Πλησιάζεις στον κόμβο της Νίκαιας Λάρισας και μια ολόκληρη πολιτεία από τρακτέρ απλώνεται μπροστά σου... Τρακτέρ μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι...

Περπατάς ανάμεσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους που έχουν σχηματίσει και για κάποιον πολύ ταιριαστό λόγο, θα έλεγε κανείς, στο μυαλό σου παίζουν σε επανάληψη οι στίχοι του τραγουδιού «από κάμπους και λαγκάδια κατεβαίνει η αγροτιά, με υψωμένα τα δρεπάνια χαιρετάει την εργατιά...».

Και ο λόγος είναι ταιριαστός, γιατί αυτός είναι ο παλμός των ημερών. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι από τα χωριά της Λάρισας και της Μαγνησίας βρίσκονται για μία ακόμα μέρα στο μπλόκο της Νίκαιας, σταθερά και ανυποχώρητα στο «πόστο» του αγώνα για την επιβίωση.

Δίπλα τους η εργατιά και η νεολαία, με όλους εκείνους που επισκέπτονται καθημερινά το μπλόκο για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Μα και με όλους εκείνους στις πόλεις οι οποίοι με μεγάλες πορείες και συγκεντρώσεις στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα των αγροτών ενάντια στον κοινό αντίπαλο: Το σύστημα του κέρδους, που σμπαραλιάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο τις ζωές των πολλών και βάζει κάθε λαϊκή ανάγκη στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Ο «Ριζοσπάστης» βρίσκεται όλες αυτές τις μέρες στο μπλόκο της Νίκαιας, μεταφέροντας τον παλμό της αγωνιζόμενης αγροτιάς «μέχρι την τελική δικαίωση», όπως μας λένε... Οι αγρότες του μπλόκου μάς σφίγγουν το χέρι, με τα δικά τους, τίμια, χαρακωμένα από το χώμα χέρια, και συνομιλούν μαζί μας.

Τρεις αγρότες από Αμπελώνα, Βρυότοπο και Φαλάνη, που βρίσκονται στο μπλόκο από την πρώτη μέρα, περιγράφουν όσα αντιμετωπίζουν. Πρώτος παίρνει τον λόγο ο Θανάσης: «Τίθεται πλέον θέμα επιβίωσης, δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε με αυτά τα κόστη που υπάρχουν. Τα προϊόντα είναι όλα απούλητα. Οι τιμές είναι εξευτελιστικές».

«Το ρεύμα είναι πανάκριβο. Τα 7 λεπτά της κιλοβατώρας δεν υπάρχουν, κι ας υπόσχεται η κυβέρνηση, το πετρέλαιο στη μάνικα δεν μας το δίνουνε, τα εφόδια τα παίρνουμε σε υψηλά κοστολόγια, πουλάμε σε πολύ χαμηλές τιμές, πολύ χαμηλότερες σε σχέση με αυτές που φτάνουν στο ράφι πάνω», πιάνει το νήμα της κουβέντας ο συναγωνιστής του που στέκεται παραδίπλα.

Οπως μας εξηγούν με ένα παράδειγμα, «τα σιτάρια είναι αδιάθετα με 20 λεπτά, το ψωμί έξω έχει 1,50 και τα μακαρόνια 1,10 ευρώ. Τα όσπρια τα πουλάμε με 1 ευρώ και στο ράφι φτάνουν πανάκριβα. Τα βιομηχανικά ροδάκινα τα παίρνουν από τους αγρότες 35 λεπτά και έξω αγοράζουμε την κονσέρβα 2 ευρώ».

«Είμαστε εδώ από την πρώτη μέρα, το κλίμα είναι δυναμικό, ο κόσμος μας συμπαρίσταται και το εισπράττουμε αυτό», λέει ο τρίτος.

