Αστείες ηχούν οι, υποκριτικές εν πολλοίς, εκκλήσεις που ακούγονται από διάφορες πλευρές με αφορμή την υπόθεση εκβιασμών επιχειρηματιών περί «ερευνών σε βάθος», «μαχαιριού στο κόκαλο» και άλλα τέτοια τόσο τετριμμένα που προκαλούν καγχασμούς και αποστροφή. Η Δικαιοσύνη στην οποία παραπέμπουν για να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγεία», αδυνατεί να σηκώσει στους ώμους της ένα τέτοιο έργο, ενώ η πρόσφατη ιστορία διδάσκει ότι χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» και για ξέπλυμα κυρίως των πολιτικών ευθυνών. Ούτε βέβαια, θα «ανοίξουν τα στόματα», όπως, μάταια προσδοκούν ορισμένοι. Πιθανότατα δε θα μάθουμε και γιατί «έσκασε», μια ακόμα ιστορία, «σήψης και διαφθοράς».

Θέμα «κάθαρσης», με τους όρους και στο πλαίσιο του συστήματος που τα εκτρέφει, δεν μπαίνει σε τέτοια σκάνδαλα. Το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει αλλιώς, παρά μόνο με εξαγορές, εκβιασμούς, γκανγκστερικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, διαπλοκές κ.ο.κ. Το κάθε μεγάλο αφεντικό, επειδή ακριβώς ο πλούτος που συγκεντρώνει είναι ασύλληπτος, έχει στη δούλεψή του ένα ολόκληρο μισθοφορικό στρατό, τα «δικά του» ΜΜΕ και δημοσιογράφους, τη δική του κοινοβουλευτική ομάδα, στρατιές δικηγόρων κ.ο.κ. Ολος αυτός ο συρφετός σαπροφύτων που λυμαίνεται την υπεραξία της εργατικής δύναμης έχει κολλήσει σαν βδέλλα στο κορμί της εργατικής τάξης και την απομυζά. Αυτό είναι το πραγματικό σκάνδαλο, η μήτρα όλων των σκανδάλων.

Ο παρασιτισμός του κεφαλαίου, ειδικά σήμερα που η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση προσλαμβάνει πρωτοφανείς διαστάσεις και τεράστιες μάζες χρήματος διακινούνται «εκτός παραγωγικής διαδικασίας», είναι εξόφθαλμος και προκλητικός. Στον άλλο πόλο, η υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων γίνεται ολοένα και πιο άγρια και χωρίς όρια. Η «εν θερμό» ομολογία του Ν. Χριστοδουλάκη ότι «δουλεύουμε σαν Ιάπωνες», ανεβάζοντας κατακόρυφα την παραγωγικότητα, εννοείται του κεφαλαίου, είναι αποκαλυπτική.. Στη «δουλιά» μας, λοιπόν. Να ετοιμαστούμε για το Ναύπλιο!