Σε τομείς, όπως η εξωτερική πολιτική, τα μέτωπα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των λαϊκών κατακτήσεων, η πορεία που ακολούθησε η ΕΕ δεν ξεφεύγει ρούπι από τις προδιαγεγραμμένες κατευθύνσεις που υπήρχαν από την πρώτη στιγμή των ανάλογων σχεδιασμών. Η κοινή εξωτερική πολιτική, όπου εμφανίζεται, είναι ταυτισμένη με τον πόλεμο και τους βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας, με την άμεση και ενεργό συμμετοχή χωρών της ΕΕ στον πόλεμο ενάντια στο Αφγανιστάν και στην κατάληψη του Ιράκ, με την από κοινού πορεία με τις ΗΠΑ στην κλιμάκωση της αντιτρομοκρατικής υστερίας, με την ενεργοποίηση και τα πρώτα δείγματα γραφής Συνθηκών όπως αυτή της Σένγκεν. Ολα αυτά, μαζί με τα αντιλαϊκά μέτωπα, που στο εσωτερικό των χωρών-μελών θέτουν υπό πλήρη αμφισβήτηση λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα δεκαετιών, αποκαλύπτουν ήδη με τον πιο ωμό τρόπο τους στόχους και τις επιδιώξεις της οικονομικής ολιγαρχίας της ΕΕ: Το τσάκισμα κάθε μορφής οργανωμένης λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης. Η διαμόρφωση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού τρομοκρατικού πλαισίου με σκοπό την υπονόμευση και την καταστολή των λαϊκών αγώνων στην ΕΕ, την καθυπόταξη - ακόμα και την υποδούλωση - των λαών που αντιστέκονται ή απλά δε σκύβουν το κεφάλι, συνολικά.

Η καθιέρωση του ευρώ και η επιβολή του, από τις αρχές του 2002, ως νέου νομίσματος στις καθημερινές συναλλαγές στις 15 χώρες της ΟΝΕ, απέδειξε εκείνο που οι κομμουνιστές, μόνοι οι κομμουνιστές, έλεγαν από την πρώτη στιγμή. Οτι, δηλαδή, το ευρώ επινοήθηκε ως ένα ακόμα εργαλείο ληστείας και εκμετάλλευσης των εργαζομένων, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των αναδιαρθρώσεων και την παραπέρα αντιδραστικοποίηση του συστήματος, σε όλο το φάσμα των παραγωγικών σχέσεων. Οτι, με δυο λόγια, το ευρώ δεν τέθηκε σε κυκλοφορία για το καλό των λαών, αλλά για να μπορέσει το κεφάλαιο των τραπεζιτών, το χρηματικό κεφάλαιο, να λειτουργεί ως μέσο θησαυρισμού και ως μέσο πληρωμών σε μια πιο σταθερή παγκόσμια νομισματική μορφή. Για να μπορέσουν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια -με ένα και κατά τεκμήριο πιο ισχυρό από τα πολλά επιμέρους νομίσματα - να πετύχουν λιγότερες πιέσεις και διακυμάνσεις στη συναλλαγματική τους ισοτιμία με άλλα νομίσματα. Για να γλιτώνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες τις διαφορές και τις τραπεζικές προμήθειες από τη μετατροπή των νομισμάτων. Με δυο λόγια, εκείνο που τόνιζαν σε όλους τους τόνους οι κομμουνιστές ήταν ότι τα κέρδη από το ευρώ θα είναι και πάλι για τους λίγους, ενώ για τους εργαζόμενους το νέο νόμισμα θα αποτελέσει ένα νέο, ακόμα πιο ισχυρό μηχανισμό αφαίμαξης των εισοδημάτων τους.

