Γραμμένο το 1952, στη μετεμφυλιακή εποχή όπου κυριαρχούσαν οι εκτελέσεις και οι διώξεις των κομμουνιστών, το έργο του Α. Ξένου απηχεί την αγωνιστική, την ανυπότακτη στάση του δημιουργού του. «Το έγραψα σε μια ευφορία ψυχής, γιατί είναι ένα έργο αισιόδοξο, [...] παρ' όλα αυτά που περάσαμε, τις κακουχίες, τους φόνους, τα κυνηγητά», σημείωνε ο συνθέτης. Η πρώτη εκτέλεση του έργου έγινε από τη Συμφωνική Ορχήστρα του ΕΙΡ το 1952, υπό τη διεύθυνση του Ανδρέα Παρίδη. Ο ίδιος αρχιμουσικός το διηύθυνε το 1958 στο Λένινγκραντ, όπου έγινε δεκτό με ενθουσιασμό - «Κι ο ίδιος ο Σοστακόβιτς είπε πολλά καλά λόγια», αναφέρει ο Αλ. Ξένος σε συνέντευξή του στον Στέφανο Βασιλειάδη - και κατόπιν στο Βουκουρέστι. Ο ίδιος ο συνθέτης θεωρούσε σαν καλύτερη την εκτέλεση αυτή της Ορχήστρας του Λένινγκραντ. «Ο Διγενής δεν πέθανε» παρότι θεωρείται το πιο δημοφιλές έργο του μουσουργού, έχει πάρα πολλά χρόνια να παιχτεί. Κυκλοφορεί μόνο στο συλλεκτικό πλέον CD και κασέτα της Ενωσης Ζακυνθίων (ερμηνεύει η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΑ με μαέστρο τον αξέχαστο Ακη Καβαλλιεράτο).