Το νομοσχέδιο για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ) είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των αξιώσεων των εκπροσώπων του κεφαλαίου που θα δραστηριοποιηθούν στο συγκεκριμένο τομέα. Αυτό προκύπτει αβίαστα από τη χτεσινή τοποθέτηση του υπουργού Ανάπτυξης Δ. Σιούφα στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής, όπου ανέλυσε τους άξονες της κυβερνητικής πολιτικής.

Οπως είπε ο υπουργός, κατά τη σύνταξη του νομοσχεδίου η κυβέρνηση κινήθηκε σε τρεις κατευθύνσεις: Την παροχή αυξημένων οικονομικών κινήτρων για επενδύσεις ΑΠΕ. Τη διαβούλευση με τους εκπροσώπους της αγοράς. Την απλοποίηση των διαδικασιών έγκρισης των σχετικών επενδυτικών σχεδίων.

Οταν ο υπουργός έφτασε να αναλύσει τις κατευθύνσεις αυτές προέκυψε ότι:

Για πρώτη φορά καθιερώνεται νέα τιμολόγηση για την παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ και μάλιστα σε υψηλά επίπεδα.

• Καθιερώνονται αυξημένα όρια ...εξαίρεσης από την υποχρέωση λήψης άδειας παραγωγής.
• Επεκτείνονται από τα 10 στα 20 χρόνια τα όρια των υποχρεωτικών συμβολαίων για την αγορά της παραγωγής των ιδιωτών.
• Καταργείται ο περιορισμός του ορίου των 50 Μεγαβάτ εγκατεστημένης ισχύος συστημάτων ΑΠΕ.
• Συνεχίζεται η χρηματοδότηση των έργων ΑΠΕ μέσω του τρίτου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (ΚΠΣ).

Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσει κανείς τα δάνεια που χορηγούνται από διάφορες τράπεζες, τις ποικιλόμορφες φοροαπαλλαγές που ισχύουν για τις επιχειρήσεις και την πλήρη εξασφάλιση - με κρατικές δαπάνες - δικτύων μεταφοράς της παραγόμενης από τους ιδιώτες ενέργειας, ο καθένας καταλαβαίνει το μεγάλο φαγοπότι που πρόκειται να ακολουθήσει για τους εκπροσώπους του κεφαλαίου στο συγκεκριμένο τομέα.

Να σημειώσουμε, τέλος, ότι στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται ήδη ξένα κεφάλαια στις ΑΠΕ, κυρίως ισπανικά και όχι μόνο, ενώ δύο μεγάλοι όμιλοι, Κοπελούζος - Μυτιληναίος, έχουν ανακοινώσει μεγαλεπήβολα σχέδια στην περιοχή των Κυκλάδων που ίσως να τους φέρουν και σε αντιπαράθεση.

Οι ρυθμίσεις ΕΕ - κυβέρνησης είναι ολοφάνερο ότι αφήνουν μια φτηνή και λιγότερο επιβαρυντική για το περιβάλλον ηλεκτρική ενέργεια στα χέρια του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, που αναμφισβήτητα έχει ως κριτήριο το κέρδος και όχι κάποιου είδους, έστω, «κοινωνική συνεισφορά».