Οι εργαζόμενοι της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» αγωνίζονται τις μέρες αυτές για να υπερασπίσουν τα εργασιακά και άλλα δικαιώματά τους και να αποκρούσουν τα σχέδια εκποίησης ή διάλυσης της επιχείρησης. Και πολύ καλά κάνουν και αξίζουν γι' αυτό κάθε συμπαράστασης και βοήθειας.

Από την άλλη, τα κόμματα, και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΣΥΝ, έχουν στοιχειώδες χρέος - το λιγότερο - να παίρνουν σαφείς και καθαρές θέσεις. Για παράδειγμα, είναι - τουλάχιστον - ανεπίτρεπτο να πατά σε δύο βάρκες και, από τη μία, να υποστηρίζει την παραμονή της ΟΑ στο δημόσιο και, από την άλλη, να δέχεται το «συνεταιρισμό του Δημοσίου με ιδιώτες» και να ζητά «μια απόφαση νοικοκυρέματος». Λες και δεν έχουν προηγηθεί τόσα «προγράμματα εξυγίανσης». Απαράδεκτο είναι, επίσης, να καλλιεργεί αυταπάτες ότι στο - αναμφισβήτητα θετικό - ενδεχόμενο απόκρουσης των σχεδίων εκποίησης ή διάλυσης της ΟΑ, λύθηκαν και τα προβλήματα. Δηλαδή, στην περίπτωση αυτή, δε θα συνεχίζει να υπάρχει και να δρα όλο το πλαίσιο των παραγόντων - με πρώτη τη συναποφασισμένη στις Βρυξέλλες πολιτική της «απελευθέρωσης» των αερομεταφορών - που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση; Δε θα υπάρχει μια κυβέρνηση, η οποία θα εφαρμόζει την πολιτική αυτή και θα προωθεί καθημερινά τη γενικότερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Και το όλο θέμα παίρνει διαστάσεις πρόκλησης, όταν το ίδιο κόμμα, και παρ' όλα τα παραπάνω, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες γενικότερης συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, «για τη σωτηρία της ΟΑ», κατακρίνοντας όποιο δεν ανταποκρίνεται. Δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη καλύτερα...