Μετά την πρώτη Κυριακή των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών άρχισαν οι συζητήσεις, σχετικά με το νόημα των αποτελεσμάτων τους, το μήνυμα που αυτές έστειλαν, το χαρακτήρα των νικητών και των ηττημένων. Και, φυσικά, όπως γίνεται όλα αυτά τα χρόνια που μας καταδυναστεύει η σατανική γοητεία της τηλεόρασης, όλοι, όσοι παίρνουν μέρος σ' αυτές τις συζητήσεις, διατύπωσαν την άποψή τους πιστεύοντας, ότι αυτή είναι η πιο σωστή, η πιο αντικειμενική, η μοναδική, τέλος πάντων, και η αδιαμφισβήτητη.

Ωστόσο, θέλοντας να έχω κι εγώ από «πρώτο χέρι» μια δική μου, προσωπική εντύπωση και να βγάλω στο τέλος ένα «συμπέρασμα», παρακολούθησα μερικές από τις συζητήσεις και διάβασα, επίσης, και κάποιες από τις δημοσιευμένες απόψεις, με όλη τη δυσφορία που με ταλαιπωρούσε και την τέλεια άρνηση να δεχτώ τα όσα γράφονταν ή λέγονταν, όπως γράφονταν και όπως λέγονταν. Εκείνο, λοιπόν, που αποκόμισα από την «ταλαιπωρία» αυτή είναι πως, ενώ σε όλα, σχεδόν, τα ερωτήματα που διατυπώνονταν, μέσω αυτής της ανυπόφορης μετεκλογικής παραφιλολογίας, δίνονταν και κάποιες σωστές ή λανθασμένες απαντήσεις, σε ένα και μόνο ερώτημα δε δόθηκε καμιά απάντηση ή, τουλάχιστον, δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αναλυθεί το περιεχόμενό του. Και το ερώτημα αυτό ήταν, αν όσοι ψήφισαν ήταν ενημερωμένοι ή όχι. Βρέθηκαν, βέβαια, αρκετοί να ισχυριστούν πως η «ενημέρωση» ήταν καταιγιστική. Αναφέρθηκαν στα διαφημιστικά της τηλεόρασης, στις γιγαντοαφίσες, στις συζητήσεις και στους σκυλοκαυγάδες των υποψήφιων. Και κατέληγαν στο συμπέρασμα πως όλοι οι πολίτες είχαν με το παραπάνω τις πληροφορίες που έπρεπε να έχουν, για να ψηφίσουν σωστά. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το λάθος που διαπράττει αυτός ο ισχυρισμός. Το λάθος να συγχέει την «πληροφορία» με την «ενημέρωση». Και είναι λάθος μια τέτοια σύγχυση, γιατί είναι άλλο η «πληροφορία» και άλλο η «ενημέρωση». Πληροφορώ σημαίνει ότι περιγράφω ένα γεγονός, το εικονογραφώ κιόλας, αν υπάρχει η δυνατότητα, αναφέρομαι στη χρονική του ανάπτυξη και εκεί σταματώ. Σημαίνει, επίσης, ότι αναφέρομαι σε κάτι που άκουσα, που μου είπαν, που υποθέτω ή ακόμα που υποθέτουν οι άλλοι. Με άλλα λόγια «πληροφορία» είναι η απλή αναφορά και, ενδεχομένως, η περιγραφή ενός γεγονότος σε σχέση με τον τόπο, όπου αυτό συνέβη, με τα ποσοτικά δεδομένα που το συνθέτουν και, τέλος, με το χρόνο που αυτό το ίδιο το «γεγονός» διαμορφώνει. Κι αυτό σημαίνει πως η περιγραφή αυτή είναι στατική, πολλές φορές και μεταφυσική. Αν, μάλιστα, μια τέτοια περιγραφή εντάσσεται στη διαδικασία του ειδησεογραφικού ανταγωνισμού διογκώνεται κιόλας με την προσθήκη στοιχείων μη πραγματικών. Αρα η πληροφορία δεν μπορεί να συνιστά συγκεκριμένη και αυθεντική «ενημέρωση» από τη στιγμή που υπόκειται στην περιπέτεια της ακροαματικότητας, της θεαματικότητας και φυσικά της αυθαιρεσίας της διαχείρισης, όπως αυτή οργανώνεται από τον περιγράφοντα. Δηλαδή, τον πληροφορητή.

Ενημέρωση, όμως, δεν είναι η απλή πληροφορία, η είδηση, με άλλα λόγια. Δεν εξαντλείται με τα στοιχεία του χρόνου, του τόπου, των κινήσεων και των πράξεων που απλώς συναποτελούν ένα «γεγονός». Ενημέρωση είναι η προσπάθεια αναγωγής του «γεγονότος» στις αιτίες του. Και μια τέτοια «αναγωγή», φυσικά, δεν μπορεί να γίνει με τη χρήση της απλής είδησης, του συνθήματος, ή της οργανωμένης προπαγάνδας. Χρειάζεται ανάλυση, ερμηνεία των επιμέρους στοιχείων, συσχετισμός του «γεγονότος» και των αποτελεσμάτων του, με μια συγκεκριμένη θεωρία. Και τέτοιες «αναγωγές» κατά την προεκλογική περίοδο δεν έγιναν. Αρα οι Ελληνες προσήλθαν στις κάλπες χωρίς ενημέρωση. Χωρίς να γνωρίζουν τις Αιτίες. Απλώς ήταν καλά πληροφορημένοι για το πόσους σταυρούς έπρεπε να σημειώσουν στο ψηφοδέλτιο. Από μπρος ή από πίσω!