Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, που οδήγησε πριν 110 χρόνια (το 1893) την κυβέρνηση Τρικούπη να δηλώσει το γνωστό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», εξακολουθεί και σήμερα να αποτελεί ένα από τα προβλήματα που πασχίζει να αντιμετωπίσει η ελληνική καπιταλιστική οικονομία. Τα περί «ισχυρής Ελλάδας», που τόσο συχνά επικαλείται ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης - για να δικαιολογήσει τη δογματική προσήλωση της κυβέρνησής του στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το σφαγιασμό των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα και γενικότερα τον εμπλουτισμό της πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας με νέα μέτρα - δυναμώνει τους μεγαλοεπιχειρηματίες και φτωχαίνει το λαό. Φτάνει μόνο ν' αναφερθεί πως το δημόσιο χρέος μεγαλώνει κάθε χρόνο κατά μερικά τρισεκατομμύρια δραχμές και παραμένει πάνω από 100% και το τρίτο υψηλότερο στην ΕΕ των «15» αλλά και των «25», γεγονός που σημαίνει ότι ο λαός έχει να πληρώνει για πολλές γενιές στο μέλλον.Παράλληλα με το δημόσιο χρέος που σήμερα αντιστοιχεί στο 105% του ΑΕΠ) - έχει διογκωθεί επικίνδυνα και η υπερχρέωση των εργαζομένων στις τράπεζες. Αποτελεί δε κοινό μυστικό, ότι η ραγδαία αύξηση του δανεισμού των εργαζόμενων νοικοκυριών στις τράπεζες, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη συγκεκριμένη πολιτική λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων που εφαρμόζεται τα τελευταία 14 χρόνια. Προσπαθώντας να καλύψουν τις «μαύρες τρύπες» που δημιουργεί η πολύχρονη και πολύμορφη πολιτική μονόπλευρης λιτότητας στους οικογενειακούς τους προϋπολογισμούς, οι εργαζόμενοι άρχισαν να δανείζονται από τις τράπεζες, με συνέπεια το συνολικό ύψος των καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων να ξεπερνά σήμερα το 22% του ΑΕΠ, ενώ το 1990 ήταν κάτω από 5%!
Τα επίσημα στοιχεία που επεξεργάστηκε και δημοσιεύει σήμερα στις επόμενες στήλες ο «Ρ», για την πορεία του δημόσιου χρέους και ορισμένων άλλων βασικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, είναι αποκαλυπτικά και ταυτόχρονα προκλητικά, καθώς:- Αποδεικνύουν, πως όταν ο πρωθυπουργός μιλά για «ισχυρή Ελλάδα», έχει στο νου του τα μονοπώλια και τους συνεργάτες μεγαλοεπιχειρηματίες στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια χούφτα ανθρώπων που ελέγχουν τις μεγάλες επιχειρήσεις και επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν θησαυρίσει από την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και έχουν ισχυροποιήσει τη θέση τους στην ελληνική οικονομία. Αδιάψευστος μάρτυρας η προκλητική αύξηση των κερδών και υπερκερδών που καταγράφουν τα τελευταία χρόνια οι τράπεζες (από τους τοκογλυφικούς όρους, με τους οποίους δανείζουν το χρήμα στο δημόσιο και και τους εργαζόμενους) και εν γένει οι μεγάλες εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις και επιχειρηματικοί όμιλοι. Ετσι εξηγείται και ο λόγος που οι βιομήχανοι και γενικότερα οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, βάζουν πλάτες για την υλοποίηση της συγκεκριμένης πολιτικής, με την αναγκαία «διευκρίνιση» - που συχνά κάνει η ηγεσία του ΣΕΒ - πως «εμείς δε στηρίζουμε κόμματα αλλά πολιτικές»!
- Καταγράφουν την ταξική σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων οικονομική πολιτική της ΕΕ - την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση με την ανοχή και πολλές φορές τη στήριξη της ηγεσίας της ΝΔ - που οξύνει τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η υποαπασχόληση, η υπερφορολόγηση των εισοδημάτων των εργαζομένων, ο σφαγιασμός των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα κλπ. Δηλαδή, μια σειρά μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καθώς αυτά κλήθηκαν και πλήρωσαν τα σπασμένα της πολιτικής με τη μείωση της αγοραστική τους δύναμης και γενικότερα την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου και της ποιότητας ζωής.
- Υπογραμμίζουν την ανάγκη συσπείρωσης και συντονισμού της πάλης της εργαζομένων (μισθωτών - συνταξιούχων - απασχολήσιμων - αγροτών - επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων) όχι απλώς για τη «χαλάρωση» της σφιχτής πολιτικής μονόπλευρης λιτότητας και την άμβλυνση των συνεπειών της με κάποιες προεκλογικές παροχές, αλλά για την πλήρη ανατροπή της και την εφαρμογή μια πολιτικής προς όφελος του λαού.
Λάμπρος ΤΟΚΑΣ