Τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση κράταγε «παγωμένους» τους μισθούς στο δημόσιο και παρέπεμπε τις «υπάκουες» συνδικαλιστικές ηγεσίες σε διάλογο με υποσχέσεις για «γενναίες» αυξήσεις, μέσω του ενιαίου μισθολογίου, λίγο πριν τις εκλογές... Οταν κρίθηκε ότι ήρθε η στιγμή της «εκπλήρωσης των υπεσχημένων» και άρχισαν οι διεκδικήσεις, η κυβέρνηση άφησε στην άκρη τα προσχήματα και πέρασε στην ολομέτωπη επίθεση: «Τέρμα ο διάλογος» - «ό,τι δώσαμε δώσαμε» - «είστε συντεχνίες» - «η ικανοποίηση των αιτημάτων σας είναι καταστροφή για την οικονομία»... Δεν έμεινε όμως στην επίδειξη αδιαλλαξίας και συκοφαντίας. Εσυρε στα δικαστήρια και κήρυξε παράνομες και καταχρηστικές τις απεργίες, έκλεινε ολόκληρο το κέντρο σε κάθε διαδήλωση και συνάμα έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για την «ταλαιπωρία» των οδηγών, έστελνε τα ΜΑΤ...

Κατά την προσφιλή της συνήθεια έστρεψε εναντίον των απεργών «θιγόμενες» κοινωνικές ομάδες: Ιδιωτικοί υπάλληλοι κατά δημοσίων, κτηνοτρόφοι κατά γεωτεχνικών, φοιτητές κατά καθηγητών... Η φασίζουσα μέθοδος του «κοινωνικού αυτοματισμού» έλαμψε πάλι... Μεγάλος σύμμαχος, βέβαια, της κυβέρνησης τα πανίσχυρα ΜΜΕ. Πάντα πρόθυμα να θάψουν τα αιτήματα και στη θέση τους να προβάλουν την «ταλαιπωρία», να αναδείξουν τις «συνέπειες» των κινητοποιήσεων και να αδιαφορήσουν για το δίκιο των απεργών. Ειδικά, η στάση τους απέναντι στις κινητοποιήσεις των ένστολων, απέδειξε ότι τα ΜΜΕ είναι οι πραγματικοί δεσμοφύλακες της εποχής.

Οι εργαζόμενοι οφείλουν να βγάλουν καίρια συμπεράσματα για το ποιοι είναι μαζί τους και ποιοι αμετακίνητα απέναντί τους. Αποτελεί ολέθρια ψευδαίσθηση ότι η ψήφος στη ΝΔ είναι η «απάντηση»... Συμπεράσματα είναι αναγκαία και για το ρόλο ορισμένων συνδικαλιστικών πλειοψηφιών, για το συντονισμό των αγώνων, την ανάγκη του Μετώπου... Αλήθεια, ποια πόρτα θα χτυπήσουν τα στελέχη του εκσυγχρονισμού, όπως τους ζήτησε προχτές ο Κ. Σημίτης, και δε θα κλείσει κατάμουτρα;