Να καθίσουμε, λέει, γύρω από ένα τραπέζι, να συζητήσουμε και να τα «βρούμε», κι αφού τα βρούμε, λέει, θα είμαστε ο τρίτος «πόλος» της Αριστεράς. Ετσι, λέει, θα σταματήσουν τα «καλαμπούρια», θα πέσουν οι «μάσκες» κι όλα θα πάνε καλά. Η Αριστερά θα βγει ενισχυμένη από τις εκλογές, μπορεί και με την εξουσία στα χέρια (αυτό το τελευταίο δεν το «λέει», αλλά ασφαλώς και το υποθέτει). Φυσικά όλα αυτά, έτσι που ακούγονται, δεν είναι καθόλου δυσάρεστα. Αν εξαιρέσει, δηλαδή, κανείς εκείνο το σχετικό με τα «καλαμπούρια» και με τις «μάσκες», όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να είναι η περιγραφή ενός ωραίου μύθου, που χαϊδεύει τα αυτιά των ανήξερων και των αφελών. Τα αυτιά όλων όσοι μιλούν για την «Αριστερά» χωρίς να γνωρίζουν δυο πολύ απλά πράγματα. Το ένα είναι πως η «Αριστερά» για την οποία όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο, έτσι, αόριστα και θεωρητικά, ενώ στην πραγματικότητα την κυνηγούν, όπως ο λύκος του παραμυθιού κυνηγούσε μέσα στο δάσος την Κοκκινοσκουφίτσα, όχι, βέβαια, για να καθίσει μαζί της στο τραπέζι, αλλά απλώς για να τη «φάει»! Δε γνωρίζουν, λοιπόν, πως η «Αριστερά» δεν είναι μια ομάδα καλών ανθρώπων, που δε λένε καλαμπούρια, ούτε φορούν και μάσκες, αλλά κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και συζητούν.

Η «Αριστερά» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διατυπωμένη έκφραση με σαφήνεια και ειλικρίνεια, με απλές και σταράτες λέξεις, μιας πολιτικής πρότασης. Μιας πρότασης που θεμελιώνεται πάνω σε ένα και μοναδικό όραμα. Στο όραμα της λαϊκής εξουσίας. Μιας εξουσίας, με άλλα λόγια, που θα αισθάνεται πίσω από το σβέρκο της το ζεστό χνότο του λαού που θα την ελέγχει, θα της υπαγορεύει τη θέλησή του και θα της υπενθυμίζει ποια είναι ακριβώς η πολιτική που προστατεύει τα συμφέροντά του. Κι αυτό σημαίνει πως η «Αριστερά» το μόνο σχήμα που μπορεί να έχει είναι αυτό που διαμορφώνεται με βάση αυτή την πρόταση. Ενα σχήμα που θα το συνθέτουν συγκεκριμένες πολιτικές περιγραφές, για τον ιμπεριαλισμό, τα εφιαλτικά πολυεθνικά μονοπώλια, τη νέα τάξη πραγμάτων, την Ευρώπη του ΝΑΤΟ και των φιλοαμερικανικών συνδρόμων. Ενα σχήμα που θα κλείνει μέσα του την απλή καθημερινότητα των εργαζόμενων και τα μελλοντικά οράματά του. Θα κλείνει ακόμα μέσα του μια ασίγαστη διάθεση για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει, να αμφισβητήσει την αλαζονεία της νεοφιλελεύθερης λογικής, όπως αυτή εκφράζεται από την παραχαραγμένη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και τη ριζοσπαστική φιλελευθεροσύνη της ΝΔ. Ολα τα άλλα, οι απελπισμένες εκκλήσεις και τα κωμικοτραγικά καλέσματα είναι μηνύματα που στέλνονται κλεισμένα μέσα σε μπουκάλια, όπως τα μηνύματα των ναυαγών, για να εκβραστούν ποιος ξέρει σε ποια ερημική ακτή, έτσι, για να γελάει κάτω από τα μουστάκια της η Ιστορία.

Και το δεύτερο που δεν ξέρουν όσοι γράφουν αυτά τα μηνύματα και έχουν αυτήν την ασαφή άποψη για την «Αριστερά», είναι πως για να στηθεί αυτό το περίφημο «τραπέζι», γύρω από το οποίο θα καθίσουν τα λαμπρά παλικάρια αυτής της φαντασιακής και απροσδιόριστης «Αριστεράς», χρειάζεται ένα καλός και έμπειρος «επιπλοποιός». Ενας «επιπλοποιός» που να ξέρει από πολιτική, να ξέρει από καρφιά και ροκάνια, από δρεπάνια και σφυριά. Να ξέρει πως ένα τέτοιο τραπέζι δεν κάθεται πάνω σε πόδια που τρεκλίζουν και πάνε μια προς τα δω και μια προς τα κει. Και το ΚΚΕ έναν τέτοιο «επιπλοποιό» δεν τον αναζητάει στην Ευρώπη, αλλά εδώ μέσα στον ελληνικό εργαζόμενο κόσμο. Γι' αυτό και δεν το αποφασίζει να καθίσει σ' όλα αυτά τα «ετοιματζίδικα» ετοιμόρροπα τραπέζια που το προσκαλούν!