«Σπείραμε φέτος τα σιτηρά μας. Καθίσαμε, τα βάλαμε κάτω και είδαμε ότι θα βάλουμε και από την τσέπη μας όταν θα πουλήσουμε. Επιλέγουμε καλλιέργειες που θα έχουμε τη λιγότερη ζημιά αυτή τη στιγμή», συμπληρώνουν και συνεχίζουν: «Και κοπάδια σφάζονται, η ευλογιά συνεχίζει να καταστρέφει κόσμο. Σήμερα σε εμάς στην περιοχή, άλλα δύο κοπάδια πάνε για σφαγή. Οι κτηνοτρόφοι μας δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και η κυβέρνηση αδιάφορη και μας καλεί για διάλογο. Ποιον διάλογο; Αφού τα ξέρουν όλα».

«Θα το πάμε μέχρι τέλους. 'Η αυτοί ή εμείς», διαμηνύουν.

«Αγωνιζόμαστε για τα δίκαια αιτήματά μας. Εμείς δεν πρόκειται να γυρίσουμε στα σπίτια μας αν δεν δικαιωθούμε, γιατί και να γυρίσουμε είναι δώρο άδωρον. Χρωστάμε παντού, και πρέπει να επιβιώσουμε. Τη γη μας δεν την αφήνουμε, έχουμε μάθει να παλεύουμε με τη γη μας. Τα προϊόντα είναι σε εξευτελιστική τιμή για εμάς και ο καταναλωτής τα τρώει όλα ακριβά. Αυτό το κομμάτι αφορά και τον καταναλωτή, που πρέπει να είναι μαζί μας. Ο περισσότερος κόσμος συμπάσχει μαζί μας, γιατί κλέβουν εμάς, αλλά κλέβουν συγχρόνως και τον καταναλωτή», μας λέει ο Ντίνος Μουσιάρης, πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Δαμασίου.

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη» ο Γιάννης Κουκούτσης, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του μπλόκου της Νίκαιας, τονίζει ότι «αυτό το κλίμα έχουμε να το δούμε από το 1996, μπορεί και πιο πίσω. Εγώ τότε κινητοποιήθηκα για πρώτη φορά, το 1994 - 1995, και έκτοτε δεν έχω λείψει από κανένα μπλόκο, από καμία κινητοποίηση. Αυτό όμως που βλέπουμε σήμερα δεν έχει προηγούμενο. Είναι ξεσηκωμός πανελλαδικός».

«Η αλήθεια είναι ότι έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι», συνεχίζει. «Δεν πάει παρακάτω, δεν βγαίνουμε, δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και να κάνουμε τη δουλειά μας με αυτά τα δεδομένα. Κάθε χρόνο φεύγουν άνθρωποι, μένουν ακαλλιέργητα τα χωράφια, φτάσαμε στο σημείο να λέμε ότι όσο περισσότερο σπείρεις τόσο περισσότερο θα μπεις μέσα. Είναι τραγική η κατάσταση. Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί γιατί χρόνια ολόκληρα εμείς βγαίνουμε για τα ίδια αιτήματα και δεν τα λύνουν οι ιθύνοντες».

Οταν τον ρωτάμε ποιο είναι το μήνυμα που στέλνουν σήμερα οι αγροτοκτηνοτρόφοι από το μπλόκο της Νίκαιας, η απάντηση είναι: «Το μήνυμα είναι "ως εδώ". Δεν πάει άλλο! Εμείς δεν κάνουμε βήμα πίσω. Καλούμε όλο τον λαό να παρασταθεί στον αγώνα που δίνουμε. Ο αγώνας μας δεν είναι συντεχνιακός, δεν αφορά μόνο τους αγρότες, αφορά όλους μας. Εμείς θα είμαστε εδώ μέχρι την τελική δικαίωση. Να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας με άδεια χέρια δεν είναι σενάριο που υπάρχει στο μυαλό μας».

Ενας νέος σε ηλικία αγρότης, ο Νίκος Γούσιος, πρόεδρος στον Αγροτικό Συνεταιρισμό Ενιπέα, που ζει στο Μεγάλο Ευύδριο Φαρσάλων, μας μιλά για τις εφιαλτικές στιγμές που έζησαν στο πετσί τους την εβδομάδα που μας πέρασε οι κάτοικοι στα γύρω χωριά, όταν λόγω της κακοκαιρίας, αλλά και ανυπαρξίας αντιπλημμυρικής θωράκισης, ξεχείλισε ο ποταμός Ενιπέας, ξυπνώντας μνήμες «Ντάνιελ», με τον αγροτικό κόσμο να γίνεται στο ίδιο έργο θεατής ξανά και ξανά...

