Πέντε χρόνια κλείνουν σήμερα από το θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη, του λαϊκού βάρδου που τραγούδησε τα βάσανα, τις χαρές, τον πόνο, την ξενιτιά, το πάθος, το άδικο. Στο ξεχωριστό φωνητικό του ηχόχρωμα, με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες, στο πελώριο «α» της ερμηνείας του, συμπυκνώνονταν το κοινό παράπονο, η αγωνία των μεροκαματιάρηδων για επιβίωση, αλλά και αγώνες εναντίον της κοινωνικής αδικίας. Τα τραγούδια του έγιναν κομμάτι ενός λαού που μαστιζόταν από τις μετεμφυλιακές διώξεις, τη φτώχεια, τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες, τη μετανάστευση.

Στις δύο χιλιάδες δίσκους και τεσσεράμισι χιλιάδες τραγούδια υπολογίζεται η 50χρονη δισκογραφική κατάθεσή του, που σφραγίστηκε από ερμηνείες που άφησαν εποχή. Τραγούδησε δημιουργίες όλων των μεγάλων δημιουργών της εποχής: Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Χιώτη, Μητσάκη, Καλδάρα, Παπαγιαννοπούλου, Δερβενιώτη, Βίρβου, Κολοκοτρώνη, Καραπατάκη, Μπακάλη κ.ά., ενώ έγραψε και δικά του τραγούδια. Οι επιτυχίες αμέτρητες: «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Η πρώτη αγάπη», «Η κοινωνία με κατακρίνει», «Απόκληρος της κοινωνίας», «Είσαι η ζωή μου», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Στις φάμπρικες της Γερμανίας», «Το ψωμί της ξενιτιάς», «Μαντουμπάλα», «Ζιγκουάλα», κ.ά. Ανεπανάληπτες είναι οι ερμηνείες του σε τραγούδια των Θεοδωράκη, Λεοντή, Χατζιδάκι, Λοΐζου, Ξαρχάκου.

Μεθοδευμένος και εξουθενωτικός ήταν ο πόλεμος, που του έκαναν οι δισκογραφικές εταιρείες, με αποτέλεσμα να μείνει έξω από τα στούντιο για πολλά χρόνια, στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας του.