Ο Ηλίας, ένα δεκάχρονο αγόρι που ζει στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του '60, χάνει ξαφνικά τον πατέρα του. Η υπόλοιπη οικογένεια προσπαθεί να συνηθίσει την καινούρια πραγματικότητα. Καθένας με το δικό του τρόπο. Εκτός από το μικρό αγόρι που αρνείται να πιστέψει ότι ο πατέρας του είναι νεκρός. Στο δικό του κόσμο το αναπάντεχο αυτό γεγονός σημαδεύει καταλυτικά τη ζωή του.

Ο μικρός Ηλίας, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να δεχτεί την πραγματικότητα του θανάτου και προσπαθεί να κρατήσει τον πατέρα του ζωντανό με δικούς του μάλλον ανορθόδοξους τρόπους. Και πάνω απ' όλα, είναι απόλυτα σίγουρος ότι ο πατέρας του θα γυρίσει. Οπως του υποσχέθηκε, για να παρακολουθήσουν μαζί στην τηλεόραση την προσσελήνωση ενός διαστημόπλοιου στο φεγγάρι. Αλλά ο πατέρας του δεν μπορεί να κρατήσει την τελευταία υπόσχεσή του. Η προσσελήνωση γίνεται. Ο άνθρωπος για πρώτη φορά αποχωρίζεται τη Γη. Και ο Ηλίας για πρώτη φορά αποχωρίζεται τον πατέρα του.

Οπως λέει η Πέννυ Παναγιωτοπούλου: «Θα ήθελα η ταινία μου να μοιάζει με τραγούδι. Ενα τραγούδι του Bob Dylan. Σκληρό και τρυφερό, καινούριο και παλιό, μελαγχολικό και χαρούμενο, ψιθυριστό και θυμωμένο, κακόφωνο μα ουσιαστικό. Να σου γραπώνει η μελωδία το κεφάλι ώρες μετά αφού το έχεις ακούσει». Και αυτό έκανε η Πέννυ Παναγιωτοπούλου. Εφτιαξε μια ταινία σε ρυθμούς μπλουζ που δύσκολα ξεχνάς, ενώ όταν το ακούς σου κεντρίζει τα πιο ευαίσθητα νεύρα.

Το «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί», αφηγείται την ιστορία ενός παιδιού που χάνει τον πατέρα του. Σε πρώτο επίπεδο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι ένα καταθλιπτικό θέμα. Αντίθετα. Είναι αισιόδοξο και βαθιά ευαίσθητο. Ο χώρος και ο χρόνος παίρνουν μια άλλη διάσταση και όλα έχουν να κάνουν με το χάσιμο της αθωότητας.

Η Πέννυ Παναγιωτοπούλου εξισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο ρεαλισμό και τη μυθοπλασία. Η ματιά της είναι λιτή και ο λόγος της διεισδυτικός και πεντακάθαρος. Η ταινία της έχει ψυχή και γοητεία και χωρίς αμφιβολία δίκαια τιμήθηκε με βραβείο στο πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ενώ έχει αποσπάσει τα καλύτερα λόγια στο εξωτερικό.

Ας ελπίσουμε ότι δε θα είναι η πρώτη και τελευταία ταινία της Πέννυς Παναγιωτοπούλου όπως συνήθως γίνεται στην Ελλάδα. Δείτε την, αξίζει τον κόπο και ταιριάζει μ' αυτές τις δήθεν γιορτινές μέρες.