοι όσοι με τη στάση και τη σιωπηλή ή λιγότερο σιωπηλή στήριξη της ισραηλινής πολιτικής συμμετείχαν στα «εγκλήματα πολέμου» που καταγγέλλει η επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ για να δεχτεί.... κριτική για τη μονομέρειά της από τον νέο «ανεξάρτητο» ΓΓ του Οργανισμού αποδεικνύοντας, πλέον, και το ρόλο των, πάλαι ποτέ, Ηνωμένων Εθνών. Είναι όλοι εκείνοι που ενέταξαν τον παλαιστινιακό λαό και την τύχη του ως «διαπραγματευτικό χαρτί» και «μοχλό άσκησης πίεσης και διαμόρφωσης συνείδησης» στην αραβική κοινή γνώμη στο πλαίσιο του σχεδίου για την «Ευρεία Μέση Ανατολή», που πίσω από τις γλυκερές εκφράσεις για «ανάγκη εκδημοκρατισμού», προωθεί τις, και διά της βίας, αλλαγές ηγεσιών και κυβερνήσεων κατά το δοκούν των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Είναι όλοι εκείνοι που αρνούνται το δικαίωμα της αντίστασης στην κατοχή και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τη «βία», ταυτίζοντας την όποια αντίθετη θέση και άποψη με την τρομοκρατία, τον αντισημιτισμό.... Είναι όλοι εκείνοι που, κοινώς, «εκχυδαΐζουν» έννοιες, αξίες και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή στο βωμό της επιβολής της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης Πραγμάτων. Είναι όλοι εκείνοι των οποίων η μάσκα και τα πραγματικά σχέδια αποκαλύπτονται κυνικά ολοένα και πιο ξεκάθαρα και οφείλει ο παλαιστινιακός λαός, ο ιρακινός, όλοι οι λαοί του κόσμου και ο ελληνικός λαός να καταδικάσουν, να αντιπαλέψουν και τελικά να ανατρέψουν το σύστημά τους.