Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο | ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

Η ταινία του Ντανιέλ Σάντσεθ Αρέβαλο, «Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο», έχει όλα τα στοιχεία που διέθεταν εκείνες οι θαυμάσιες ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού. Εχει τα δυο αδέρφια, το ένα καλό και κοντά στον κατάκοιτο πατέρα (από εγκεφαλικό), να αγωνίζεται για μια θέση στον ήλιο, και το άλλο παραβατικό, αλλά, στην ουσία, το ίδιο καλό! Εχει ακόμα, το παραστρατημένο από έρωτα κορίτσι, που μετράει τις μέρες του στη φυλακή, για να βγει και να αρχίσει μια νέα ζωή! Εχει, επίσης, το πλουσιοκόριτσο, με την καλή καρδιά, που, προς στιγμή, πίστεψε πως θα μπορούσε να αγαπήσει το φτωχό θυρωρό της πολυκατοικίας της (τον καλό αδερφό). Εχει, ακόμα, το γειτονόπουλο που ανακαλύπτει ότι, τελικά, είναι ομοφυλόφιλο, όπως ο πατέρας του, ο οποίος ζει διπλή ζωή!

Ολα τα παραπάνω είναι, δεν είναι αληθινά; (Ρεαλιστικά). Τα συναντάς, δεν τα συναντάς στη ζωή; Τα συναντάς! Τα ζεις. Στο σπίτι σου, στην πολυκατοικία σου, στη γειτονιά σου. Και, ωστόσο, η ταινία δεν είναι αληθινή (ρεαλιστική). Τι λείπει;

Λείπει αυτό το «Νακ», η σωστή δόση του αλατιού, που νοστιμίζει τα πράγματα. Λείπει ο χαρακτήρας! Η πειστικότητα της εικόνας. Με άλλα λόγια λείπει το βαθύ μάτι του σκηνοθέτη (και σεναριογράφου), που θα ψάξει, θα μάθει και θα εξηγήσει, γιατί τα πράγματα «έχουν τέσσερα ποδάρια» και όχι εξωτερικά να παρατηρήσει, κάτι που ο καθένας κάνει, ότι απλώς (χωρίς το γιατί) τα πράγματα «έχουν τέσσερα ποδάρια»!

Ωστόσο, κάποια νύχτα του καλοκαιριού, σε κάποια παραλία ή κάποιο ζεστό βράδυ στη γειτονιά σας, μπορείτε να δείτε την ταινία! Δε θα σας βλάψει. Εχει αρκετές τρυφερές στιγμές. Στιγμές, που βγάζουν συγκίνηση! Τις υπερβολές και τις ψευτιές της ξεπεράστε τις.

Παίζουν: Κιμ Γκουτέριεθ, Μάρτα Ετούρα, Αντόνιο ντε λα Τόρε, Χέκτορ Κολομέ, Ραούλ Αρέβαλο Εύα Παγιαρές.