Μα ευτυχώς τούτη τη φορά, εντελώς ξαφνικά και ανεξήγητα, φανταστήκαμε ότι βρεθήκαμε σε έναν τόπο ονειρεμένο. Σε μια πόλη γνωστή και άγνωστη ταυτόχρονα, στη Βιέννη. Στη Βιέννη της μουσικής παράδοσης, όπου οι «θείες νότες του Μότσαρτ, των Γιόχαν και Ρίχαρντ Στράους έχουν λιπάνει το χώμα και έχουν φιλτράρει τον αέρα της. Στη Βιέννη της μπαρόκ αρχιτεκτονικής ανάμεικτης με κτίρια της περίφημης Αρτ Νουβό. Στη Βιέννη, που ποτέ δε συμπάθησε ο Φρόιντ και που τόσο μίσησε η θλιμμένη Σίσι. Σ' αυτή τη Βιέννη, που τα καφενεία αποτελούν παράδοση ή μάλλον τρόπο ζωής για τους Βιεννέζους, εκεί θα βρεθούμε. Στη Βιέννη του γαλάζιου Δούναβη, που μονάχα γαλάζιος δεν είναι, θα περάσουμε μερικές στιγμές. Στη Βιέννη του «Τρίτου ανθρώπου» του Γκράχαμ Γκριν, του μυθιστορήματος που μας είχε ενθουσιάσει και ήταν από τις λίγες φορές που η κινηματογραφική του μεταφορά δε μας είχε απογοητεύσει. Αντιθέτως, η φιγούρα του Ορσον Γουέλς δεσπόζει ακόμη στη μνήμη μας. Στη Βιέννη! Θα φύγουμε από το σπίτι μας και ξαφνικά άκοπα και ανέξοδα θα ανακαλέσουμε όλες τις εικόνες που έχει καταγράψει ο νους μας είτε από διηγήσεις είτε από ταινίες. Προς το παρόν ας αρκεστούμε σε μια σοκολάτα βιενουά, δηλαδή σοκολάτα κακάο, με σαντιγί και ας πούμε «εις υγείαν»! Μετά, βλέποντας και κάνοντας... Στη Βιέννη, στη Βιέννη, στη Βιέννη επαναλαμβάνουμε, έτσι ακριβώς όπως οι «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ αναφωνούν στο τέλος του έργου: «Στη Μόσχα, Στη Μόσχα, στη Μόσχα».