Τρίτη πρωί, αρχές Μάη. Εχω μια δουλιά στο κέντρο και πρέπει να κατέβω από την Καλογρέζα στην Κυψέλη. Από τότε που πήρα αυτοκίνητο, πάνε τώρα καμιά δεκαπενταριά χρόνια, η Κυψέλη είναι συνώνυμο του χειρότερού μου εφιάλτη.

Νομίζω δε χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί.

Ετούτη τη φορά είχα μια ανεξήγητη έμπνευση. Θες η ζέστη, θες η κίνηση, δε μου έκανε κέφι να οδηγήσω. Παράτησα το αμάξι κάπου στην Αγίας Γλυκερίας - έβαλα και σημάδια, ένα ζαχαροπλαστείο κι ένα μπακάλικο, για να το ξαναβρώ στο γυρισμό - και κατηφόρισα με τα πόδια.

Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι η Φωκίωνος Νέγρη ήταν ακριβώς δύο βήματα. Προφανώς, πάει καιρός που δεν είχα κάνει δύο βήματα...

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που είχε κάτι όχι από τις φωτιές, αλλά από την άνοιξη.

Στο σχολείο είχαν διάλειμμα, τα παιδιά έτρεχαν αλαλάζοντας και κάτι δύστυχοι δάσκαλοι πάσχιζαν να τα κάνουν ζάφτι. Κάποια φορούσαν πλαστικό μαγιάτικο στεφάνι, δε βαριέσαι, καλύτερα από τίποτα, κι ύστερα πού να τρέχουν να βρουν αληθινά λουλούδια στο κέντρο;

Στην αρχή του πεζόδρομου, τα μωρά έχουν βγάλει βόλτα τις γιαγιάδες. Οι παππούδες πίνουν καφέ ή ούζο στο καφενείο, επιλύουν, με χαρακτηριστική άνεση, το Κυπριακό, ανακηρύσσουν τον Παναθηναϊκό πρωταθλητή και ερίζουν για το αν η νέα κυβέρνηση θα αυξήσει τις συντάξεις.

Στο διπλανό φαστ φουντ ένας γεράκος διαβάζει μια αθλητική φυλλάδα και μασουλάει τηγανητές πατάτες με κέτσαπ - η πιο έξοχη ανορθογραφία της περιοχής.

Παρακάτω έκανα μια συγκλονιστική ανακάλυψη. Στην Κυψέλη υπάρχει πράσινο!

Μάλιστα, σας το ορκίζομαι. Στον πεζόδρομο. Και γρασίδι και δεντράκια και μικρά πάρκα και παγκάκια. Πού ήταν όλα τούτα τόσον καιρό, πού ήμουν εγώ τόσον καιρό;

Μουσαφίρης στη γειτονιά μου κατάντησα;

Αν έβλεπα μια τέτοια εικόνα σε κάποια μεγαλούπολη στο εξωτερικό, θα αναφωνούσα περίλυπος: «Να 'χαμε κι εμείς τέτοιες γωνιές στην Αθήνα...».

Ο αρχοντοχωριάτης!

Ε, λοιπόν, έχουμε. Αλλά δεν τις βλέπουμε. Αλλοτε δεν προλαβαίνουμε κι άλλοτε, απλά, δε θέλουμε να τις δούμε. Δε μας νοιάζει.

Την πρώτη φορά που σήκωσα το βλέμμα και είδα την Ακρόπολη από την Πατησίων, έμεινα άναυδος, έπαθα σοκ.

Οχι τόσο γιατί όφειλα να την έχω δει, ούτε γιατί όφειλα να ξέρω ότι είναι εκεί και με περιμένει να την κοιτάξω.

Περισσότερο γιατί συνειδητοποίησα ότι έχω συνηθίσει να περπατώ σκυμμένος.

Μας ρωτάνε κι απαντάμε πως κατοικούμε στην Αθήνα, αλλά μάλλον δεν ξέρουμε την τύφλα μας. Ετούτη η πόλη αλλάζει, αλλού προς το χειρότερο, αλλού προς το καλύτερο, αλλά εμάς δε μας νοιάζει, δε μας καίγεται καρφί. Μόνο μην τύχει και βγάλει ο γείτονας τα σκουπίδια του στον κάδο μας, τότε μονάχα αυτή η πόλη γίνεται δική μας, ιδιοκτησία μας, κληρονομιά μας.

Στο επόμενο καφέ δεν άντεξα. Μωρ' δεν πάνε στο διάολο κι οι δουλιές! Διπλός ελληνικός με ολίγη, δυο τσιγάρα, αυτό ήταν: έπιασα το Μάη στην Κυψέλη.

Δεν ξέρω πόση ώρα χαλάλισα στη ρέμβη. Είδα πιτσιρικάδες σε κοπάνα, είδα ζευγάρια ερωτευμένα, είδα συμπαθείς έγχρωμους να παζαρεύουν όλου του κόσμου τις μουσικές, είδα παρέες, είδα και μόνους.

Είδα εργάτριες, είδα και κηφήνες.

Δεν είδα πουθενά τη βασίλισσα της Κυψέλης. Ούτε το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη.

Αλλά πάλι, ίσως ήταν νωρίς.

Υποθέτω πως οι βασίλισσες και τα ρεμάλια δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα...