Αναρωτιόμαστε τις μέρες αυτές, διαβάζοντας κάποιες ...περισπούδαστες αναλύσεις, αν μερικοί μερικοί είναι τόσο αφελείς, όσο δείχνουν τα γραπτά τους. Μέχρι πρότινος, υποστήριζαν μετά μανίας τις κυβερνητικές επιλογές και πολιτικές των διαρθρωτικών αλλαγών, του «λιγότερου κράτους» και των κάθε λογής «απελευθερώσεων». Και τώρα, καθώς οξύνεται το πρόβλημα της ακρίβειας -όπως και της ανεργίας, της φτώχειας, της υγείας, κλπ., κλπ. - κάνουν ασκήσεις ...λογοπαιγνίων, μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, κοινωνίας και αγοράς, κλπ., κλπ. και αναρωτιούνται ποιο είναι πρώτο και ποιο δεύτερο. Μερικοί, μάλιστα, απαιτούν την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών, που με το ένα χέρι θα ικανοποιούν τις απαιτήσεις των αγορών και με τ' άλλο θα εξασφαλίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ιδιαίτερα των περισσότερο φτωχών και εξαθλιωμένων...

Και δεν έχουμε την απαίτηση, βέβαια, να καταλάβουν οι προαναφερόμενοι την ταξική ουσία και τις αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλωστε, αν τις καταλάβαιναν, δε θα ήταν ένθερμοι απολογητές του. Θα μπορούσαν, όμως, να καταλάβουν ότι η σημερινή όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων είναι, πρωτίστως, αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών «απελευθέρωσης» και διαρθρωτικών αλλαγών. Καταλαβαίνουμε, όμως, ότι ένα εισόδημα κάποιων εκατομμυρίων το μήνα κάνει πολύ δύσκολους ακόμη και τους απλούς αυτούς συλλογισμούς...