Η εργατική τάξη, οι αγρότες, τα μεσαία στρώματα και οι άλλοι εργαζόμενοι της χώρας έχουν πάρει ήδη ισχυρές δόσεις από αυτό που σηματοδοτούσε ο «μονόδρομος» για τον οποίο τόσα χρόνια ετοιμάζονταν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Ο «μονόδρομος» στον οποίο υποκλίθηκαν και τα τρία αυτά κόμματα, αρχής γενομένης από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και μετέπειτα με τις αντίστοιχες Συνθήκες του Αμστερνταμ κ.ο.κ. Επιλογές, που υποχρέωσαν τους εργαζόμενους σε μια πορεία γεμάτη από αρνητικές εξελίξεις και επώδυνες συνέπειες σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ετσι, κοντά στις τεράστιες επιπτώσεις που επωμίστηκαν οι εργαζόμενοι όλη την προηγούμενη δεκαετία στο όνομα της ένταξης στην ΟΝΕ, η ίδια η ένταξη συνοδεύτηκε με νέα, ακόμα πιο επώδυνα μέτρα και πολιτικές. Ακόμα και τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, αυτά που οι κυβερνητικές υπηρεσίες τα μαγειρεύουν έτσι όπως απαιτούν οι ανάγκες της προπαγάνδας και του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, αποκαλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τα βασικά ...επιτεύγματα της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων, ανεξάρτητα από τα ονόματα που της δόθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Αν επιχειρήσει κανείς να ομαδοποιήσει ορισμένες από τις συνέπειες με ευκολία διαπιστώνει:

• Το μαζικό ξεκλήρισμα της αγροτιάς και τη συστηματική υπονόμευση της πρωτογενούς παραγωγής στη χώρα. Οι απασχολούμενοι στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας από 789.000 το 1994, μειώθηκαν στους 632.400 το 2002
• Την υποβάθμιση της δευτερογενούς παραγωγής, κύρια για να εξασφαλιστεί η υποκατάσταση των παραγόμενων ειδών πρώτης ανάγκης από αθρόες εισαγωγές των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Ετσι, η μεν μεγάλη αγορά που θα απορροφούσε όλο και περισσότερα ελληνικά προϊόντα, αποδείχτηκε πολύ μικρή, ενώ οι εργαζόμενοι της χώρας μας, πρώτης τάξης πελάτες των πολυεθνικών. Το αποτέλεσμα, τα τεράστια δηλαδή εμπορικά ελλείμματα που χρυσοπληρώνουμε, είναι γνωστό, αλλά οι θιασώτες της υποταγής στην ΕΕ το αποσιωπούν
• Το ΑΕΠ της χώρας, ο δείκτης αυτός τον οποίο οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ τον κράδαιναν τόσα χρόνια για να πείσουν τους εργαζόμενους για τα ευεργετικά αποτελέσματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, από τα 105 δισ. ευρώ το 1998, αναμένεται φέτος να φτάσει τα 164 δισ. ευρώ, παρουσίασε, δηλαδή, αύξηση 56%
• Την ίδια περίοδο, και αυτό αποτελεί άμεση απάντηση και προς όσους απεργάζονται τη διαιώνιση της πολιτικής που θέλει τα πάντα να πληρώνονται από τους εργαζόμενους, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξανόταν με ετήσιους ρυθμούς που ξεπερνούν αισθητά το 3%
• Το βασικό μεροκάματο από τα 19,7 ευρώ το 1998 έφτασε μόλις τα 23,3 ευρώ και είχε ονομαστική αύξηση που άγγιξε το 18,2% (!), ενώ...
• Τα επίσημα καθαρά κέρδη των μεγαλοβιομηχάνων αυξήθηκαν 31% το 1998, ακόμα 41% το 1999, συν 10% το 2000 και η ιστορία πάει σκοινί-κορδόνι με ένα μικρό διάλειμμα το 2001
• Τη γιγάντωση της ανεργίας, που, παρά τα όσα λέγονται για αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης, κινείται σε πρωτοφανή επίπεδα και στην πραγματικότητα έχει εισβάλει και, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απασχολεί κάθε ελληνική οικογένεια
• Τη συνεχιζόμενη διεύρυνση του αριθμού των μακροχρόνια, πάνω από 12 μήνες, ανέργων, που σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από 172 χιλιάδες το 1994 εκτοξεύτηκαν στους 231.000 το 2002
• Την οικονομική περιθωριοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων επαγγελματιών, βιοτεχνών και μικρών εμπόρων που αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής τους καταστροφής, εξαιτίας της ασυδοσίας που παρέχεται στις πολυεθνικές και στο μεγάλο κεφάλαιο
• Τη χωρίς τέλος υποβάθμιση και το μαρασμό ολόκληρων περιοχών της χώρας, στις οποίες τα συνθήματα περί σύγκλισης και ανάπτυξης ακούγονται ως ύβρις κατά των κατοίκων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα ποσοστά ανεργίας το 2002, όταν το μέσο επίσημο ποσοστό της καταγεγραμμένης ανεργίας στη χώρα ήταν 10%, έφτασε το 14,7% στη Δ. Μακεδονία, το 14,2% στο Δ. Αιγαίο και το 12% στη Θεσσαλονίκη
• Την εισαγωγή των λεγόμενων ελαστικών μορφών απασχόλησης, που στην πραγματικότητα αλλάζει την ουσία της πλήρους πενθήμερης απασχόλησης 40 ώρες τη βδομάδα
• Το ξήλωμα του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της ΕΕ έναντι των αντίστοιχων των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας
• Τη συνεχή αύξηση του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση και τη σταδιακή μείωση των συντάξιμων αποδοχών
• Τη κατάργηση των συντάξεων χηρείας, αλλά και μιας σειράς πρόωρων συντάξεων ιδιαίτερα για τις γυναίκες και τις μητέρες μικρών παιδιών
• Τη συνεχή υποβάθμιση των υπηρεσιών της δημόσιας δωρεάν Παιδείας και Υγείας και την εμπορευματοποίησή τους.

