Ο θάνατος πάντα αναστατώνει. Οταν, όμως, είσαι νέος, αυτή η αναστάτωση, σου προκαλεί μεγαλύτερους κλονισμούς. Ωστόσο, επειδή η ζωή και ο έρωτας είναι ακριβά αγαθά, ο άνθρωπος - και ιδιαίτερα ο νέος άνθρωπος - πιάνεται από αυτά τα αγαθά και συνεχίζει...

Ο νεαρός Κολλάτος είδε το θάνατο με σεβασμό. Μάλιστα, στην ταινία του, κάνει αναφορά στην έντεχνη και δημοτική ποίηση, που έχουν υπέροχα τραγουδήσει ή μοιρολογήσει το θάνατο. Δείγμα πως ξέρει και σέβεται τις παραδόσεις, αλλά και ότι «ψάχνει» το θέμα του. Το χιούμορ, που διανθίζει τη διήγησή του, σε καμία περίπτωση, δεν εκχυδαΐζει. Αντίθετα, αποκαθιστά τις καταστάσεις και τις λειτουργίες.

Η ταινία έχει αδυναμίες. Αφού, έως ένα σημείο, αντιγράφει. Ο ίδιος, όμως, ο σκηνοθέτης δείχνει πως, αν απαλλαγεί από τις επιρροές και στεριώσει το δικό του λόγο, θα μας διηγηθεί με τρυφερότητα ανθρώπινα πράγματα. Γιατί διαθέτει ευαισθησία και παρατηρητικότητα. Θεωρώ πως ο τίτλος αδικεί την ταινία, γιατί ο αναγνώστης, και δυνητικά θεατής, κάνει τις δικές του αναφορές. Και η «παγανιά» αλλού σε παραπέμπει...

Παίζουν - συμμετέχουν: Δέσπω Διαμαντίδου, Σπύρος Φωκάς, Λάκης Λαζόπουλος, Σωτήρης Μουστάκας, Σωτηρία Λεονάρδου κ.ά.

Σινέ «Φιλίπ»