«Κορόιδο δεν πιάνομαι άλλο» | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Λοιπόν, αφού αποφάσισα να πω «την πάσα αλήθεια», ας την πω από την αρχή, μη χάσετε το νόημα.

Εγώ, έτσι από χαρακτήρα δηλαδή, δύσκολα δίνω συμβουλές. Πες γιατί βαριέμαι, πες γιατί μπορεί να κάνω λάθος και ποιος ακούει μετά παράπονα, τέλος πάντων αυτός ο ρόλος δε μου πάει. Να πω απλά, γιατί ψηφίζω εγώ το ΚΚΕ. Εγώ, όχι εσείς. Ο καθένας με τους λόγους του, όπως ο καθένας με το κεφάλι του, που λένε.

Οπως τα βλέπω, λοιπόν, εγώ τα πράγματα φαίνονται όλα ξεκάθαρα μπροστά μου, αρκεί να τα τακτοποιήσω σωστά μες στο μυαλό μου. Και μετά κορόιδο δεν πιάνομαι άλλο, όσο κι αν μου τάζουν. Γιατί και ελληνικές ταινίες του '60 που βλέπω πάλι τα ίδια ακούω. Τα ίδια ταξίματα και υποσχέσεις, τα ίδια όνειρα κι ελπίδες των πολλών, ανεκπλήρωτα όλα, οι ίδιες παγίδες και δολώματα, τα ίδια αδιέξοδα. Η φτώχεια, η ανισότητα, η εφορία, η αδικία, η ζωή που χάνεται... Οι ίδιες υποκριτικές φωνές από τότε μέχρι τώρα - κι από όσο παλιά θυμάμαι - επενδυμένες σε διαφορετικά πρόσωπα, άσχημα από την ψευτιά πρόσωπα, μου λένε να κάνω θυσίες, για ένα καλύτερο αύριο. Τις θυσίες τις βλέπω, το καλύτερο αύριο κάπου στην ομίχλη χάνεται, κι εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να την πατήσω όπως γενιές και γενιές.

Αυτά από μόνα τους δε σου προσφέρουν καλύτερο αύριο κι αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς, δε σε ξύνουν. Ούτε το «κράτος πρόνοιας» σε ξύνει. Το «κράτος πρόνοιας» το πολύ να σου προσφέρει κάμποσα γυμνά παιδάκια στα φανάρια ή κάμποσους παρατημένους νησιώτες, Ελληνες πολίτες, σαν κι εμάς, που αγχωμένοι και εγκλωβισμένοι στα ωραία μας νησιά μετράνε τις μέρες του χειμώνα μην αρρωστήσουν και ποιος τους σώζει. Μόνο η καλή τους τύχη. Και πώς, παρακαλώ, την πολεμάω εγώ αυτή την αδιαφορία του περίφημου «κοινωνικού κράτους», που κοιμάται με τα τσαρούχια για λογαριασμό μου και ξυπνάει μόνο όταν θέλει για λογαριασμό του;

Οχι, βέβαια καταθέτοντας το εκλογικό μου βιβλιάριο. Πεντακόσιες φορές «όχι» και ακόμα παραπάνω. Γιατί αυτό ακριβώς θέλουν.

Να γυρίσω την πλάτη στην πολιτική, να τους μουντζώσω για να μαγειρεύουν με την άνεσή τους σε βάρος μου. Οχι! Δεν έχω όρεξη να με κυβερνάνε ερήμην μου. Είμαι κι εγώ εδώ, αγρυπνώ, παρακολουθώ και την κατάλληλη στιγμή, μαυρίζω. Μαυρίζω τα κοκόρια που μετέτρεψαν τις εκλογές σε αρένα, ρινγκ και άλλα τέτοια «πολιτιστικά κέντρα», μαυρίζω τα γκάλοπς που προλαβαίνουν τα αποτελέσματα, παίζοντας με τη νοημοσύνη μου.

Εγώ, και το τονίζω πάλι, εγώ και όχι εσείς, αλλά ψάξτε το και εσείς, είμαι με το ΚΚΕ γιατί με μνήμη στο παρελθόν διαπίστωσα ότι αγωνίστηκε, πάλεψε για τα δικαιώματα του λαού. Εδωσε μεγάλους αγωνιστές στην ιστορία που πλήρωσαν με το αίμα τους τα ιδανικά του ανθρωπισμού.

Είμαι με το ΚΚΕ γιατί παρ' όλα τα σφάλματα που του καταμαρτυρούν - και ποιος δεν κάνει λάθη όταν αγωνίζεται - εξακολουθεί να μ' εμπνέει κι εξακολουθώ να το εμπιστεύομαι ότι τραβάει μπροστά για πιο δίκαιη ζωή. Είμαι με το ΚΚΕ γιατί και το παρελθόν να ξεχάσω - που δεν το ξεχνάω - πάλι στο παρόν δεν ακούω άλλη διαφορετική φωνή.

Και για το μέλλον μού επιφυλάσσουν ύποπτα, σκοτεινά πράγματα. Την ισοπέδωση τη βλέπω, την παγκοσμιοποίηση και την ακούω και τη βλέπω, αν και λίγοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει. Καλό, πάντως, παιδιά δεν είναι στ' όνομά της να βλέπω να ξεπαραδιάζομαι - κι εσείς επίσης - και ο πλούτος να μαζεύεται στα χέρια των ολίγων. Των πιο ολίγων απ' τους λίγους. Με βλέπω υπνωτισμένο, παγιδευμένο, άχρωμο καταναλωτή ν' αγοράζει, ν' αγοράζει μέχρι τελικής πτώσης και τον πλανήτη δέσμιο στα χέρια τους. Το θέλω; Οχι και ψέματα δε λέω.

Γι' αυτό, κι ας έχουμε διαφωνίες και άλλες απόψεις και αποχρώσεις, λέω ν' αντιδράσουμε. Ν' αντιδράσουμε σ' αυτό που μας επιφυλάσσουν για το άμεσο μέλλον. Πώς; Μα, με την ενότητα που φέρνει δύναμη, με το να μη γυρίζουμε την πλάτη στις υποχρεώσεις μας, με το να μην τσιμπάμε τα δολώματα. Σύμφωνοι;

Αντε, πάλι συμβούλεψα (!) και σεις κάντε ό,τι σας συμφέρει.