Στους κομμουνιστές εκπαιδευτικούς, ανεξάρτητα από το αν είναι μέλη του Κόμματος, στους εκπαιδευτικούς που «αγαπούν τη νεολαία με τον τρόπο που πρέπει να την αγαπούν και που πιστεύουμε ότι είναι και πέρα από τους κομμουνιστές», σ' αυτούς που καταλαβαίνουν ότι «τώρα, ιδιαίτερα μετά τις γνωστές μεταρρυθμίσεις, αυτό που παρέχεται στα παιδιά δεν είναι πραγματική μόρφωση», απευθύνθηκε χτες η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνοντας την ευθύνη τους απέναντι στη νέα γενιά και καλώντας τους να αντισταθούν με τη στάση τους μέσα και έξω από την τάξη, να αντέξουν και να μη μετατραπούν σε υπαλλήλους ενός ιδεολογικού μηχανισμού που γίνεται πλέον άκρως επικίνδυνος.

Η Αλ. Παπαρήγα μίλησε σε εκδήλωση για εκπαιδευτικούς που πραγματοποιήθηκε χτες σε αίθουσα της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, στο πλαίσιο της συζήτησης που ανοίγει το Κόμμα μπροστά στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη δράση του για τα προβλήματα της νεολαίας και τη στήριξη της ΚΝΕ.

Μιλώντας για τους στόχους της Συνδιάσκεψης, που φιλοδοξεί να ανοίξει μια νέα σελίδα στη δράση του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Με τη βοήθεια φίλων και οπαδών, εκπαιδευτικών, επιστημόνων και ανθρώπων γενικά, που από το αντικείμενο της επιστήμης τους ή και τα ενδιαφέροντά τους έχουν μια βαθύτερη ματιά στη νεολαία, θεωρούμε ότι όλοι μαζί πρέπει να συμβάλουμε ώστε να ανοίξει το Κόμμα μια μόνιμη ιδεολογική και πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα στη νεολαία, θαρραλέα, με τα θέματα του σοσιαλισμού, της ιστορίας του Κόμματος, της κοσμοθεωρίας μας, του διαλεκτικού υλισμού αλλά και μεγάλα θέματα που ενδιαφέρουν τη νεολαία: Γνώση, παιδεία, οικογένεια, διαπροσωπικές σχέσεις, σχέσεις των δύο φύλων, αθλητισμός, πολιτισμός, κτλ.

Εχουμε συνείδηση ότι αυτή η δραστηριότητα στη νεολαία δεν μπορεί να γίνεται όπως γίνεται στις μεγαλύτερες ηλικίες. Εδώ πρέπει με έναν απόλυτα επεξεργασμένο τρόπο, παίρνοντας υπόψη την ψυχολογία και τη συμπεριφορά της νεολαίας, μέσα από την πολιτική να ανεβάζουμε το πολιτιστικό επίπεδο, μέσα από τον πολιτισμό να ανοίγουμε διάλογο για τις πολιτικές θέσεις, μέσα από τη θεωρία να φωτίζουμε μια σειρά από ζητήματα που απασχολούν τη νεολαία.

Πραγματικά, θα οργανώσουμε αντεπίθεση στον τομέα των ιδεών. Νομίζω ότι έχουμε το δικαίωμα, έστω με τις ελλείψεις, να το κάνουμε. Εδώ θέλει μια μεγάλη γκάμα μορφών δουλιάς, να στρατευτούν εκπαιδευτικοί, καλλιτέχνες, ανεξάρτητα αν διαφωνούν με ορισμένες θέσεις του Κόμματος, πρέπει να βοηθήσουν να υπάρχει ένα έστω αντίβαρο, αδύνατο (;) αλλά ποιοτικά ισχυρό απέναντι σ' αυτή την πλύση εγκεφάλου που δέχεται η νεολαία».

Στις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αφιερώνεται ένα ξεχωριστό κομμάτι για το ρόλο των εκπαιδευτικών, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, και επισήμανε:

«Τώρα, μέσα από διάφορους μηχανισμούς, της αξιολόγησης, της μεταφοράς των σχολείων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (αυτό μπορεί να το κάνουν πιο αργά αλλά το επιδιώκουν) καταλαβαίνεται πια ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για μόρφωση, ούτε και ακόμα με εκείνα τα αστικά κριτήρια που υπήρχαν προηγούμενα. Θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή επέρχεται μια ρήξη του καπιταλιστικού συστήματος ακόμα και με τις ιδέες του Διαφωτισμού, που κάποτε ήταν προοδευτικές, ακόμα και με τις κλασικές αστικές αντιλήψεις και συνθήματα έρχονται σε ρήξη και πάμε σε μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση.

