«

Θα χτυπούμε ό,τι κινείται...», λέγεται ότι δήλωσε ένας Ισραηλινός στρατηγός ή κάποιος κυβερνητικός εκπρόσωπος. Το ποιος ήτανε ο δηλώσας, βέβαια, δεν έχει καμιά σημασία. Η δήλωση χτυπάει κατάστηθα το δικαίωμα του οικουμενικού Ανθρώπου να ζει! Εξάλλου, όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερα και οι στρατηγοί κάποια κυβέρνηση εκπροσωπούν και κάποιας γεωπολιτικής ενεργούμενα είναι. Ολα τα άλλα περί ανδρείας και ηρωισμών, εθνικού φρονήματος και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά» από καιρό έχουν παραμείνει σαν «άδεια πουκάμισα» μέσα σε πληκτικούς πανηγυρικούς ή στις αζήτητες σελίδες ξεχασμένων διδακτικών βιβλίων. Ετσι, σαν ταριχευμένα παραδείγματα μιας αφόρητης εθνικής φλυαρίας που κάτω από τη «βαρβαρότητα» του Συμβουλίου Ασφαλείας μετατρέπεται σε ένα θλιβερό ψίθυρο, που με κανέναν τρόπο δεν μπορεί ν' ακουστεί μέσα στις οιμωγές των θυμάτων του Νότιου Λιβάνου και όχι μόνον. Οσο για τους κυβερνητικούς εκπροσώπους, αυτοί κι αν είναι αξιολύπητοι στην προσπάθειά τους να διασώσουν κάτι από την προσωπική τους «άποψη», μέσα στο τέλμα των κατασκευασμένων κυβερνητικών επιχειρημάτων, της φωνής του κυρίου τους, με άλλα λόγια.

Η «δήλωση», επομένως, παραμένει χυδαία και επικίνδυνη. Επικίνδυνη και «αντιανθρώπινη». Μια δήλωση που δεν μπορεί να έχει σχέση με κανέναν πολιτισμό, με καμιά ηθική, με κανένα «ζωικό» δικαίωμα. Που δεν μπορεί να έχει σχέση με καμιά εποχή, γιατί κάθε μια από αυτές το ιστορικό της όνομα ή τον πολιτισμικό της χαρακτηρισμό τον παίρνει από τη δυνατότητα και τους τρόπους που ασκεί, για να αξιοποιεί και να μετατρέπει σε σχήματα ζωής «ό,τι κινείται». Μήπως η Ιστορία δεν είναι μια συνεχής «κίνηση»; Ο σπόρος που γίνεται φυτό και μετά καρπός, αλεύρι, ψωμί, τροφή, στίχος ποιητικός, δεν είναι κίνηση; Τα ποτάμια κινούνται για να φτάσουν στη θάλασσα. Ο αρσενικός σπόρος κινείται για να γονιμοποιήσει το θηλυκό ωάριο, αλλιώς παραμένει στιγμιαία ηδονή. Η σκέψη μέσα στο ανθρώπινο μυαλό κινείται, γίνεται άποψη, απόφαση, λόγος. Κινούνται οι μηχανές, τα βαρομετρικά χαμηλά, το αίμα μέσα στις φλέβες. Ο,τι κινείται. Επομένως, είναι ζωή ή πάει να γίνει ζωή. Κι αυτό σημαίνει πως όποιος χτυπάει και αφανίζει «ό,τι κινείται» χτυπάει και αφανίζει την ίδια τη ζωή. Αίρει το δικαίωμα της ζωής. Σου απαγορεύει να ζεις.

Δεν είναι, λοιπόν, υπερβολή να ισχυριστώ πως η δήλωση του Ισραηλινού στρατηγού αυτό το νόημα είχε και αυτή την πρόθεση: να μας ανακοινώσει πως η κυβέρνησή του αυτήν την απόφαση πήρε κι αυτήν την απόφαση φαίνεται πως πήρανε σιωπηλά ή όχι οι ΗΠΑ και μαζί μ' αυτές οι Ευρωπαίοι ηγέτες: να «απαγορεύσουν» τη ζωή. Μια απαγόρευση, βέβαια, που δεν είναι μόνο συγκεκριμένη πράξη. Που δεν είναι μόνο τα αίματα που τρέχουν μέσα από τις πληγές άμαχων ανθρώπων, σκοτωμένων παιδιών, πεινασμένων γερόντων. Είναι και θεωρητική αντίληψη, πολιτική συμπεριφορά, διπλωματική ίντριγκα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σκοτώσει κανείς, έγραψε ο Οσκαρ Ουάιλντ στην «Μπαλάντα της φυλακή». Κι ένας από αυτούς είναι να χτυπάς ό,τι κινείται. Να παρακολουθείς ό,τι κινείται, να το υποπτεύεσαι, να το θεωρείς τρομοκρατικό, να το καταγράφεις και, τελικά, όταν έρθει η ώρα, να το «χτυπάς». Αυτό που διαπράττει, λοιπόν, αυτή τη στιγμή το Ισραήλ με τη βοήθεια ή την ένοχη σιωπή των Αμερικανών και των Ευρωπαίων δεν είναι μόνο αυτό που μας μεταφέρουν οι τολμηροί ρεπόρτερ μας με τις περιγραφές και τις εικόνες τους. Δεν είναι μόνο οι τροχιές των πυραύλων πάνω σε φοβισμένους και σκοτεινούς ουρανούς. Είναι αυτό το πιο βαθύ «που μας λερώνει», και μας κάνει έτσι κι αλλιώς ενόχους!