Στην αρχή η μπάντα του δήμου, κι άλλες φορές του Γ΄ Σώματος Στρατού παιάνιζαν τα γνωστά εμβατήρια υποδοχής των επισήμων, «ταράτα τζουμ ταράτα τζουμ» που λέει και το τραγούδι και μεις τρέχαμε να δούμε ποιος ήτανε ο επίσημος για να χειροκροτήσουμε κιόλας, τα αθώα πιτσιρίκια μιας ένοχης και βάρβαρης εποχής. Υστερα, ήτανε η ώρα των μεγαλοπαπάδων που με προτεταμένες τις απειλητικές τους γαστέρες, τις χρυσοποίκιλτες φορεσιές τους και τα βαρύτιμα ευαγγέλια περίμεναν στο κεφαλόσκαλο τον επίσημο να τον υποδεχτούν και να του θυμίσουν πως το κράτος δεν μπορεί να κάνει χωρίς την εκκλησία και πως τα χρυσά γαλόνια δε «φτουράνε» χωρίς τα θυμιάματα και τις κατανυκτικές προσευχές. Ακολουθούσαν οι αγιασμοί και οι καθιερωμένοι λόγοι, για να κλείσει όλη η γιορτή με τα πυροτεχνήματα. Και έτσι καταλάβαινε η πόλη πως έγιναν τα εγκαίνια της Εκθεσης. Καταλάβαινε πως άρχισε το εικοσαήμερο πανηγύρι της πόλης και των περιχώρων. Να γεμίζουν τα μεγάλα ποτήρια με μαύρη μπίρα, τα λουκάνικα Φραγκφούρτης να μοσκοβολούν και τα ροξ του Φλόκα να ευφραίνουν τα στερημένα στόματα των πιτσιρικάδων. Ετσι ήτανε τότε, τα χρόνια τα μαύρα και τα δύσκολα. Τα ψέματα βρίσκανε τρόπο για να κρυφτούν. Ετσι κι αλλιώς, ο λαός ούτε να φωνάξει μπορούσε ούτε να γράψει στους τοίχους, να σηκώσει τις οργισμένες του γροθιές και να διεκδικήσει.

Και τώρα που τα «πράγματα» άλλαξαν; Τώρα που και να φωνάξουμε μπορούμε, και να σηκώσουμε τις οργισμένες γροθιές μας και να σταθούμε, που λέει ο λόγος, απειλητικοί απέναντι στο ροπαλοφόρο χωροφύλακα; Μήπως σταμάτησαν οι επίσημες μουσικές; Μήπως οι μεγαλοπαπάδες αποφάσισαν να λιγοστέψουν το χρυσάφι από τις απειλητικές επωμίδες τους; Μήπως, τελικά, τα ψέματα έπαψαν να κρύβονται και τα πυροτεχνήματα των εγκαινίων είναι πιο διακριτικά; Οχι. Δεν άλλαξε τίποτε. Απλώς άλλαξε η γωνία απ' όπου βλέπουμε τις γιορτές των εγκαινίων. Αλλαξε ο τρόπος που ακούμε τα ίδια επίσημα εμβατήρια και τις κατανυκτικές ψαλμωδίες των αγιασμών. Και τώρα το ίδιο «μεγάλο κόλπο» στήνεται κάθε τέτοια εποχή. Κάτι ανάμεσα σε γιορτή και σε θλίψη. Κάτι ανάμεσα σε πολιτικό φιάσκο και σε πατριωτική έξαρση. Μια μέρα γεμάτη απ' όλα τελικά, που μας την περιγράφουν, ας είναι καλά τα ΜΜΕ, πολύ πριν να συμβεί. Τι θα πει ο πρωθυπουργός στο λόγο του. Τι θα ρωτήσουν οι δημοσιογράφοι. Πώς θα απαντήσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μαζί με όλα αυτά τα περιγραφικά και τα καλώς πληροφορημένα και οι ερμηνείες. Αχ αυτές οι ερμηνείες! Αυτό το απερίγραπτο τηλεοπτικό «μάπετ σόου», όπου οι διαπληκτισμοί διαδέχονται τις φιλοφρονήσεις και τα επιχειρήματα τα νεοελληνικά «εμένα θα μου πεις».

Ετσι, λοιπόν, και φέτος στήθηκε με όλους τους κανόνες που ισχύουν για την περίπτωση, το «μεγάλο κόλπο» της ΔΕΘ. Ετσι, για να ξεχνάμε το τι πραγματικά συμβαίνει. Για να ξεχνούμε πως αυτά που θα πει φέτος ο πρωθυπουργός τα είπε και στα προηγούμενα εγκαίνια. Οπως ακριβώς τα έλεγαν και οι Αλλοι πρωθυπουργοί και θα τα λένε και αυτοί που θα έρθουν. Και σιγά σιγά να χάσουν και οι «γιορτές» το νόημά τους. Να χάσουν οι λέξεις το περιεχόμενό τους. Και η άρνηση να ερμηνεύεται σαν κατάφαση. Το όχι σαν διπλωματικό ίσως. Η περιγραφή της επερχόμενης ήττας να χαιρετίζεται σαν δομούμενη περιφανής νίκη. Και ο λαός να απαντά «δεν ξέρω δεν απαντώ». Να κατανέμει τα μερίδια της ελπίδας στους δύο αρχηγούς, να ομολογεί, χωρίς δισταγμό, την πρόθεση ψήφου. Και να μην αντιλαμβάνεται το εφιαλτικό ψέμα που τον απειλεί!