Δύο ακόμη νέοι - ο Μουχαρέμ Καραντεμίρ, 31 χρόνων, κι η Γκιουνάιγ Ογρενέρ, επίσης 31 χρόνων - έχασαν τη ζωή τους μέσα σε διάστημα μικρότερο της μίας βδομάδας, ανεβάζοντας τον τραγικό απολογισμό της διαμαρτυρίας κατά των Λευκών Κελιών του τουρκικού κράτους σε 109 νεκρούς. Κι όμως, την ίδια βδομάδα, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Πατ Κοξ, επισκεπτόμενος την Τουρκία, συνεχάρη την κυβέρνηση της Τουρκίας για την «πρόοδό της» στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που, όπως είπε, της «ανοίγει τις πόρτες» για ένταξη στην ΕΕ!

Ο Κοξ - Ιρλανδός στην εθνικότητα, και σε ηλικία που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι θυμάται πολύ καλά την εμπειρία των βορειοϊρλανδών πολιτικών κρατουμένων που έκαναν απεργία πείνας στα βρετανικά μπουντρούμια, πριν από περίπου δύο δεκαετίες - δε βρήκε να πει, τουλάχιστον δημοσίως, ούτε λέξη για την κατάσταση στις φυλακές και στα κρατητήρια, των οποίων η ΕΕ χρηματοδοτεί (!) τη «βελτίωση» με κάπου 4 εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είχαν περάσει ούτε δύο μέρες από την επίσκεψη Κοξ όταν το Διεθνές Συμβούλιο Αποκατάστασης Θυμάτων των Βασανιστηρίων (IRCT) δημοσιοποίησε την έκθεσή του για την Τουρκία, με βασικό εύρημα ότι τα βασανιστήρια στην Τουρκία από τότε που ανέβηκε στην εξουσία ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι «πιο διαδεδομένα από ποτέ άλλοτε» κι ότι «κανένας βασανιστής δεν έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη»...

Μήπως ο πρόεδρος του ΕΚ παρουσίασε ως πραγματικότητα την επιθυμιακή του φαντασίωση, μιλώντας για «εκδημοκρατισμό» της Τουρκίας; Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα για την ένταξή της στην ΕΕ - ουδέποτε ήταν: οι γαλλογερμανικές (γεω)πολιτικές προτεραιότητες είναι το θέμα...