Θέλοντας να επωφεληθεί - και να εξαργυρώσει - την ανταπόκριση του κόσμου, που γνώρισε αυτό το κινηματογραφικό μικρό διαμάντι, επτά χρόνια αργότερα (1982) προχώρησε στους «Εντιμότατους Φίλους μου Νο 2». Εκανε, δηλαδή, ένα κινηματογραφικό σίριαλ! Με τους ίδιους πρωταγωνιστές και το ίδιο πάνω κάτω θέμα. Με αποτέλεσμα, όπως είναι φυσικό, να επαναλαμβάνεται.

Η ίδια η ταινία, αν δεν υπήρχε η προηγούμενη, δεν είναι καθόλου κακή. Ο θεατής, που δεν είδε τους πρώτους «Φίλους», θα διασκεδάσει αρκετά. Εκείνος που έχει δει τους πρώτους, χωρίς να το θέλει, θα κάνει συγκρίσεις. (Αυτό δε σημαίνει πως δε θα διασκεδάσει και εκείνος). Το χιούμορ και εδώ είναι πηγαίο και λαϊκό. Τα επεισόδια έχουν πρώτο και δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης. Αυτά που βλέπεις στην οθόνη, και φαντάζουν απλοϊκά, έχουν και το βάθος τους, που είναι η αντίσταση στις αναποδιές της ζωής. Η αντίσταση στη σοβαροφάνεια. Η αντίσταση στη μελαγχολία. Η κυριότερη, ίσως, αξία της ταινίας είναι το «μήνυμά» της. Οι ήρωές της, η ίδια η ταινία είναι ένας «ύμνος στη χαρά». Ενας ύμνος στην αισιοδοξία.

«Οι Εντιμότατοι Φίλοι μου Νο 2», είναι και αυτά παιδιά, έστω και έγχρωμα, του ιταλικού νεορεαλισμού. Του κινήματος που αναστάτωσε τον κινηματογράφο με την ειλικρίνειά του και την απλότητά του. Του κινήματος που ζωγράφιζε με σαφήνεια και καθαρότητα την ίδια τη ζωή. Οχι τη ζωή που βλέπει το «γυμνό» μάτι, αλλά ο έμπειρος και πολιτικοποιημένος «φακός», που διαπερνά την κρούστα και προχωρά στην ουσία.

Μια ομάδα μεσήλικων φίλων, ζώντας ο καθένας με τα προβλήματά του, σκαρώνουν διάφορες φάρσες, πότε σε βάρος άλλων και πότε σε βάρος του εαυτού τους. Σε πρώτο επίπεδο φαντάζουν ανέμελοι και κενοί. Στην ουσία, όμως, «Οι Εντιμότατοι» είναι άτομα γεμάτα συναισθήματα. Βαθιά αισιόδοξοι δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους να νικηθούν από το δράμα. Το μετατρέπουν σε κωμωδία και με αυτό τον τρόπο το διαχειρίζονται ευκολότερα. Η κωμωδία, βέβαια, γίνεται πικρή κωμωδία.

Και στους «Εντιμότατους Νο 2», Ο Μάριο Μονιτσέλι, δεν κάνει μόνο φάρσες. Κάνει και κοινωνικά σχόλια, όπως και στην πρώτη ταινία. Κοινωνικά σχόλια με διακριτικότητα και προσοχή διατυπωμένα. Οχι από φόβο να πει την αλήθεια με το όνομά της, αλλά από διάθεση να μη γίνει υπέρμετρα διδακτικός.

Παίζουν: Ούγκο Τονιάτσι, Γκαστόν Μοσκίν, Αντόλφο Τσέλι, Ρέντζο Μοντανιάνι κ.ά.