Μ' αρέσει ν' ανασκάφτω τα μέσα μου τέτοιων σημαντικών στιγμών και να βγάζω στη σημερινή μου ματιά.

Ετσι, κάθε φορά, απλωμένες στον μπάγκο μου, οι ίδιες ελπίδες, ξαναθεριεύουν, και με το μαγικό τους πινέλο, ξανασβήνουν μία - μία τις καινούριες μου ρυτίδες.

Οχι, βέβαια, αυτές που φτιάχνει ο χρόνος, μα κείνες που σου χαράζουν, οι επαναλαμβανόμενα, όμοιοι σωτήρες της ζωής μας...

Να ξεγελάσουμε ποιον; Αλίμονο τον ίδιο μας εαυτό, προς δόξαν των γνωστών κατασκευαστών φρούδων οραμάτων!!!

Και να τώρα, ξανά απ' την αρχή!!! Ριγμένους, ετσιθελικά, στα πράσινα και μπλε λιβάδια, μας ξανατάζουν, τους ίδιους λαγούς με πετραχήλια...

Ας απλώσουμε, τα ξεχασμένα μας φτερά και να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα. Κι από κει ας ρίξουμε την καρδιά μας, πέρα απ' τα μεταλλαγμένα λιβάδια. Εκεί που πραγματικά θα πιάσει τόπο.

Ετσι, για να νιώσουν, πραγματικά αδύναμοι, για πρώτη τους φορά, εκείνοι που πιστεύουν ότι γεννήθηκαν για να μας διαφεντεύουν, κληρονομικά κι αμερικανικά...

Κόκκινο στη νύχτα, λοιπόν, για ν' αρχίσει

να ξημερώνει...