Τις προάλλες, ο Γ. Παπανδρέου έκανε υποτίθεται αυτοκριτική, για τα μέχρι σήμερα λάθη του ΠΑΣΟΚ και, ιδιαίτερα, την επίδειξη αλαζονείας. Το γεγονός, μάλιστα, προβλήθηκε δεόντως από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, που έχουν αναλάβει εργολαβικά τη «μεσσιανοποίηση» του υποψήφιου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και εκτιμήθηκε ως μια απόδειξη του δήθεν νέου ύφους και ήθους, της νέας πορείας, των ρήξεων και των ανατροπών με το παρελθόν κλπ., κλπ.

Την ίδια στιγμή, όμως, ο Γ. Παπανδρέου, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, προβάλλει το δήθεν νέο ΠΑΣΟΚ ως τη «μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» και αυτοπαρουσιάζεται, ως το πρόσωπο, που εγγυάται τη συγκρότησή της. Δε θα σταθούμε στην ουσία του πυροτεχνήματος, τα ψεύτικα διλήμματα που υπονοεί και τις ψηφοθηρικές σκοπιμότητες που θέλει να εξυπηρετήσει. Ούτε στο γεγονός πως αποτελεί μια αναπαλαίωση των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων» του πατρός του και πρώτου διδάξαντος. Δε θα αναφερθούμε, επίσης, στην ευθεία αντίφαση του πυροτεχνήματος με τους αντιδημοκρατικούς νόμους και τις αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης. Θα σταθούμε σ' ένα και μόνο σημείο: Οταν μια ηγεσία ταυτίζει το κόμμα της με τη δημοκρατική παράταξη, τότε δε φανερώνει απλά και μόνο έπαρση, αλλά μια επικίνδυνη αλαζονεία. Εστω κι αν το κάνει, μόνο και μόνο για να κοροϊδέψει και παγιδέψει τους ψηφοφόρους. Ολα τ' άλλα κόμματα και όσοι τα υποστηρίζουν, πού ανήκουν, δηλαδή, στη «μεγάλη αντιδημοκρατική παράταξη»;