«Θέλουμε δουλιά και όχι ανεργία», διαδήλωσαν χτες οι εργαζόμενοι της «Εριοϋφαντουργικής» (πρώην ΒΕΛΚΑ) του Δ. Χατζή, που από την Τιθορέα κατέβηκαν στην Αθήνα και συγκεντρώθηκαν μπροστά στο αστυνομοκρατούμενο υπουργείο Εργασίας. Ωστόσο, ο υφυπουργός Εργασίας Χρ. Πρωτόπαππας δήλωσε αδυναμία παρέμβασης για να λειτουργήσει το εργοστάσιο και να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους, επειδή είναι στα χέρια της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας». Ομως, πριν ένα χρόνο, ήταν η κυβέρνηση που ρύθμισε τα χρέη 7 δισ. δρχ. του Δ. Χατζή προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, χαρίζοντάς του, το 65% αυτών των χρεών.

«Στους απατεώνες χαρίζουν τα λεφτά και στους εργάτες πλέον δε δίνουν δουλιά», βροντοφώναξαν εργάτες, εργάτριες μαζί με τα παιδιά τους, και απαίτησαν να «δώσει λύση τώρα η κυβέρνηση».

Ο Ν. Μπαρμπέρης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ΒΕΛΚΑ, αμέσως μετά τη συνάντηση με τον υφυπουργό, απευθυνόμενος στους διαδηλωτές, τόνισε: «Θέσαμε στον υφυπουργό τα αιτήματά μας για επαναλειτουργία του εργοστασίου και καταβολή των δεδουλευμένων μας. Ο υφυπουργός ήρθε σε επικοινωνία με τον Χατζή, ο οποίος ήταν ανένδοτος. Είπε πως θα δώσει το 10% των δεδουλευμένων που οφείλει και τα υπόλοιπα μετά. Αρνηθήκαμε. Ο υφυπουργός, μας είπε ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μας βάλει στο Ταμείο αφερεγγυότητας, που, ούτως ή άλλως, δικαιούμαστε από το νόμο. Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη, γιατί δε μας έλυσε κανένα πρόβλημα. Εμείς θα συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις μέχρι να δικαιωθούμε».

Την προκλητική στάση του υφυπουργού στηλίτευσε ο Δ. Θεοδώρου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κλάδων Ενδυσης, επισημαίνοντας: «Τα αποτελέσματα της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, τα βιώνουν με τραγικό τρόπο και οι εργαζόμενοι της ΒΕΛΚΑ. Η επιχείρηση πουλήθηκε στον ιδιώτη, με την υπόσχεση ότι θα δουλέψουμε. Θέσαμε στον υφυπουργό αυτό το ζήτημα και του είπαμε να πάρει η κυβέρνηση τις ευθύνες της και να δώσει πολιτική λύση. Η απάντηση του υπουργού ήταν: "Δείτε τι θα κάνετε εσείς με τον Κωστόπουλο". Αυτή ήταν η απάντηση του υπουργού προς τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας. Είναι αισχρή αυτή η στάση. Δεν μπορεί να προκαλεί έτσι τους εργάτες».

Η λέξη οργή δεν μπορεί να εκφράσει πλήρως τη συναισθηματική κατάσταση των 185 εργαζομένων της ΒΕΛΚΑ, που δυόμισι χρόνια τώρα ούτε δουλιά έχουν, ούτε καν έχουν πάρει τις απολύσεις για να δικαιούνται τουλάχιστον επίδομα ανεργίας. Στην περιοχή της Ελάτειας δεν υπάρχουν άλλα εργοστάσια, είναι το μοναδικό και η κατάσταση είναι δραματική.

«Δούλευα 18 χρόνια στο εργοστάσιο, από μικρό παιδί. Ποτέ δε μας πλήρωνε κανονικά ο Χατζής, πάντα καθυστερούμενα. Πριν το κλείσει το εργοστάσιο, μας χρώσταγε έξι μισθούς. Οι περισσότεροι που δούλευαν στο εργοστάσιο ήταν ανδρόγυνα και έχουν μείνει και οι δυο στο δρόμο», θα μας πει η Μαρία και δίπλα της, η Εφη, θα συμπληρώσει: «Και εγώ δούλευα 10 χρόνια εκεί και ο άνδρας μου 23 ολόκληρα χρόνια. Είναι 41 ετών, ούτε δουλιά μπορεί να βρει, χάνει και τη σύνταξη. Ηταν ισχυρό το σοκ και έπαθε κατάθλιψη. Δεν έχουμε καν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα φάρμακα του άντρα μου είναι ακριβά. Εχω και δυο παιδιά. Η κυβέρνηση, μας είπε να μείνουμε στα χωριά. Ας πάρει και αυτή τις ευθύνες της».

Η Ευαγγελία δούλευε κι αυτή μαζί με τον άνδρα της στο εργοστάσιο: «Δούλευα 17 χρόνια εγώ και 20 χρόνια ο σύζυγος. Εχω τρία παιδιά, πώς θα τα ζήσω; Στην επαρχία δεν υπάρχει δουλιά. Μόνο αγροτική παραγωγή, καπνά και βαμβάκι. Ομως και εκεί δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα δουλιά, γιατί παίρνουν ξένους που είναι φθηνοί».

Πλημμυρισμένη αγανάκτηση, η Λίτσα Ρεζέ θα μας πει: «Μετά από 22 χρόνια δουλιάς και είμαι άνεργη, με δυο παιδιά. Ολο αυτό το διάστημα που είναι κλειστό το εργοστάσιο, οι βουλευτές της περιοχής δεν έδιναν σημασία, αδιαφορούσαν. Τώρα, που ήρθε η ώρα της ψήφου, μας θυμήθηκαν. Μας παίρνουν και τηλέφωνο, γιατί θέλουν - λέει - να μας γνωρίσουν, να δουν το πρόβλημα. Νομίζουν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν».