Ούτε λεπτό χαμένο έως την Πέμπτη | ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Με τα συλλαλητήρια της ερχόμενης Πέμπτης, 8 του Μάρτη και με την απεργία στις 29 του ίδιου μήνα, οι ταξικές δυνάμεις, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, μπαίνουν μπροστά στην πάλη για τα δικαιώματα και τα δίκια της εργατικής τάξης. Οταν οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές δυνάμεις τα 'χουν από καιρό «διπλώσει», όταν χρόνια τώρα συναγελάζονται και συνεργάζονται απροκάλυπτα με τον ταξικό αντίπαλο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στέκεται όρθιο, διεκδικεί, οργανώνει τους αγώνες της εργατικής τάξης.

Είναι αυτό, που στην πράξη, και όχι στα λόγια, δε συμβιβάζεται με τα ψίχουλα της κυβέρνησης, με το 3,4% αυξήσεις που προβλέπει για το 2007 η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που συσπειρώνονται σ' αυτό δε σκύβουν το κεφάλι, δε συμβιβάζονται με τα 27 ευρώ κατώτερο μισθό, με τα 13 ευρώ επίδομα ανεργίας, με τα ψίχουλα που πλασάρει η κυβέρνηση μέσα από το δήθεν Ταμείο Αλληλεγγύης. Παλεύουν για κλαδικές συλλογικές συμβάσεις που θα μας βγάλουν από το βάλτο της λιτότητας και της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» που απαιτεί η Κομισιόν.

Κορυφαίοι αγωνιστικοί σταθμοί

Οι δύο κινητοποιήσεις μέσα στο Μάρτη, που αποφάσισαν και οργανώνουν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και σωματεία, δεν είναι απλά δύο ακόμα ημερομηνίες στο ημερολόγιο των αγώνων του ταξικού κινήματος. Πρέπει και μπορούν να γίνουν αφετηρία για ένα πλατύ, δυναμικό, αγωνιστικό κύμα, που θα στραπατσάρει την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, των βιομηχάνων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που θα σταθεί αποφασιστικά απέναντι στην πολιτική που στερεί από τη λαϊκή οικογένεια το μεροκάματο, το δικαίωμα στη δουλιά, που παραδίδει τα Πανεπιστήμια στις επιχειρήσεις, που ετοιμάζει νέες ανατροπές στη Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση. Στην πολιτική που εξασφαλίζει αμύθητα κέρδη για τους λίγους, βάσανα και ανασφάλεια στους πολλούς.

Πέτροβας Σπύρος

Από τις εξορμήσεις των οικοδόμων στην Εγνατία Οδό για τα συλλαλητήρια και την απεργία

Είναι καιρός η εργατική τάξη να σηκώσει το ανάστημά της. Να μη φοβηθεί. Γιατί τότε το μέλλον που της ετοιμάζουν θα είναι χειρότερο από το χτες. Να μη δειλιάσει να απαιτήσει, όχι αυτά που της τάζουν σε δύο και τρεις τετραετίες, αλλά αυτά που τώρα δικαιούται και έχει ανάγκη. Δεν μπορεί την ώρα που ο εργάτης με τον ιδρώτα του πολλαπλασιάζει τον πλούτο που παράγει, να βουλιάζει κάθε μέρα όλο και πιο βαθιά στη μιζέρια, στην αγωνία τι θα κάνουν τα παιδιά του όταν βγουν στην παραγωγή, πώς θα πληρώσει τα φροντιστήρια των παιδιών του και τα φάρμακα των γερόντων.

Εφαλτήριο κλιμάκωσης

Το Πανεργατικό Μέτωπο με τους αγώνες του δείχνει σήμερα το δρόμο. Και όχι μόνο γιατί προβάλλει διεκδικήσεις που ικανοποιούν τις ανάγκες του. Αλλά, πολύ περισσότερο, γιατί ανοιχτά διακηρύσσει το αυτονόητο. Καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα δεν κατοχυρώνεται, αν οι εργαζόμενοι δεν αμφισβητήσουν την πολιτική που προκαλεί τα προβλήματά τους. Αν δεν πολεμήσει, με ό,τι όπλα διαθέτει, ενάντια σε αυτούς που έχουν ανακηρύξει τη λιτότητα σε θέσφατο. Τα κέρδη των βιομηχάνων σε απαραβίαστο και ιερό στο ναό της εκμετάλλευσης. Τις ιδιωτικοποιήσεις, την ανταγωνιστικότητα και την ευελιξία στα ιερά τέρατα που πρέπει να σεβαστούμε.

Είναι καιρός οι «πάνω» να νιώσουν το στιβαρό χέρι του εργάτη. Τώρα είναι η ώρα για δράση. Για αποφασιστική πάλη και σύγκρουση. Με το ΠΑΜΕ, συσπειρωμένοι στα ταξικά συνδικάτα, η εργατική τάξη να δώσει την απάντησή της.

Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