Εάν χρησιμοποίησαν κάποιο φάρμακο (π.χ. το Ριφαμπισίν όπως είπαν, που αναστέλλει την αγωγή για την υπέρταση ή άλλο που οδήγησε αναπόφευκτα στο θάνατο λόγω καρδιοπάθειας) ή αδιαφόρησαν για σωστή αγωγή και θεραπεία, είναι το ίδιο. Τέσσερα χρόνια είναι πολύ μεγάλο διάστημα για οποιαδήποτε δίκη. Είναι προφανές πως δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν κατηγορία άρα και καταδίκη, και σ' αυτό κάποιοι αποδίδουν το θάνατό του.

Οταν ολοκληρώσουν τις συλλήψεις ή τις «οικειοθελείς παραδόσεις» και των υπολοίπων, που έχει η «εισαγγελέας» ορίσει, θα είναι εφικτή και η ένταξη των αντίστοιχων χωρών (της τέως Γιουγκοσλαβίας) στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι ηγεσίες αυτών των χωρών είναι «δυτικοτραφείς», άρα πεισμένες πως, οι δύο αυτοί οργανισμοί είναι η σωτηρία τους. Αυτό δείχνει, εκτός των άλλων, και την απόλυτη εξάρτηση του «Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης» από τις ΗΠΑ που ελέγχουν τόσο την ΕΕ, ώστε να θέτουν τις προϋποθέσεις και για τις προς ένταξη χώρες σ' αυτήν. Το ΝΑΤΟ το ελέγχουν απόλυτα έτσι και αλλιώς.

Εστειλαν τους «βετεράνους» αμόρφωτους αεροπόρους τους να βομβαρδίσουν μασώντας τσίχλα και κοιτάζοντας τις συντεταγμένες των στόχων στους χάρτες και όχι τα γεφύρια με τον κόσμο, τα σχολικά λεωφορεία, τα τρένα και τις λαϊκές αγορές που 'πεφταν οι βόμβες. Είδαν τα ποτάμια και σκέφτηκαν πως είναι ιδανικοί αγωγοί να μεταφέρουν και στους υπόλοιπους λαούς το απεμπλουτισμένο ουράνιο. Σωστά σκέφτηκαν πως, τον Γιουγκοσλάβο στρατιώτη δε γίνεται να τον αντιμετωπίσει ο δικός τους, όχι για τίποτ' άλλο, αλλά ο Αμερικάνος δεν ήξερε ούτε πού, ούτε γιατί θα πολεμούσε.

Ο στρατός της Γιουγκοσλαβίας ήταν ένας από τους τρεις παράγοντες που διατήρησε ενωμένη αυτή τη χώρα για περισσότερα από σαράντα χρόνια (από το 1946 και μετά) παρ' όλα τα φυγόκεντρα φαινόμενα. Το Κομμουνιστικό Κόμμα και ο Τίτο, ο αναμφισβήτητος ισχυρός άνδρας, ήταν οι άλλοι δύο παράγοντες. Ο θάνατος του τελευταίου και η ανατροπή των κομμουνιστικών καθεστώτων και της Σοβιετικής Ενωσης έφερε τον Μιλόσεβιτς στη μοιραία θέση, να προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη τη Γιουγκοσλαβία στην αρχή, ή να συγκροτήσει τη «Μεγάλη Σερβία» στη συνέχεια.

Ο πολυεθνικός στρατός, η σοσιαλιστικού χαρακτήρα συγκρότηση της Γιουγκοσλαβίας, ο έλεγχος κάθε είδους παραγωγής αλλά και των δρόμων ροής φυσικών πόρων (αγωγοί πετρελαίων προς Αδριατική), η ανάγκη για ένα «μάθημα» σε όποιον δεν υπακούει, η ευκολία ποδηγέτησης μικρών κρατών «εθνοκαθαρμένων», η αδηφάγα όρεξη των Γερμανών στην αρχή και των λοιπών της ΕΕ στη συνέχεια, έφερε τα αεροπλάνα πάνω από τη χώρα αυτή και τους κατοίκους της, παρ' όλες τις συμφωνίες και υποχωρήσεις του Μιλόσεβιτς (συμφωνία του Ντέιτον, υποχώρηση στην Κράινα κλπ.).

Με λίγα λόγια ζήτησαν ακριβώς αυτά που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση ως «Μνημόνιο Συναντίληψης» (Memorandum of Understanding) πέρυσι δι' αντιπροσώπου του ΓΕΕΘΑ με το ΝΑΤΟ και το έφεραν να το εγκρίνει η Βουλή προ ημερών. Ακριβώς το ίδιο. Είναι η απαίτηση που επιτυγχάνει το ΝΑΤΟ (δηλαδή οι ΗΠΑ) για τις στρατιωτικές του δυνάμεις. Στρατιωτική κατοχή, στην οποία είπε «όχι» ο Μιλόσεβιτς και άρχισε αμέσως ο βομβαρδισμός τον Μάρτη του 1999. Ο Μπάμπιτς πρώτος και τελευταίος Πρόεδρος της Κράινα, που στη μέση της σύγκρουσης αυτοανακηρύχτηκε ανεξάρτητη Δημοκρατία, παραδόθηκε αργότερα στη Χάγη και σύρθηκε στην αρχή μάρτυρας κατηγορίας του Μιλόσεβιτς και των άλλων. Αλλαξε προς το τέλος, όταν μετατράπηκε σε μάρτυρα υπεράσπισης, και πολύ βολικά «αυτοκτόνησε» με μια νάιλον σακούλα και μια ζώνη! Ποιο μοντέρνα τα υλικά δολοφονίας του Μιλόσεβιτς. Το «Ριφαμπισίν» ή κάτι παρόμοιο.

Εν τω μεταξύ, ο σερβικός λαός πένεται, συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα και οι ηγέτες του τώρα προβαίνουν και στις μετατροπές του στρατού τους. Δηλαδή, στους ευέλικτους σχηματισμούς, σύγχρονο οπλισμό, νέο Δόγμα, για αντιμετώπιση νέων «ασύμμετρων» απειλών. Ο,τι δηλαδή έγινε στη χώρα μας και σε όλες τις υπάκουες με αμερικανόδουλες κυβερνήσεις χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ (και στις υπόλοιπες βαλκανικές και υποψήφιες της τέως Γιουγκοσλαβίας). Μόνον έτσι θα καταστεί δυνατόν να συμμετέχουν στις «ειρηνευτικές» αποστολές του ΝΑΤΟ.

Οι 34 σημερινοί κρατούμενοι της Κάρλα Ντελ Πόντε ανεξάρτητα διαφορών τους υπέγραψαν κοινή διαμαρτυρία για το θάνατο του Μιλόσεβιτς. Η οικογένειά του δεν επιτράπηκε να παραβρεθεί στην κηδεία του.