Κάνε τη σύγκριση: Από τη μια η αξιοπρέπεια του σακατεμένου στο βαπόρι ναυτεργάτη που μαθαίνει ότι πρέπει να κόψει και το άλλο πόδι για να πάρει ένα επίδομα. Κι από την άλλη αυτοί που χαρίζουν ξανά και ξανά δισ. σ' όσους χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία. Δύο κόσμοι.

«Πάντα μας σερβίρουνε τα ίδια παραμύθια».

Ακου απορία: «Τι άλλο θέλουν οι βιομήχανοι;». Τα θέλουν όλα και τα παίρνουν όλα. Γνωρίζοντας πως ό,τι παραμύθι και να σου σερβίρουν θα το μασήσεις.

Προχτές ήταν ο Πολυζωγόπουλος που πρότεινε «ευελφάλεια», χτες η Γεννηματά να γίνουν ιδιωτικά τα δημόσια ιατρεία και νοσοκομεία. Ε, είναι να μην τσατίζεται ο πρόεδρος του ΣΕΒ με τη ΝΔ που καθυστερεί;

Ασε που τελειώνει και το παραμύθι για τον καλό καπιταλισμό ως κι εκεί που ο θρίαμβος της αντεπανάστασης έριξε μαύρα σκοτάδια.

Μιλάει πια το βίωμα: Είχαν αξιοπρεπή ζωή, Παιδεία, Υγεία, δουλιά. Κι απόχτησαν φτώχεια, πείνα, πορνεία, εξαθλίωση.

Δίπλα τους, ορατή πια και η εμπειρία στην καρδιά της αναπτυγμένης καπιταλιστικής Ευρώπης, που δήθεν κλαίει για τις απολύσεις στην «Volkswagen».

Προς τι το κλάμα; Ακριβώς αυτή δεν είναι μία από τις τέσσερις βασικές ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ; Το ωραίο είναι ότι εμφανίζονται να κλαίνε οι σοσιαλδημοκράτες που προώθησαν τη συνθήκη και ζητούν, λέει, από την Ευρώπη (!) «να παρέμβει για να μετριάσει το υψηλό κοινωνικό κόστος που έχει η ελεύθερη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών».

Ασχετο: Ποιος ξαφνιάζεται για τα πανηγύρια στην ΕΕ; Κατοχή στην Κύπρο; Ποια κατοχή; Ολοι μια Ευρωπαϊκή Ενωση είμαστε...