Πανηγυρισμοί με αλχημείες και ψέματα | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Μεσούντος του θέρους και της «εξάρθρωσης» της τρομοκρατίας μάς προέκυψε και η εξαγγελία της μείωσης της ανεργίας, για ν' ανασάνει κάθε μπαϊλτισμένος, ταλαίπωρος και άνεργος, κατά προτίμηση θηλυκού γένους και ηλικίας κάτω των 25 χρόνων.

Μη βιαστείτε να πείτε ότι κάνουμε μαύρο χιούμορ. Είναι θυμός που μας βγήκε έτσι, μόλις διαβάσαμε τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης μέσω του κ. Χριστοδουλάκη για τη «στατιστική» μείωση της ανεργίας το δεύτερο τρίμηνο του 2002, που δημοσίευσε η ΕΣΥΕ.

Αλλά προς τι οι πανηγυρισμοί; Πού είναι οι νέες θέσεις εργασίας; Πώς γίνεται να μειώνεται η απασχόληση τα τελευταία χρόνια και συγχρόνως να μειώνεται και η ανεργία;

Ποιον ωφελούν οι αλχημείες και τα τρικ με τα στοιχεία της ανεργίας ή της ημι-ανεργίας; Μήπως δεν είναι γεγονός ότι αυξήθηκε η μερική απασχόληση σύμφωνα πάλι με την ΕΣΥΕ; Κι αυτό δεν είναι επιθυμία των εργαζομένων, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, είναι επιβολή και απόρροια της πολιτικής του κεφαλαίου. Αλλά ας ρίξει μια ματιά η κυβέρνηση στα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η επίσημη στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, η EUROSTAT, για τη χώρα μας.

Αυτά, λοιπόν, τα στοιχεία μάς φέρνουν στην πρώτη θέση ανάμεσα σ' όλες τις χώρες της ΕΕ στην ανεργία των νέων και ιδιαίτερα των γυναικών. Γι' αυτά τα στοιχεία, όσο κι αν ψάξαμε δε βρήκαμε τι δήλωσε ο κ. Χριστοδουλάκης. Τι μπορούσε άλλωστε να πει; Μπορούσε να δηλώσει ότι δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού, της κοινωνίας που στηρίζεται στην όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της τωρινής και της επόμενης βάρδιάς της;

Με λαθροχειρίες και ψέματα δεν μπορεί να κρυφτεί όμως η πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι μπορεί να παραπλανούνται, αλλά δεν μπορεί για πάντα. Η κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος πολλαπλασιάζονται και οι εργαζόμενοι τα βιώνουν καθημερινά. Το πρόβλημα το τεράστιο της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί σ' αυτό το σύστημα, γιατί είναι το ίδιο που το δημιουργεί και το εκτρέφει. Καθημερινά επιβεβαιώνεται αυτό, όσο κι αν μοιράζουν την κάθε θέση εργασίας στα δύο ή και στα τρία, η πραγματικότητα τους διαψεύδει.

Διαβάζουμε, λοιπόν, τα εξής από τα στοιχεία της Eurostat. Το Μάρτη του 2002 η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών στην Ελλάδα έφτασε το 27,4% «κατακτώντας» την πρώτη θέση των χωρών της ΕΕ, με δεύτερη την Ιταλία στο 27,3%. Στην περιφέρεια και ιδιαίτερα στη Στερεά Ελλάδα έφτασε στο 40,2% (καλά διαβάσατε) που σημαίνει ότι ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργους. Οσο για την ανεργία των νέων γυναικών σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση ξανά των χωρών της ΕΕ και στο 35,7%! Δηλαδή, πάνω από μία στις τρεις γυναίκες κάτω των 25 ετών, που θέλει να δουλέψει, δε βρίσκει δουλιά! Τι λέει, λοιπόν, γι' αυτό ο κ. Χριστοδουλάκης και ο κάθε κύριος της κυβέρνησης; Αυτό είναι το μέλλον των παιδιών μας; Αυτή την τύχη αξίζουν τα παιδιά μας; Δεν περιμένουμε βέβαια απάντηση. Την απάντηση πρέπει να τη δώσει το εργατικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα το νεολαιίστικο και το γυναικείο κίνημα, το λαϊκό, δηλαδή, κίνημα με το μοναδικό τρόπο που έχει. Οργάνωση μαζικών, ταξικών αγώνων, μέτωπο με το συμβιβασμό και τις δυσκολίες. Ανάδειξη των αιτιών που γεννούν τα προβλήματα σήμερα και ρήξη με την πολιτική του λιγότερου κακού.

Οποια μέτρα κι αν πάρουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου (μεταρρυθμίσεις όπως τις λένε) δε θα κατορθώσουν να κάνουν τον καπιταλισμό ανθρώπινο. Τα μόνα μέτρα που του αρμόζουν είναι οι αγώνες για την ανατροπή του. Η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο δικαιούνται πολλά και θα τα κατακτήσουν μέσα από την κοινή δράση τους με όσους θίγονται από την εξουσία των μονοπωλίων και τον ιμπεριαλισμό. Εχουμε υποχρέωση να διδάξουμε στα παιδιά την όρθια στάση ζωής και αυτό κάνουμε.

Της
Αμιλίας ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