Στα 28 -μέχρι τώρα- άρθρα τού υπό κατάθεση νομοσχεδίου περιλαμβάνονται πλήθος ρυθμίσεων και διατάξεων που αφορούν μεγάλες κατηγορίες ή μικρότερες ομάδες ασφαλισμένων. Και με αυτό το νομοσχέδιο βαθαίνει ο αντιασφαλιστικός χαρακτήρας της κυβερνητικής πολιτικής και βέβαια ως είθισται, δε λείπουν στοχεύσεις προεκλογικού χαρακτήρα.

Το άρθρο 1 αναφέρεται στη συνταξιοδότηση των διαζευγμένων. Με αυτό ορίζεται ότι ο διαζευγμένος ή η διαζευγμένη δικαιούται σύνταξης του πρώην συζύγου υπό τις εξής προϋποθέσεις και αυτές αθροιστικά: Η σύνταξη του ή της πρώην συζύγου να υπερβαίνει τα 700 ευρώ, τη συμπλήρωση 65ου έτους ηλικίας, 15 έτη έγγαμου βίου, εάν το διαζύγιο δεν οφείλεται σε υπαιτιότητα του αιτούντος τη σύνταξη, το συνολικό ετήσιο εισόδημα δεν υπερβαίνει το ποσό των εκάστοτε καταβαλλομένων από τον ΟΓΑ ετήσιων συντάξεων στους ανασφάλιστους υπερήλικες και δεν έχει τελεστεί άλλος γάμος. Το ποσοστό της σύνταξης επιμερίζεται σε 70% και 30%, για τα 15 χρόνια γάμου και σε 60% και 40% αντίστοιχα, αν ο έγγαμος βίος στο παρελθόν είχε διαρκέσει πάνω από 25 έτη.

Το παράδοξο της ρύθμισης είναι ότι δεν υπάρχει πρόνοια για διαζευγμένους, που η σύνταξη του πρώην ή της πρώην συζύγου δεν υπερβαίνει τα 700 ευρώ. Σημειώνεται ότι το 80% των συνταξιούχων σύμφωνα με τα ισχύοντα το 2003 παίρνουν συντάξεις χαμηλότερες των 700 ευρώ. Ομως, γι' αυτούς τους διαζευγμένους, που είναι και το μεγαλύτερο πληθυσμιακά κομμάτι, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη. Πρόκειται για ρύθμιση κοροϊδία. Γιατί, η κυβέρνηση μοιράζει τη σύνταξη του ενός δικαιούχου, σε δύο ανθρώπους, αντί να πληρώσει ο κρατικός προϋπολογισμός για υπερήλικες που δε διαθέτουν ένα ελάχιστο εισόδημα.

Το άρθρο 2 προβλέπει ότι οι ομογενείς που είναι εγκαταστημένοι στην Ελλάδα μέχρι τέλος του 2003 και κατά τον επαναπατρισμό τους είχαν συμπληρώσει το 45ο έτος της ηλικίας τους και εφόσον στα 65 χρόνια τους, δε συμπληρώνουν 4.500 μέρες ασφάλισης, μπορούν να εξαγοράσουν το χρόνο που υπολείπεται για θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος. Προϋπόθεση για την άσκηση αυτής της δυνατότητας είναι οι 2.000 μέρες πραγματικής ασφάλισης στην Ελλάδα. Για την εξαγορά των 2.500 ενσήμων στο ΙΚΑ-ΤΕΑΜ, οι ομογενείς θα πρέπει να καταβάλλουν εισφορές. Το ύψος της εισφοράς όμως περιλαμβάνει και το ποσοστό του εργοδότη. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η αρνητική πλευρά της ρύθμισης. Αντί η κυβέρνηση να εξασφαλίσει -μέσω διακρατικών συμφωνιών- τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ομογενών για τα χρόνια που είχαν εργαστεί στη χώρα προέλευσής τους, με μια μονοκοντυλιά διαγράφει τα δικαιώματα αυτά και τους υποχρεώνει να εξαγοράσουν πλασματικό χρόνο, καταβάλλοντας υπέρογκες εισφορές.

Στο άρθρο 3 ρυθμίζονται θέματα ατόμων με αναπηρίες. Μεταξύ άλλων, θα χορηγείται ειδικό επίδομα στα ΑΜΕΑ που πάσχουν από μυασθένεια - μυοπάθεια και ακρωτηριασμό σε ποσοστό αναπηρίας άνω του 67%.

Με το άρθρο 4 επαναλαμβάνεται η ίδια αμαρτωλή ιστορία, των γενναίων εκπτώσεων σε βεβαιωμένες εργοδοτικές εισφορές. Μάλιστα για τους εκδότες, αλλά και μεγαλοξενοδόχους οι δόσεις των χρεών από 36 αυξάνονται στις 80. Επιπλέον, ακόμα και σε περιπτώσεις που έχει επέλθει ήδη διακανονισμός για την απόδοση των οφειλών ο νομοθέτης δίνει την ευκαιρία, να επιλέξουν την υπό ψήφιση διάταξη.