Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο υπουργός ανέφερε: «Η αλήθεια είναι ότι έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα πολλοί τρόποι - νομικοί, ηθικοί, πολιτικοί - αλλά δυστυχώς χωρίς αποτελέσματα. Είμαι αποφασισμένος να λάβω σοβαρά υπόψη το θέμα της ανταπόδοσης. Δηλαδή, να ανταποκριθώ στο αίτημα δανεισμού αρχαιοτήτων και περιοδικών εκθέσεών τους σε μεγάλα μουσεία του εξωτερικού. Πρακτικά μιλάω για έργα τέχνης από τα οποία διαθέτουμε πλείστα. Η προσφορά δειγμάτων του πολιτιστικού παρελθόντος μας, θα είναι ο καλύτερος πρέσβης της χώρας μας στο εξωτερικό».
Βέβαια, η πρόταση δεν είναι καινούρια. Πρώτος την έθεσε επί υπουργίας του ο Ευ. Βενιζέλος, γι' αυτό και παραμένουν οι ίδιες ενστάσεις: Πώς «νομιμοποιείται» - ηθικά και πολιτικά - το ελληνικό κράτος να «δανείσει» (προφανώς για μεγάλο διάστημα) αρχαιότητες στους, ουσιαστικά, κλεπταποδόχους; Εκτός αν δεχτούμε ότι ο Ελγιν δεν έκλεψε και ότι το Βρετανικό Μουσείο καλώς κατακρατά τα Γλυπτά. Τι σημαίνει πολιτικά «έχουμε πολλά, άρα μπορούμε να δανείσουμε»; Και πώς μπορεί η εκάστοτε ηγεσία του ΥΠΠΟ να εγγυηθεί ότι έτσι δεν ανοίγει ένας επικίνδυνος «ασκός του Αιόλου»; Αλλωστε, ελληνική συμμετοχή σε περιοδικές εκθέσεις του εξωτερικού και μάλιστα με σημαντικότατες αρχαιότητες, γίνεται αδιαλείπτως. Αυτή η συμμετοχή δεν εμπεριέχεται στην υπουργική διαπίστωση ότι «η προσφορά δειγμάτων του πολιτιστικού παρελθόντος μας, θα είναι ο καλύτερος πρέσβης της χώρας μας στο εξωτερικό»;