Ενα ζευγάρι χωρίς εθνική ταυτότητα (Αλγερινοί, που όμως γεννήθηκαν και ζούνε στη Γαλλία), αποφασίζουν να επισκεφτούν το Αλγέρι (τόπο καταγωγής τους). Το «ιδιόμορφο» αυτό ζευγάρι (εργάζεται ευκαιριακά, κοιμάται και ξυπνάει όπου βρει, ακούει μουσική, κάνει έρωτα, ζει «ελεύθερα»), επιλέγει αυτή την επιστροφή να την κάνει με το δικό του «ιδιόμορφο» τρόπο. Αλλοτε με τα πόδια, άλλοτε με οτοστόπ, άλλοτε λαθραία! Οπως ακριβώς έκαναν το δικό τους ταξίδι, από το Αλγέρι στη Γαλλία, οι γονείς τους. Οπως εξακολουθούν να κάνουν οι σημερινοί οικονομικοί μετανάστες, από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας, στο δικό τους «ταξίδι» για την Ευρώπη (στη διαδρομή του το ζευγάρι συναντιέται με αρκετούς (πραγματικούς) τέτοιους μετανάστες).

Η ταινία είναι, κατά κάποιον τρόπο, αυτοβιογραφική. Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε στο Αλγέρι και εφτά χρονών μετανάστευσε με τους γονείς του στη Γαλλία (παρόμοια ζωή έχει και η πρωταγωνίστρια της ταινίας). Ο Γκατλίφ νιώθει χωρίς «ταυτότητα». Νιώθει λίγο Αλγερινός και λίγο Γάλλος. Νιώθει να μην είναι τίποτα! Δυστυχώς, για το καλλιτεχνικό εύρος της ταινίας, όλα αυτά που νιώθει ο σκηνοθέτης, και βιώνουν οι πρωταγωνιστές του, αφορούν μόνον το συναίσθημα. Πράγμα που τον οδήγησε να κάνει μια συναισθηματική ταινία. Μια συναισθηματική ταινία που δεν απαντάει στην πραγματικότητα, η οποία δεν αντιμετωπίζεται συναισθηματικά. Δε φτάνουν τα τραγούδια και οι μουσικές, ούτε οι λαϊκές τελετές (θρησκευτικές και κοινωνικές) για να γνωρίσει κάποιος την πατρίδα του. Η Αλγερία (η κάθε πατρίδα, άλλωστε) έχει εθνικούς και ταξικούς αγώνες, έχει ποτάμια αίματος, έχει συνεισφορά στην παγκόσμια ιστορία και τον πολιτισμό. Σφαιρικά, λοιπόν, (και ταξικά, μην ξεχνάμε) πρέπει να γνωρίσεις τον τόπο σου, για να τον αγαπήσεις πραγματικά. Για να νιώσεις κομμάτι του. Για να αποκτήσεις εθνική ταυτότητα!

Η ταινία μπορεί να μην έπιασε το στόχο της. Ομως, παρ' όλα αυτά, παρουσιάζει ενδιαφέρον. Και στη γραφή της και στις «εκπλήξεις» της. Πολλές από τις οποίες προέκυψαν «τυχαία» στη διάρκεια του οδοιπορικού. Συναντάς τρομερές «φάτσες», ωραίες μουσικές και χορούς (φλαμέγκο κ.ά.), καταπληκτικά τοπία -χαλάσματα. Συναντάς το «χάος» και την τραγικότητα που βιώνουν οι λαοί της Αφρικής. Και επιπλέον «απολαμβάνεις» ένα νεαρό ζευγάρι να χαίρεται, να μαλώνει, να ερωτεύεται, να χωρίζει, να κάνει έρωτα.

Παίζουν: Ρομέν Ντιρί, Λουμπνά Αζαμπάλ, Λεϊλά Μακλούφ, Χαμπίμπ Σεκ, Ζουίρ Γκασέμ.