Ο συσχετισμός «κίνημα - κράτος» καθορίζει διαφορετικές αντιμετωπίσεις. Εκεί όπου το κίνημα έχει τσακιστεί προ πολλού και οι συνειδήσεις βρίσκονται στο επίπεδο του 50% του πληθυσμού απόλυτα αναλφάβητοι, φυλακίζεις τους ατομικούς «παραβάτες» έχοντας εξασφαλίσει ήδη ότι οι υπόλοιποι όχι μόνο κάθονται στα αυγά τους, αλλά είναι και μάχιμοι υπερασπιστές του συστήματος ως «καταναλωτές».

Εκεί όπου το κίνημα, παρά τα πάμπολλα προβλήματά του, διατηρεί και ισχυρές αγωνιστικές παραδόσεις και ακόμα περισσότερο ισχυρό «σήμερα» με καθαρό ιδεολογικό προσανατολισμό, χρειάζονται πιο λεπτοί χειρισμοί.

Το καρότο και το μαστίγιο διαφέρουν από χώρα σε χώρα.

Στην περίπτωσή μας, το μοίρασμα των ρόλων επιβάλλει, η ΝΔ να εμφανίζεται ως μαστίγιο, με το ρόλο του καρότου να τον έχει διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ. Το οποίο παρουσιάζει ως τρίτο δρόμο με διαφορετικό περιτύλιγμα την πολιτική της ΝΔ. Είτε αυτό αφορά το άρθρο 16 για την Παιδεία, είτε την ανάληψη της διοίκησης του ΟΤΕ κατευθείαν από το μεγάλο κεφάλαιο.

Με μηδενικές τις διαφορές στον κεντρικό στόχο, με τον Καραμανλή να δηλώνει πως πατάει γκάζι, αυτό που μένει στον Παπανδρέου είναι το «πάθος για τη δημοκρατία». Ο πυρήνας της φιλολογικού χαρακτήρα κριτικής που γίνεται στη ΝΔ αφορά αποκλειστικά και μόνο στο ότι μπαίνει ως ταύρος στο υαλοπωλείο, ενώ τέτοιες δουλιές χρειάζονται κοινωνική συναίνεση. Οταν, μάλιστα, έχεις κι ένα εργαλείο που λέγεται ΓΣΕΕ έτοιμο να μετέχει σε κάθε διάλογο που θα διασφαλίζει ότι κερδισμένη θα βγαίνει η ανταγωνιστικότητα, δηλαδή τα διαρκώς αυξανόμενα κέρδη του κεφαλαίου.

Διά ταύτα: Οσο η συζήτηση γίνεται για τη «νομιμότητα» αυτής ή της άλλης ενέργειας, με μέτρο της νομιμότητας την αδιατάραχτη πορεία των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, αυτή η συζήτηση θα καταλήγει σε νομιμοποίηση μιας αντιδραστικής πολιτικής, μ' όποιο χρώμα κι αν την ντύνουν.