«Η Ζάκυνθος είναι το έδαφος όπου ανθούν οι προκλητικότερες, ίσως, πολεοδομικές και χωροταξικές παρανομίες. Είναι το έδαφος όπου το κοινωνικό αγαθό ιδιωτικοποιείται ραγδαία καταπατούμενο, με κοινό παρονομαστή το κέρδος. Αιγιαλοί και παραλίες, βουνά και δημόσιοι χώροι, διατηρητέα μνημεία (π.χ. Κόκκινος Βράχος) και τόποι με μοναδική θαλάσσια πανίδα (π.χ. Θαλάσσιο Πάρκο), υποθηκεύονται ή καταστρέφονται ασύστολα».

«Ποιοι ευθύνονται και με την ανοχή ή συνενοχή ποίων συντελούνται όλα τούτα; Ας απαντήσουν όσοι μεγαλόσχημοι τοπικοί ταγοί του κράτους και των αυτοδιοικήσεων δηλώνουν τη θλίψη τους για την επίθεση (...)». Αυτά μεταξύ άλλων καταγγέλλει με πρωτοσέλιδο άρθρο του το φύλλο 58 της - πάντα ενδιαφέρουσας κοινωνικοτοπικής και πολιτιστικής ύλης- εφημερίδας του Συλλόγου Βολιμιατών Ζακύνθου «Η Φωνή των Βολιμιατών».

Αποκαλυπτικό - και φωτογραφικά - είναι και ένα άλλο θέμα του φύλλου, με τίτλο «Απαράδεκτες επεμβάσεις σε εκκλησιαστικά μνημεία», για το οποίο οφείλει να παρέμβει η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Ζακύνθου. Πρόκειται για αυθαίρετες αναπλαστικές «επεμβάσεις» των εκκλησιαστικών αρμοδίων στο μοναδικής αξίας μαρμάρινο τέμπλο της εκκλησίας του Αγ. Θεοδοσίου (επιχρωματίστηκε όλο το τέμπλο) και στα παραδοσιακά ξύλινα κουφώματά του (αντικαταστάθηκαν με αλουμίνια). Αλλο θύμα «εκσυγχρονιστικών» επεμβάσεων είναι ο ναός της Παναγίας των Θοδοσαίων ή Παναγίας Μιρακουλόζας (16ος αιώνας).

Μεταξύ άλλων, ενδιαφέροντα είναι και τα θέματα για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και του φυσικού περιβάλλοντος των ανενεργών Αλυκών Κατασταρίου, τον Ζακύνθιο μουσουργό Παύλο Καρρέρ και τις ζακυνθινές σερενάδες.

• Μια πολύτιμη για τη Ζάκυνθο έκδοση, που πρωτοκυκλοφόρησε πριν από 156 χρόνια, είδε και πάλι το φως, κομίζοντας πλήθος πληροφοριών για τη ζωή και την ιστορία του νησιού. Ο λόγος για τον πρώτο τόμο του σπουδαίου έργου του Παναγιώτη Χιώτη (1814-1896) «Ιστορικά απομνημονεύματα της Νήσου Ζακύνθου», που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις ζακυνθινές εκδόσεις «Τρίμορφο», με προσαρμογή στην καθομιλουμένη από τον Στέφανο Π. Κεφαλλονίτη. Ο πρώτος τόμος είχε κυκλοφορήσει το 1949 και ακολούθησαν πέντε ακόμη τόμοι (οι τρεις τελευταίοι αφορούν κυρίως την Ιστορία της Επτανήσου). Η προσφορά του Π. Χιώτη, που εργάστηκε ως δάσκαλος και διατέλεσε επόπτης της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ζακύνθου - μάλιστα συνέταξε τον κανονισμό λειτουργίας της - υπήρξε πολύ σημαντική. Σε όλη του τη ζωή διακρίθηκε για το ερευνητικό πάθος και την εργατικότητά του, ενώ το έργο του ακόμα και στις μέρες μας αποτελεί θησαυρό για τους ερευνητές της ιστορίας των Ιονίων Νήσων.
• Από το «Τρίμορφο» κυκλοφόρησε και το πρώτο βιβλίο του Διονύση Γιατρά με τίτλο «Ομιλίες», όπου ο συγγραφέας πραγματεύεται και σατιρίζει με τον ιδιόμορφο ζακυνθινό τρόπο θέματα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου του. Περιλαμβάνει τρεις ομιλίες (με το χαρακτηριστικό δεκαπεντασύλλαβο) του Δ. Γιατρά: «Γάμος μετ' εμποδίων», «Η ωραία κοιμωμένη» (διασκευή του γνωστού παραμυθιού) και «Γερακαριώτης δήμαρχος». Σημειώνουμε ότι ο Δ. Γιατράς ασχολείται επί πολλά χρόνια με το λαϊκό θέατρο στη Ζάκυνθο. Στο βιβλίο του διαπιστώνουμε ότι η παράδοση της ζακυνθινής ομιλίας, που γεννήθηκε τον 17ο αιώνα περίπου, βρίσκει καινούριους προσανατολισμούς, κομίζοντας πάντα το κέφι, την οξύτητα, την αμεσότητα της λαϊκής καταγωγής της.