Την κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά νοικοκυριά τη γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε οι οικογένειες των εργαζομένων που όλο και πιο δύσκολα τα βγάζουν πέρα. Οι τιμές στην αγορά και η αφόρητη ακρίβεια, τα μικρά εισοδήματα και η πολιτική λιτότητας στην εξέλιξή τους, η ανεργία, η υποαπασχόληση και ετεροαπασχόληση, η όλο και μεγαλύτερη ανάγκη να πληρώνουν οι εργαζόμενοι από το υστέρημά τους υπηρεσίες για Υγεία και Παιδεία, όλα αυτά συνθέτουν ένα αφόρητο κράμα που συνθλίβει μαζί με τον οικογενειακό προϋπολογισμό και την ελπίδα ότι μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής μπορεί να βρεθούν λύσεις για καλυτέρευση των συνθηκών ζωής. Το αντίθετο μάλιστα. Αν πάρουμε υπόψη μας τα σχέδια που εκπονούν από κοινού οι διάφορες κυβερνήσεις με τα επιτελεία των Βρυξελλών για το επόμενο διάστημα, η κατάσταση διαγράφεται ακόμα πιο ζοφερή. Η προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας και οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις για τη διευρυμένη ΕΕ, όχι μόνο δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών, αλλά θέτουν με ιδιαίτερη έμφαση το σύνολο των αξιώσεων της οικονομικής ολιγαρχίας, που στοχεύουν στην, κατά το δυνατόν, οριστικοποίηση της «νέας τάξης» στις εργασιακές σχέσεις και στα κοινωνικο-ασφαλιστικά συστήματα, ώστε να προσλάβουν τη μορφή που θα ικανοποιεί στην εποχή του ακόμα πιο έντονου οικονομικού ανταγωνισμού του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου με τις πολυεθνικές των ΗΠΑ και όχι μόνο.

Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι στην πόλη και στο χωριό, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι νέοι και οι νέες, το σύνολο του λαού δεν έχει να περιμένει τίποτα απολύτως από τις πολιτικές και τα μέτρα που παίρνουν ΕΕ και κυβέρνηση. Ενόψει, μάλιστα, των ευρωεκλογών, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μοναδική ελπίδα και διέξοδο αποτελεί η αντίσταση και η ρήξη με τη συντήρηση και την αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου. Η καταδίκη, στην κάλπη, των κομμάτων-εταίρων της ΕΕ και της ΟΝΕ και η αποφασιστική υπερψήφιση του ΚΚΕ.