Εμείς θεωρούμε ότι μπορούν οι εκπαιδευτικοί από τη φύση της δουλιάς τους να συμβάλουν σ' αυτή την προσπάθεια, μέσα στην τάξη και έξω από την τάξη.

Καταλαβαίνουμε ότι οι εκπαιδευτικοί, γενικά, έχουν τα προβλήματα που έχουν όλοι. Δηλαδή, πέρα από τα οικονομικά, κοινωνικά, κτλ., τελειώσαμε όλοι το γνωστό σχολείο, το αστικό που λέμε εμείς, το πανεπιστήμιο, μάθαμε πολλά πράγματα ανάποδα και στραβά (αυτό ισχύει για όλους μας) και οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο μέσα στις σημερινές συνθήκες ο εκπαιδευτικός από μόνος του να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση. Εμείς θεωρούμε (δε θα το εξαντλήσουμε το θέμα, νομίζω και μετά τη Συνδιάσκεψη μπορούμε να συζητήσουμε πιο ειδικά για τους εκπαιδευτικούς) ότι μπορεί να γίνει μια προσπάθεια μέσα και έξω από το Κόμμα για να διαμορφωθεί ένα ρεύμα εκπαιδευτικών που αντιστέκεται και βλέπει τα προβλήματά του σε συνδυασμό με την κατάσταση της Παιδείας, με τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα σε σχέση με την ίδια τη μόρφωση και τον πολιτισμό.

Η μεγαλύτερη αντίσταση και η απάντηση που μπορεί να δοθεί από τους εκπαιδευτικούς είναι ότι: Μπορεί οι εργασιακές μας σχέσεις να είναι εργασιακές σχέσεις δημοσίου υπαλλήλου, είμαστε κρατικοί υπάλληλοι, ξέρουμε ότι είμαστε σε έναν ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, αλλά αυτός ο ιδεολογικός μηχανισμός δεν είναι οποιοσδήποτε... Είναι κοντά στη νεολαία, είναι κοντά στους εργαζόμενους, είναι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί κομμάτι των εργαζομένων, κομμάτι της εργατικής τάξης (υπάρχουν και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, των φροντιστηρίων, οι νηπιαγωγοί, γιατί εμείς είμαστε υπέρ της προσχολικής αγωγής ενταγμένης στο σύστημα Παιδείας), επομένως εμείς θα αντισταθούμε και διεκδικώντας τα αιτήματά μας αλλά θα αντέξουμε και δε θα μετατραπούμε σε υπαλλήλους ενός ιδεολογικού μηχανισμού που είναι επικίνδυνος. Και άλλοι είναι επικίνδυνοι, αλλά στο κάτω κάτω ο εργάτης που δουλεύει στο εργοστάσιο παράγει παπούτσια, ρούχα κι αυτός μπορεί πολιτικά να μην καταλαβαίνει τα συμφέροντά του, αλλά στο σχολείο διαπαιδαγωγούνται εγκέφαλοι! Επομένως, οι συνέπειες είναι ακόμα μεγαλύτερες.

Εμείς, λοιπόν, ζητάμε από τους εκπαιδευτικούς μια τέτοια προσπάθεια. Εχουμε κάνει κάποιες προσπάθειες. Μια από αυτές είναι τα "Θέματα Παιδείας". Κάνουμε μια προσπάθεια στα έντυπα του Κόμματος, στην "Κομμουνιστική Επιθεώρηση" και ιδιαίτερα στο "Ριζοσπάστη" και στον "902", να περάσει αυτό το μορφωτικό ρεύμα, να αυξήσουμε τις εκδόσεις, να δούμε ακόμα και αυτή καθεαυτή τη διάδοση της "επιστήμης" του μαρξισμού, γιατί νομίζουμε ότι οι αγώνες δεν ανεβάζουν από μόνοι τους τη συνείδηση. Μαζί με την οργάνωση της πάλης, αδιαχώριστο στοιχείο είναι η πάλη των ιδεών. Κι αν θέλετε, σε περιόδους που το κίνημα δεν μπορεί να κάνει άλματα προς τα μπρος πρέπει να κάνει άλματα όσο μπορεί στο πεδίο των ιδεών. Και το χρωστάμε στη νεολαία».