Επτά διαφορετικές ιστορίες, γυρισμένες σε μια ενιαία ταινία, από οκτώ διαφορετικούς σκηνοθέτες (οι οποίοι εργάστηκαν χωρίς αμοιβή). Θέμα των επτά ιστοριών το παιδί. Το παιδί που ζει, με άλλα 300.000.000 παιδιά, κάτω από το όριο της φτώχειας. Το παιδί που, μαζί με άλλα 20.000.000 παιδιά, είναι ελλιποβαρές! Και, ακριβώς γιατί είναι ελλιποβαρές, «συμβάλλει» κατά 60% στους 11.000.000 θανάτους παιδιών κάτω των πέντε ετών! Το παιδί που, μαζί με άλλα 250.000 παιδιά κάτω των δέκα ετών, πολεμάει. Το παιδί που, μαζί με άλλα 3.000.000 παιδιά, εκδίδεται! Το παιδί που, μαζί με άλλο 1.000.000 παιδιά, βρίσκεται στις φυλακές. Το παιδί που, μαζί με άλλα 180.000.000 παιδιά, εργάζεται κάτω από απάνθρωπες και επικίνδυνες, ακόμα και για τη ζωή του, συνθήκες. Το παιδί που, μαζί με άλλα 1.500.000 παιδιά, είναι μέρος του εμπορίου ανθρώπων. Το παιδί που, μαζί με άλλα 150.000.000 παιδιά, είναι ανάπηρο!

Ολοι αυτοί οι αριθμοί είναι ένα μόνο μέρος του προβλήματος, που λέγεται αντιμετώπιση του παιδιού από τα καπιταλιστικά κράτη και τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Είναι ένα μόνο μέρος της μεγάλης αυτής τραγωδίας. Μιας τραγωδίας, που ο «πολιτισμένος» κόσμος τη θυμάται, συνήθως, στις επετείους ή στις διάφορες εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων. Οπως αυτή, ας πούμε, του υπουργείου Πολιτισμού, του πρεσβευτή των ΗΠΑ και των άλλων πρεσβειών και φορέων, που «τίμησαν» με την παρουσία τους την πρεμιέρα της ταινίας.

Αλλά και οι οκτώ πολύ καλοί σκηνοθέτες, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, στάθηκαν και αυτοί, δυστυχώς, στα πλαίσια των «καλών τρόπων» και της γνωστής υποκριτικής φιλευσπλαχνίας. Ενώ είχαν στα χέρια τους ένα υλικό που σφάζει, αυτοί προσπάθησαν να το κρατήσουν στα πλαίσια της πολιτικής της UNICEF και των άλλων σχετικών ιδρυμάτων και προγραμμάτων. Ενώ με τις εικόνες τους είπαν ότι το παιδί πάσχει, κανένας δεν είπε, ποιος είναι ο υπεύθυνος και ποια είναι η λύση!

Και ωστόσο, και παρ' όλα αυτά, τα παιδιά, τα μάτια των παιδιών στην ταινία, είναι αυστηρά και καταγγέλλουν. Καταγγέλλουν όσα θα 'πρεπε να καταγγείλουν - και δεν το έκαναν - οι δημιουργοί της. Αξίζει κανείς να δει την ταινία, γιατί, έστω και με μισόλογα, πάνω στην οθόνη ξετυλίγεται η μεγαλύτερη ντροπή του σύγχρονου πολιτισμού μας. Και έτσι που το έγκλημα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου σε κάνει να θυμώνεις. Και να δηλώνεις, πως και μόνο για να σταματήσουν να υποφέρουν τα παιδιά, αξίζει να αλλάξουμε το κόσμο!