Αν ο Βασίλης Τσιτσάνης αντί για μπουζούκι κρατούσε στα χέρια του φωτογραφική μηχανή, το αποτέλεσμα της δημιουργίας του θα ήταν το ίδιο εκπληκτικό, καθώς πολλά από τα τραγούδια του είναι πεντακάθαρες ασπρόμαυρες φωτογραφίες μιας ολόκληρης εποχής. Σε ορισμένα από αυτά τα τραγούδια θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεια» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

Στάθηκε στο σταυροδρόμι εκεί που φυσούσαν άνεμοι από Ανατολή και Δύση, μόνος με το μπουζούκι στο χέρι... Ανοιξε την καρό βαλίτσα του και ξεπήδησαν από μέσα το χάδι της μάνας του, που τον ξύπνησε αξημέρωτα ακόμα για να φύγει ταξίδι, η ορφάνια του και η φτώχεια του, η μορφή του φίλου που «έφυγε» νωρίς, η μελαγχολία του κυριακάτικου απογεύματος στα Τρίκαλα, οι εικόνες της μάγισσας Θεσσαλονίκης, η «αρχόντισσα» που εκτέλεσαν οι Γερμανοί καταμεσής στην Αθήνα, τα σκοτωμένα παιδιά που έγραφαν συνθήματα στους τοίχους, η μαγκιά του Στράτου, η αρχοντιά του Τσαουσάκη, η αυστηρή μορφή της Σωτηρίας Μπέλλου, το «αράπικο λουλούδι» που άκουγε στο όνομα Στέλλα Χασκήλ και η «Αρμένισσα», η Μαρίκα Νίνου, που ξεσήκωνε τον κόσμο...

Σε μια ακρογιαλιά τα καβουράκια σκουπίζουν τα δάκρυά τους και ένα τρένο σφύριζε κάπου μακριά, σαν αποχαιρετισμός στην αγκαλιά της μάνας και σαν κλείσιμο του ματιού στους μάγκες που είχαν καθίσει γύρω από τις φωτιές...

Εικόνες, αναμνήσεις, όνειρα, πίκρες, γλέντια...

Τα πήρε όλα τούτα και τα 'βαλε στο μπουζούκι του. Από τα δώδεκά του χρόνια, που πρωτοέπιασε το μπουζούκι του πατέρα του και ένιωσε μια ακατανίκητη έλξη προς τη μουσική, μάτωσε τα χέρια του για να γράψει και μας έδωσε συγκλονιστικά τραγούδια στα οποία περιγράφει την καθημερινή βιοπάλη, την ξενιτιά, την κοινωνική αδικία, αλλά και το γλέντι της ζωής, τον πόνο του έρωτα και τη γυναίκα.

Τραγούδια ολοζώντανες εικόνες μιας εποχής...

Τα τραγούδια του διακρίνονται για τον εκπληκτικό συνδυασμό των μουσικών κλιμάκων «Ανατολής» και «Δύσης», ενώ ξεχωριστή θέση σε όλα έχουν οι εισαγωγές του, που ουσιαστικά είναι «αυτόνομες» μελωδίες μέσα στο τραγούδι.

Ο άνθρωπος, για τον οποίο ο Γιάννης Τσαρούχης είπε ότι «μας υπενθυμίζει πως έχουμε πολιτισμό», γεννήθηκε στις 18 Γενάρη 1915 και «έφυγε» την ίδια ακριβώς ημερομηνία το 1984.