Τα παραπάνω - στο βαθμό, που αντανακλούν πραγματικές τάσεις του εκλογικού σώματος - είναι οπωσδήποτε θετικά, αλλά δε συνεπάγονται τον τόσο αναγκαίο, μαζικό, οριστικό και τελεσίδικο απεγκλωβισμό των εργαζομένων από το δόκανο του δικομματισμού. Πόσο μάλλον, όταν οι απαντήσεις σε μια σειρά άλλων ερωτήσεων φανερώνουν την ύπαρξη σοβαρών συγχύσεων και αυταπατών σε πολύ μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, που αφορούν σε κρίσιμα ζητήματα της ιδεολογικής και πολιτικής διαπάλης (π.χ., το περιεχόμενο και ο ρόλος των προωθούμενων καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών, ποια είναι η μοναδική φιλολαϊκή διέξοδος στα σημερινά αδιέξοδα και η πρόταση του ΚΚΕ, ο επιτακτικά αναγκαίος και ρεαλιστικός χαρακτήρας της, κλπ.). Οπως γίνεται φανερό, στα ζητήματα αυτά χρειάζεται να ενταθεί ακόμη περισσότερο η καθημερινή δουλιά των κομμουνιστών, να γίνει αποτελεσματικότερη και, βέβαια, να αγκαλιάσει πολύ πλατύτερες μάζες εργαζομένων.