«Είχαμε πλημμυρικά φαινόμενα πάλι προχθές, ανέβηκε η στάθμη του νερού στη γέφυρα στο Μεγάλο Ευύδριο και ήταν έτοιμο να πλημμυρίσει. Εκκενώθηκαν οικισμοί. Σε γύρω χωριά είχαμε πλημμυρικό φαινόμενο εντός του οικισμού, κι όλα αυτά οφείλονται στην απουσία αντιπλημμυρικών έργων, και ένα μεγάλο έργο που πρέπει να γίνει σε εμάς στην επαρχία είναι το φράγμα του Ενιπέα.

Για άλλη μια φορά οι κάτοικοι ήταν σε πανικό, διότι ζήσανε στιγμές "Ντάνιελ". Μαζέψαμε πράγματα, γεωργικά μηχανήματα, ό,τι είχαμε, και τα ξημερώματα εκκενώναμε το χωριό μας. Πρέπει επιτέλους στο τέλος του 2025 και στην αυγή του 2026 οι υπεύθυνοι να καταλάβουν ότι πρέπει να γίνει η αντιπλημμυρική θωράκιση, για να μην ξαναζήσουμε τα ίδια».

Καθώς η νύχτα έχει πέσει και το τσουχτερό κρύο μαζί με την υγρασία του κάμπου τρυπάνε κόκαλα, οι αγρότες παραμένοντας στην αποκλεισμένη ΠΑΘΕ έχουν ανάψει φωτιές για να ζεσταθούν. Κάπου εκεί, δίπλα από ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι, στέκονται δύο νέα παιδιά, 17 ετών περίπου. «Κρύο και απόψε παιδιά έτσι;», πλησιάζουμε και τους ρωτάμε. «Και απόψε και κάθε βράδυ, έτσι την περνάμε εμείς εδώ», απαντάνε εγκάρδια.

Οπως μας λένε οι δύο φίλοι, έρχονται στο μπλόκο κάθε βράδυ. «Είναι οι πατεράδες μας αγρότες, εμείς έτσι ζούμε, από τη γη μας. Από εκεί έχουμε ένα πιάτο φαΐ το μεσημέρι στο τραπέζι μας. Από τα χωράφια ζούνε οι οικογένειές μας, και βοηθάμε κι εμείς τους γονείς μας σε ό,τι χρειαστεί στις αγροτικές εργασίες, από μικρά που ήμασταν, όλη μας τη ζωή. Δεν γινόταν να μην ήμασταν κι εμείς εδώ με όλα αυτά που μας κάνουν», δηλώνουν.

Και πράγματι, είναι έτσι όπως τα λένε! Ολες οι γενιές του αγροτόκοσμου παραμένουν στο μπλόκο ακούραστα, με αγωνιστικό πείσμα, που πηγάζει από τα δίκαια αιτήματά τους και τη μάχη επιβίωσης που δίνουν. Και είναι ίσως η πιο αισιόδοξη εικόνα, που δεν αργεί κανείς να τη διαπιστώσει. Φτάνει μόνο να περιηγηθεί στις σκηνές που έχουν στήσει οι αγροτοκτηνοτρόφοι ανάμεσα στα «τραχτέρια» τους...

Εκεί όπου δίπλα στους έμπειρους των αγροτικών κινητοποιήσεων βρίσκονται και πολλά νέα παιδιά, που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στα μπλόκα του αγώνα. Εκεί όπου όλοι μαζεύονται για να συζητήσουν, να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα της ημέρας. Εκεί όπου τα χτυπήματα στην πλάτη συνοδεύονται με τη φράση «Βαστάτε. Ο αγώνας μας θα δικαιωθεί»...