Ιδιαίτερα αποκαλυπτικά ήταν τα στοιχεία, που δημοσίευσε ο προχτεσινός Κυριακάτικος «Ριζοσπάστης», σχετικά με την εντεινόμενη συνεχώς ανισοκατανομή του παραγόμενου πλούτου. Οπως προκύπτει από την επεξεργασία των επίσημων στοιχείων, στη διάρκεια οκτώ (8) χρόνων, από το 1995 έως το 2002, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν αυξήθηκε κατά 61,2 δισ. ευρώ και μοιράστηκε ως εξής: Σε μισθούς, ημερομίσθια και συντάξεις πήγαν 20,72 δισ. ευρώ. Σε κέρδη επιχειρήσεων, μερίσματα, ενοίκια, τόκους κλπ πήγαν 31,34 δισ. ευρώ, ενώ το υπόλοιπο ποσό (περίπου 9 δισ. ευρώ) πήγε σε φόρους.

Και μπορεί, βέβαια, τα παραπάνω στοιχεία να μην αντανακλούν την ακριβή πραγματικότητα της κοινωνικής ανισοκατανομής του παραγόμενου πλούτου, αφού, π.χ. στην πρώτη κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι μισθοί των διευθυντικών στελεχών των επιχειρήσεων και στη δεύτερη οι όποιοι τόκοι και ενοίκια εισπράττουν εργαζόμενοι, που έχουν ορισμένες καταθέσεις ή δεύτερο σπίτι, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Ισως, είναι ακόμη χειρότερη. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, τα περισσότερα από 5 εκατομμύρια των εργαζομένων και των οικογενειών τους, μαζί με τα περίπου 2 εκατομμύρια των συνταξιούχων, εισέπραξαν αρκετά λιγότερα και, συγκεκριμένα, ούτε καν τα δύο τρίτα, από τα όσα εισέπραξαν οι μερικές χιλιάδες των κεφαλαιοκρατών, μαζί με κάποιες δεκάδες χιλιάδες παρατρεχάμενούς τους.