...Με δυο παιδιά! Σιγά το νέο, θα πείτε διαβάζοντας τη στήλη. Κι όμως, με προβληματίζει το γεγονός, όχι της ανατροφής των παιδιών - ποια μητέρα δε δίνει καθημερινό αγώνα για να τα βγάλει πέρα; - αλλά η εικόνα της γυναίκας σήμερα. Της γυναίκας, που ζει σε μιαν απάνθρωπη καπιταλιστική κοινωνία και που καθημερινά καλείται να παίξει το ρόλο της μητέρας στο βαθμό που της είναι επιτρεπτό. Ταυτόχρονα, παλεύει να καταξιωθεί ως ισάξιο μέλος μιας κοινωνίας, που ναι μεν τη θέλει ενεργό και δραστήριο μέλος της, δίχως όμως να της παρέχει την παραμικρή βοήθεια. Της γυναίκας, που τρέχει από το πρωί έως το βράδυ να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Αν εργάζεται έχει καλώς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι της λύνει και το πρόβλημα. Φέρνει ένα μισθό στο σπίτι, αλλά, από την άλλη, έχει να αντιμετωπίσει ένα ωράριο, που δεν της επιτρέπει να είναι με τα παιδιά της όταν παραστεί ανάγκη. Επιπλέον, δεν απολαμβάνει καμία παροχή, ισάξια του ρόλου που καλείται κάθε φορά να εκπληρώσει. Θα πείτε πως παίρνει την άδεια μητρότητας, που φυσικά είναι πολύ λιγότερη από αυτήν που πραγματικά χρειάζεται μια μητέρα και το νεογέννητο, ενώ, γυρνώντας στη δουλιά, έχει να αντιμετωπίσει την ειρωνεία του εργοδότη, ότι, τάχα, άργησε να επιστρέψει και να ενταχθεί στο εργασιακό περιβάλλον. Από την άλλη, παίρνει το επίδομα τοκετού και λοχείας και έξω από την πόρτα. Ως εδώ οι παροχές του «κράτους - πρόνοιας» αγαπητές μας κυρίες και ...«πολύ σας πάει». Αντίθετα, η γυναίκα μετράει σαν άτομο - μέλος μιας κοινωνίας, κάθε φορά που έρχεται στο φως το δημογραφικό πρόβλημα. Τότε την καλούν απροκάλυπτα, σε μια χώρα που ακόμα και αυτό το αγαθό της μητρότητας έχει ξεπουληθεί στο βωμό των συμφερόντων, να γεννοβολά, ανεβάζοντας κατά δύο θέσεις πιο πάνω στην παγκόσμια κατάταξη τους δείκτες της καταγεγραμμένης υπογεννητικότητας. Εργαζόμενη μητέρα με δυο παιδιά, δύσκολα πράγματα... Οσο για τους παιδικούς σταθμούς και το Γολγοθά που περιμένει τον κάθε γονιό, ακολουθώντας τη γραφειοκρατική μέθοδο του εκάστοτε δημόσιου φορέα, γιατί ο ιδιωτικός αποτελεί μιαν άλλη ιδιαιτερότητα, είναι μια άλλη πικραμένη ιστορία, στην οποία θα επανέλθουμε.